Με εικόνες ακριβά φυλαγμένες, από την ανοιξιάτικη επαρχία που δίνει τη δική της μάχη, ακόμα και μέσα από ένα χειμωνιάτικο τοπίο με κρύο και βροχές...

Μεγάλη Δευτέρα. Το Θείο Δράμα αρχίζει... Τι κι αν ξέρουμε το τέλος της ιστορίας; Πάντα οι μέρες αυτές θα έχουν ένα διαφορετικό χρώμα να μας προσφέρουν.

Τελευταίο “αντίο” από τους Θεσσαλονικείς σήμερα στις 4 το απόγευμα, στον Νίκο Παπάζογλου. Θα είμαστε κι εμείς νοερά εκεί... Ήταν ένας ωραίος άνθρωπος και τραγουδοποιός. Ευτυχώς, άφησε πίσω του, σπουδαία παρακαταθήκη τα τραγούδια του...

Βροχερός θα είναι και σήμερα ο καιρός, λέει η ΕΜΥ. Χαμηλή και η θερμοκρασία. Έχετε, καλού – κακού, την ομπρέλα σας μαζί σας. Δακρυσμένος ήταν ο καιρός τις πρωινές ώρες στην Αθήνα...

Μα γιατί το τραγούδι να' ναι λυπητερό; Είναι που έφυγες εσύ Νίκο... κι εμείς είμαστε φτωχότεροι...

Εγώ δεν είμαι ποιητής... Κι .όμως τα τραγούδια του μας άλλαξαν τον τρόπο σκέψης...

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου... Καλό ταξίδι φίλε...

Ο Γιώργος μαζεύει σπαράγγια. Κάναμε μια στάση στο δρόμο για τα Πάνω Καλυβάκια βρήκε ένα καλό μάτσο...

Νοτισμένο τοπίο στα Καλυβάκια. Σε ένα διάλειμμα βροχής. Άξιζε τον κόπο αυτή η βόλτα με αφορμή μια δουλειά που είχε να κάνει με το μικρό σπιτάκι.

Το σπίτι της Πότας εγκαταλειμμένο στην τύχη του. Απίστευτος αυτός που το αγόρασε. Η πρώτη σκέψη του ήταν να... ξεπατώσει το αμπέλι στην αυλή. Πόνεσε η ψυχή μου...

Χειμωνιάτικο. Έτσι τον βρήκαμε και σήμερα, βροχερό τον καιρό. Χειμωνιάτικο τοπίο... Και την ψυχρούλα του την έχει όπως και να τον κάνεις. Άσε πια αυτός ο αέρας... Λυσομανά έξω από την πόρτα μας. Ούτε ο Δεκέμβρης δεν ήταν έτσι. Δες σκέρτσα του Απρίλη καθώς ετοιμάζεται να υποδεχθεί το Πάσχα...

Στο χωριό μ' αυτόν τον καιρό είναι “άγρια” ωραία. Λιγοστός κόσμος κυκλοφορεί και τα πέτρινα σπίτια με τις κεραμιδένιες στέγες μοιάζουν σαν από κινηματογραφικό τοπίο βγαλμένα.

Τελικά μ' αρέσει κι έτσι. Είναι όμορφο να απολαμβάνεις το πρωινό σου καφεδάκι μέσα σ' ένα τέτοιο τοπίο. Κι αυτή η ηρεμία, αυτή η ησυχία... Μόνο ο αέρας που φυσά, καθώς περνά ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δέντρων, ακούγεται...

Κάποτε – κάποτε το χρειαζόμαστε κι αυτό σαν αλλαγή. Δε νομίζετε;

Το μικρό σπιτάκι του Γιώργου, κληρονομιά από την Πότα. Αποθήκη το είχε εκείνη όσο ζούσε και στάβλο για τα ζώα. Ο Γιώργος το χρησιμοποίησε, όπως έχει σκέψεις να χρησιμοποιήσει και το χωράφι μπροστά του.

Είδα πριν λίγες μέρες ξανά στην τηλεόραση το "Έχετε μήνυμα στον υπολογιστή σας" και το θυμήθηκα τώρα που επιχειρούσα από το χωριό να μπω στο internet με μια απλή τηλεφωνική σύνδεση PSTN. Ίδια η κατάσταση. Σα να μην πέρασε μια μέρα... Το ίδιο “βράσιμο” της σύνδεσης, οι ίδιες “υψηλές” ταχύτητες που κάνουν μόνο ια e-mail. Κι άντε να κάνεις ανάρτηση...

Κώστας Χατζής, μια μοναδική ερμηνεία στο "Σε ανάμνηση". Όσες φορές και να το ακούσω αυτό το τραγούδι θα μου αρέσει... Θα μπορούσα να τον ακούω για ώρες, όπως τότε που πηγαίναμε στις μπουάτ της Πλάκας τη δεκαετία του '70 ή στο REX πιο πρόσφατα, στη συνεργασία του με την Χάρης Αλεξίου...

Η Στασούλα μας με ενημερώνει κάθε χρόνο. Το φετινό μήνυμα έχει ως εξής: Νίκο, θέλω να ξέρεις πως η γιορτή της Ανάμνησης του Χριστού θα γίνει στις 17 Απριλίου, ημέρα Κυριακή. Αν σε καλέσουν και μπορείς να πας, πήγαινε. Θα είναι βράδυ. Αλλιώς παρατήρησε τον έναστρο ουρανό, δες την πανσέληνο και άκουσε την καρδιά σου. Σε ευχαριστώ.

Αυτή είναι η Στασούλα, μια ευαίσθητη ψυχή που πάντα, τις μεγάλες ώρες, με θυμάται...
Θα είμαι σε ταξίδι την Κυριακή, αλλά θα κρατήσω την τελευταία της κουβέντα. Ελπίζω να είναι καθαρός ο ουρανός, γεμάτος αστέρια... Θα δω το πιο φωτεινό και θα θυμάμαι...
...Τότε που είχα καταφέρει να παραβρεθώ σε ανάλογες τελετές και ομολογώ ότι μου άρεσε η όλη διαδικασία. Σεμνά, απλά με αναφορά στο Μυστικό Δείπνο και στο κάλεσμα να πάει όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να λάβει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Και δεν βρέθηκε ούτε ένας να πάει, όταν κάποιοι από εμάς τους... ορθόδοξους συνωστίζονται μπροστά στον παπά την Ενορίας για να λάβουν τη Θεία κοινωνία.

Μεγαλοβδομάδα από Δευτέρα κι όλα θα 'ναι λίγο διαφορετικά.. Πιο γλυκά, πιο όμορφα... Στο χωριό ήταν αλλιώς... Εδώ, στο χάος της Αθήνας δεν καταλαβαίνεις και πολλά πράγματα. Χονευτήρι πολυπολιτισμικό είναι τούτος ο τόπος.

Να 'σαι καλά μωρέ Στασούλα! Μου θύμισες όμορφα πράγματα με το μήνυμά σου... Και τα έχουμε τόσο ανάγκη... Σ' ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Να κι ένα τραγούδι του Κώστα Χατζή με την Χάρης Αλεξίου που πάντα μου άρεσε...

Το άκουγα όλη την προηγούμενη εβδομάδα από τα κυβερνητικά παπαγαλάκια που εκτελούν εντολές μήπως και... ξεφουσκώσει το κίνημα του “δεν πληρώνω”. Μέχρι το Πάσχα θα μειωθούν έως και το 30% τα διόδια. Και το Πάσχα έρχεται σε μια εβδομάδα, αλλά στο ταξίδι που έκανα για να κατέβω στο Ελληνικό Γορτυνίας όλα λειτουργούσαν κανονικά χωρίς, καμιά απολύτως μείωση. 10 ευρώ και, θέλεις στους 4 σταθμούς διοδίων. Ο πιο φτηνός 1.90, ο πιο ακριβός 3.10 ευρώ.

Χαλαρά παιδιά, με την άνεσή σας, όταν πρόκειται για μέτρα υπέρ του λαού... Όταν πρόκειται για φοροεισπραχτικά μέτρα είναι άμεσα εκτελεστέα...

Ναι, το Πάσχα θα μειωθούν, αλλά “ξεχάσατε” να μας πείτε ποιου έτους; Γιατί του 2011,με τους ρυθμούς που πάτε, μάλλον δεν προλαβαίνετε.

Αλλά πού να το αντιληφθείτε εσείς, κλεισμένοι στα γραφεία σας και με τους κολαούζους να σας μεταφέρουν το κλίμα που επικρατεί στον κόσμο. Μακριά και ξεκομμένοι από τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, λογιστές του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε., δεν έχετε καμιά επαφή με την πραγματικότητα.

Πώς να είναι περίεργο που ακόμα κι ένας τυπικός έλεγχος της τροχαίας στο δρόμο μπορεί να είναι εκνευριστικός. Ευγενικοί ήταν οι άνθρωποι, φυσιολογικά έκαναν τη δουλειά τους, σε τίποτα δεν φταίνε.

Χειμώνας καιρός με διαλείμματα ήλιου στη διαδρομή. Εκεί, στην Κακιά Σκάλα, μας έπιασε βροχή που συνέχισε μέχρι και μετά την Κόρινθο. Ύστερα ο καιρός έφτιαξε. Στο Αρτεμίσιο, στη ΣΕΑ που σταματήσαμε δεν έριχνε σταγόνα πια και στη Μεγαλόπολη είδαμε ήλιο.

Σε μια τέτοια κατάσταση βρήκαμε και το Ελληνικό. Μετά ήρθαν τα σύννεφα, η καταχνιά, η βροχή και το κρύο... Αλλά η στόφα καίει. Και η σούπα είναι βάλσαμο.

Καθόμαστε στη βεράντα παρέα μ' ένα λευκό “Απέλια”. Αυτή τη χαρά έχει η επαρχία. Απλά πράγματα γίνονται σπουδαία και σε γεμίζουν ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει και να ξεφύγουμε από τη μιζέρια της καθημερινότητας που θέλουν να μας σπρώξουν οι κυβερνώντες. Ε, δεν θα τους περάσει...

Ας χαλαρώσουμε λίγο... Η επαρχία έχει αυτό το προνόμιο. Μην απεμπολίσουμε αυτό το δικαίωμα.

Ένα υπέροχο τραγούδι που μ' έχει σημαδέψει στη ζωή, από την πρώτη στιγμή που το άκουσα...

Η Ιαπωνία στο κόκκινο... Φοβερό το βίντεο που μου έστειλε η Μαριέττα Μουρούτη, με διαφορά ημερών μου το έστειλε και ο καλός φίλος Δημήτρης Ασημακόπουλος. Δείτε το προσεκτικά...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 16/04/2011

Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπέι είναι ένας συμπαθητικός ανθρωπάκος. Αν μάλιστα τον έβλεπες στο δρόμο τυχαία, ούτε που θα σου περνούσε από το μυαλό ότι πρόκειται για ένα πολιτικό που κατέχει ένα πολύ σημαντικό πόστο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου του 1947 στις Βρυξέλλες και σπούδασε φιλοσοφία και εφαρμοσμένη οικονομία στο καθολικό πανεπιστήμιο της Λουβαίνης. Αρχικά εργάστηκε στη Εθνική Τράπεζα του Βελγίου και από το 1975 μέχρι το 1978 ήταν σύμβουλος του φλαμανδόφωνου χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργό του Βελγίου, Λεο Τίντεμανς. Το 1988 έγινε πρόεδρος του φλαμανδόφωνου χριαστιανοδημοκρατικού κόμματος και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ενώ την περίοδο 1993 - 1980 ανέλαβε το πόστο του υπουργού Προϋπολογισμού του Βελγίου.

Το Δεκέμβρη του 2008 ανέλαβε πρωθυπουργός, μέχρι το Νοέμβρη του 2009, οπότε και εκλέχθηκε πρώτος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Από την αρχή της θητείας του βρέθηκε αντιμέτωπος με την κρίση του δημοσίου χρέους της Ευρωζώνης και υπό την προεδρίας του ολοκληρώθηκε, τον προηγούμενο μήνα, η πλέον δύσκολη διαπραγμάτευση στην ιστορία της. Όσοι τον γνωρίζουν από κοντά λένε ότι διαθέτει δύο σπάνια χαρίσματα για πολιτικό: Δεν αυτοπροβάλλεται και έχει χιούμορ.

Αυτός ο άνθρωπος ήρθε στη χώρα μας την περασμένη εβδομάδα. Ο ερχομός του «έπεσε» πάνω στην 4ήμερη απεργία των ΜΜΕ και δεν καλύφθηκαν όσο θα έπρεπε οι επαφές του και οι συναντήσεις που είχε στη χώρα μας.

Ωστόσο έχει μεγάλο ενδιαφέρον όταν ένα στέλεχος τέτοιου βεληνεκούς της Ε. Ε. έρχεται στην Ελλάδα, ιδιαίτερα όταν δηλώνει ότι «υπάρχει πολιτική βούληση να βοηθήσουμε αλλήλους». Δεν ξέρω πώς θα βοηθήσουμε εμείς την Ε. Ε. την ώρα που ζητούμε επιτακτικά τη στήριξή μας μαζί με το Δ. Ν. Τ. αλλά είναι κι αυτό «χάρισμα» των ανθρώπων της πολιτικής για να περνάνε «ανώδυνα» τις θέσεις τους.

Ο κ. Χέρμαν βαν Ρομπόι λέει τα αυτονόητα, αυτά δηλαδή που θα ήθελαν να ακούσουν οι Έλληνες που δοκιμάζονται σκληρά. «Είναι αναγκαίο να προσφέρουμε στους ανθρώπους κάποια ελπίδα και να δείχνουμε ότι οι θυσίες που τους ζητάμε να κάνουν σήμερα είναι απαραίτητες για να υπάρξει ένα καλύτερο αύριο».

Στην αποκλειστική συνέντευξή που έδωσε στον Κώστα Καρκαγιάννη για την «Καθημερινή» καλεί τους Έλληνες να δείξουν υπευθυνότητα και την κυβέρνηση να κατανήμει τα βάρη ισότιμα και δίκαια. Μας ζητά μάλιστα να θυμηθούμε πώς ως έθνος βγήκαμε ισχυρότεροι από προηγούμενες κρίσεις. Τονίζει ότι «είναι πεπεισμένος πως ο ελληνικός λαός θα ξεπεράσει τις παρούσες δυσκολίες και θα ανακάμψει».

Χωρίς να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα που παρεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας μας (αν υπάρχουν ακόμα τέτοια...) εκτιμά ότι τα επόμενα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις πρέπει να εξακολουθήσουν να εφαρμόζουν πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής, να δώσουν προσοχή στην παροχή υψηλής ποιότητας παιδείας και πρόνοιας, να βελτιώσουν τις υποδομές και το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και να τονώσουν την επιχειρηματικότητα που θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας.

Όποιος μπορεί να «διαβάζει» πίσω από τις γραμμές ενός ευπρεπούς κειμένου, είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι οι Ευρωπαίοι μας... κουνάνε το δάκτυλο, δείχνοντας αποφασισμένοι να εφαρμόσουν τις πολιτικές και τις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνει το πρόγραμμα λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του μνημονίου.

Ο καλοσυνάτος κύριος των Βρυξελλών μάλλον δεν ήρθε για καλό στη χώρα μας.

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σημερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη...