Αυτή είναι η σελίδα της ΠΕΤ ΟΤΕ στο νέο φύλο της Ομοσπονδίας εργαζομένων του ΟΤΕ που ετοιμάσαμε.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 0705/2011

Χθες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την υπερψήφιση στην ελληνική Βουλή του Μνημονίου που συνομολόγησε η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΕ. Πώς περνάει ο καιρός... Ένας χρόνος από την έναρξη της οικειοθελούς «επιτήρησης» από την Τρόικα, παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας των εργαζόμενων, όπως αυτή εκφράστηκε στις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 5 και 6 Μάη.

Ένα χρόνο μετά, όλοι και όλες έχουν πλέον καταλάβει ότι τα αλλεπάλληλα Μνημόνια έχουν ένα και μόνο στόχο: την ευημερία των πιστωτών και των διεθνών τοκογλύφων εις βάρος των εργαζομένων, των συνταξιούχων και της νεολαίας. Αυτή δυστυχώς είναι η μεγάλη αλήθεια...

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμός, ένα χρόνο μετά η κατάσταση είναι ήδη τραγική:
Η ανεργία καλπάζει, με περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανέργους στη χώρα.

Η εργοδοτική αυθαιρεσία έχει χτυπήσει «κόκκινο», με καταχρηστικές απολύσεις, αυθαίρετες αλλαγές στους όρους εργασίας, ατομικές συμβάσεις, μαύρη και ανασφάλιστη εργασία να αποτελούν καθημερινότητα στους χώρους δουλειάς, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και της Τρόικας.

Το εργατικό εισόδημα καθημερινά συρρικνώνεται, όχι μόνο από τις μειώσεις των μισθών αλλά και από τις καλπάζουσες τιμές των προϊόντων βασικής κατανάλωσης, της ασυδοσίας των τραπεζών και των πολυεθνικών ομίλων.

Διαλύεται κάθε έννοια κοινωνικού κράτους με τις συγχωνεύσεις σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, την διάλυση των ασφαλιστικών Ταμείων και κάθε κοινωνικής πρόνοιας.

Ξεπουλιούνται κοψοχρονιά τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ο ΟΣΕ, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, η ΑΤΕ, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και κάθε δημόσια επιχείρηση, ενώ ετοιμάζονται να βγουν στο σφυρί με φαστ-τρακ διαδικασίες ακόμη και δημόσιες εκτάσεις, όπως το Ελληνικό.

Ένα χρόνο μετά, η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει για ψήφιση το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Σταθερότητας, που θα γυρίσει την ελληνική κοινωνία στη βαρβαρότητα, ενώ:

Οι Τράπεζες έχουν ήδη «πριμοδοτηθεί» με περισσότερα από 100 δις ευρώ (όσα δηλαδή μας «χάρισαν» το ΔΝΤ και η ΕΕ!). Μειώθηκε κι άλλο η φορολογία των επιχειρήσεων (20%) και η εργασιακή νομοθεσία αλλάζει σταδιακά σε βάρος των εργαζομένων, προς το συμφέρον των εργοδοτών.

Οι «εθνικοί» μας εργολάβοι συνεχίζουν απρόσκοπτα να εκμεταλλεύονται τις ληστρικές συμβάσεις με το δημόσιο, αυξάνοντας τα χαράτσια των διοδίων ή επιβάλλοντας να χτιστούν ΧΥΤΑ σε αρχαιολογικές ζώνες, για να συνεχίσουν να πλουτίζουν απρόσκοπτα.
Το χρέος και το έλλειμμα αυξάνονται με τέτοια ταχύτητα ώστε είναι σίγουρο ότι, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική, η χώρα θα παραμείνει στον γύψο της «επιτήρησης» για δεκαετίες.

Η «μαύρη επέτειος» της 5-6 Μάη, που σημαδεύτηκε ακόμη και με το αίμα των νεκρών της εργοδοτικής αυθαιρεσίας της Marfin (που ακόμη μένει ατιμώρητη…), δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη από κανένα νοήμονα Έλληνα... Ένα χρόνο μετά είναι καιρός να δώσουμε τα παπούτσια στο χέρι σ' αυτούς που μας παραπλάνησαν με ψέματα τάζοντάς μας καλύτερες μέρες την ώρα που κουβέντιαζαν με το ΔΝΤ και την Ε.Ε. πως να ξεθεμελιώσου.

• Το κείμενο αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην στήλη μου ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ.
  

Υποθέτω ότι αφορά συγκεκριμένους ανθρώπους. Αυτούς που είναι ταγμένοι να υπηρετούν την Τέχνη από τη μεριά της εκπαίδευσης. Είναι αυτοί που βάζουν τη σφραγίδα τους πάνω στα παιδιά μας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και ειλικρινά, θεωρώ ότι επιτελούν σπουδαίο έργο.

Το e-mail που ακολουθεί έφτασε σε μένα, όπως και σε άλλους αποδέκτες κάνοντας γνωστή τη δράση τους. Το γεγονός ότι η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το πλατύ κοινό δημιουργεί το ερέθισμα να το βάλουμε στο πρόγραμμά μας και να το παρακολουθήσουμε.

Η Ένωση Καθηγητών Καλλιτεχνικών Μαθημάτων, λοιπόν, διοργανώνει την 3^η πανελλήνια έκθεση ζωγραφικής-γλυπτικής των μελών της από 4-31 Μαΐου στον Πολυχώρο «ΑΠΟΛΛΩΝ», ο οποίος παραχωρείται στην Ένωση από την Περιφερειακή Ενότητα Πειραιά, για δεύτερη συνεχή χρονιά.

Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνθήκες έντασης της κρίσης και όξυνσης των προβλημάτων στην εκπαίδευση και σε όλη την κοινωνία, σε συνθήκες γενικής επιδείνωσης ειδικά των προβλημάτων της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης. Αποτελεί έκφραση ενεργητικής παρέμβασης των καλλιτεχνών, δυναμώνοντας τη συλλογικότητα σαν ένα ισχυρό «αντίβαρο» στη σκληρή πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε.

Οι 86 εικαστικοί (ζωγράφοι, γλύπτες, χαράκτες) που συμμετέχουν σ’ αυτήν την έκθεση, ασκούν εκπαιδευτικό έργο, διδάσκοντας μαθήματα τέχνης στα Δημόσια Σχολεία διαφόρων βαθμίδων της εκπαίδευσης.

Οι γενικές συνθήκες και προϋποθέσεις άσκησης της καλλιτεχνικής διδασκαλίας στα σχολεία, είναι πασίγνωστο, πως, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, απέχουν παρασάγγες όχι μόνο από τις επιθυμητές, αλλά και από εκείνες που θα διασφάλιζαν το στοιχειώδες.

Στην πραγματικότητα η διδασκαλία Τέχνης επιβιώνει στο Δημόσιο Σχολείο αποκλειστικά χάρη στις ασίγαστες, ατομικές και συλλογικές, πολύμορφες και αφιερωματικές προσπάθειες των εικαστικών.

Προσπάθειες που πηγάζουν και αντλούνται όχι από την ιδιότητα του ύστερου προσδιορισμού τους ως εκπαιδευτικών λειτουργών, αλλά πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα από την πρωτογενή ιδιότητά τους ως εικαστικών καλλιτεχνών. Έξω από (ή χωρίς) την ιδιότητα αυτή, δεν υπάρχει και δεν νοείται εξάλλου διδασκαλία Τέχνης.

Τα έργα που παρουσιάζονται εδώ, επιλέχτηκαν από τους ίδιους τους εικαστικούς που συμμετέχουν, χωρίς δέσμευση κοινής θεματικής αναφοράς και χωρίς περιορισμό (π.χ. στην επιλογή υλικών, λάδια, ακρυλικά, τέμπερες κλπ) πλην του αυτονόητου για την περίπτωση, σχετικού περιορισμού, στις διαστάσεις των έργων.

Η έκθεση συνοψίζει τις εικαστικές αναζητήσεις πολυάριθμων εργατών τέχνης, αποφοίτων των Ανώτατων Σχολών Καλών Τεχνών, που δουλεύουν όχι μόνο στην εκπαίδευση αλλά και στο εργαστήρι, αθόρυβα και συνήθως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και τους αγοραίους κανόνες.

Με τίτλο: “ΠΟΛΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΣ”, αποτελεί συνέχεια -όχι στη θεματική αλλά στην ουσία της δράσης- της αντίστοιχης έκθεσης του 2010 με τίτλο “ΠΑΙΔΕΙΑ -ΤΕΧΝΗ - ΠΟΛΙΣ”. Όπου η Πόλις, ως ιδέα, ως οργάνωση και ως οικιστικός ιστός, στέκει στο πλάι στην παράταξη της μάχης του μαθητή, του καλλιτέχνη, του πολίτη ενάντια στη γενικευμένη επίθεση της βαρβαρότητας.

Δυστυχώς επιτρέψαμε και οι βάρβαροι εγκαταστάθηκαν ανάμεσά μας και το “κατονομάζειν” αυτούς και τα βαρβαρικά τους ήθη ως και η οικοδόμηση ισχυρών θεσμών συνιστά στους καιρούς μας ύψιστη υπηρεσία της Τέχνης και των διακονούντων αυτήν...

...“και αν οι αίθουσες του πολυχώρου “Απόλλων” αποδειχθούν μικρές, υπάρχουν μέγαρα, δρόμοι και πλατείες να φωτίσουμε με τα μηνύματά της ...”

Γενικότερα ότι φέτος θα έχουμε απογραφή υποθέτω το γνωρίζατε. Ίσως να σας διέφευγε το πότε θα γινόταν. Ε. λοιπόν πάρτε τα μέτρα σας γιατί η γενική απογραφή πληθυσμού και κατοικιών θα πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα από τις 10 έως τις 24 Μαΐου.

Στη διαδικασία θα συμμετέχουν 55.000 απογραφείς και 13.000 τομεάρχες, με σκοπό να συγκεντρωθούν στοιχεία για τα δημογραφικά, οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του πληθυσμού της χώρας, τα οποία είναι απαραίτητα για τη λήψη αποφάσεων και τον σχεδιασμό της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής του κράτους.

Τι πρέπει να ξέρουμε εμείς; Τίποτα το σημαντικό, πρόκειται για μία διαδικασία που δεν θα ξεπερνά τα 25 λεπτά και θα πρέπει να απαντήσουμε σε απλές ερωτήσεις για την κατοικία μας, τα άτομα που μένουν σε αυτή, την ηλικία, το επάγγελμα, το επίπεδο της εκπαίδευσής τους και την κατάσταση της απασχόλησής μας. Τα στοιχεία που θα συλλέξει η ΕΛΣΤΑΤ είναι εμπιστευτικά και προφυλάσσονται από το στατιστικό απόρρητο που προβλέπεται από την ελληνική και τη διεθνή νομοθεσία, ενώ κατά την παρουσίασή τους θα δημοσιοποιηθούν ανωνυμοποιημένοι στατιστικοί πίνακες και δείκτες, καθώς «η εμπιστευτικότητα εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της ΕΛΣΤΑΤ», όπως είπε ο κ. Γεωργίου.

Για την κατοικία, οι πολίτες θα πρέπει να γνωρίζουν το έτος κατασκευής και το εμβαδόν, ενώ ερωτήσεις θα γίνουν σχετικά με την ύδρευση, τη θέρμανση, τη μόνωση, την κύρια πηγή ενέργειας, την διαχείριση των απορριμμάτων, την προσβασιμότητα στο διαδίκτυο, καθώς και τον αριθμό των αυτοκινήτων και τους χώρους στάθμευσης που διαθέτει. Όπως ξεκαθάρισαν οι επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, δεν θα ζητηθεί κανένα πιστοποιητικό νομιμότητας και δεν θα τεθεί κανένα ερώτημα σχετικά με τη νομιμότητα του ακινήτου.

Για πρώτη φορά, δεν θα χρειαστεί να παραβρίσκονται όλα τα μέλη της οικογένειας στο σπίτι την ημέρα της απογραφής, καθώς πληροφορίες σχετικά με την ημερομηνία γέννησης, την δημοτικότητα, την εκπαίδευση και την εργασία, μπορούν να δοθούν από ένα μέλος.

Σχετικά με τον φόβο και την καχυποψία που επικρατεί σε μία μερίδα του πληθυσμού, όσον αφορά την απογραφή, ο κ. Γεωργίου, πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, δήλωσε: «Είναι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα να γίνει σωστά η απογραφή και να λάβουν όλοι μέρος. Τα στοιχεία για την εικόνα της χώρας πρέπει να είναι ακριβή και αξιόπιστα και αυτό εξαρτάται από τον καθένα. Μόνο έτσι μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο μέλλον».

Η γενική απογραφή πληθυσμού έχει θεσπιστεί από τον ΟΗΕ, γίνεται κάθε 10 χρόνια και είναι υποχρεωτική. Εάν οι κάτοικοι δεν είναι παρόντες κατά την πρώτη επίσκεψη του απογραφέα, προβλέπεται νέα επίσκεψη κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης. Τα πρώτα στοιχεία της απογραφής θα παρουσιαστούν τον Ιούνιο του 2011, ενώ τα αναλυτικά σε διάστημα ενάμιση έτους.

• Στοιχεία από τον Pathfinder News

Τελευταίο αντίο στο Θανάση Βέγγο μ' ένα στιγμιότυπο από “Το βλέμμα του Οδυσσέα”.

Χαµηλότεροι µισθοί, χαµηλότερες συντάξεις, υψηλότερη ανεργία, βαθιά ύφεση και βαρύτερη φορολογία είναι ο συνοπτικός µαύρος απολογισµός ενός χρόνου Μνηµονίου.

Θα µπορούσε να ήταν χειρότερα.

Θα µπορούσε να µην υπήρχε Μνηµόνιο, να µην υπήρχε διεθνής βοήθεια και διεθνής έλεγχος και να κήρυσσε το Δηµόσιο στάση πληρωµών, περιλαµβανοµένων των µισθών και των συντάξεων.

Θα µπορούσε να ήταν καικαλύτερα. Θα µπορούσαν να είχαν πετύχει οι στόχοι του Μνηµονίου στο 100% και να βλέπαµε ήδη ξεκάθαρα φως στην άκρη του τούνελ: δηλαδή µια ελπίδα ανάκαµψης προς το τέλος του χρόνου και επιστροφής στις αγορές στις αρχές του επόµενου.

Αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασµός.

Προέβλεπε µεν ότι θα περνούσαµε µια φάση «αποπληθωρισµού»,δηλαδή µείωσης µισθών αλλά και τιµών, δεχότανµια βραχυπρόθεσµη προοπτική ύφεσης και αύξησης της ανεργίας, αλλά τοποθετούσε τη χώρα από το 2012 ξανά σε σταθερά ανοδική τροχιά.

Εναν χρόνο µετά την υιοθέτηση του Μνηµονίου, η προοπτική αυτή δείχνει αµφίβολη –αν και ο κ.Γιώργος Παπακωνσταντίνουεπιµένει.

Κι αυτό γιατί: Οι στόχοι του Μνηµονίου δεν επετεύχθησαν στο σύνολό τους. Το έλλειµµα έπεσε, αλλά τελικά – για διάφορους λόγους – όχι τόσο χαµηλά όσο είχε σχεδιαστεί. Οι διαρθρωτικές αλλαγές ξεκίνησαν, αλλά προχωρούν πολύ αργάκαι µε πολλές αντιδράσεις. Κιαυτά ενώ ηχώρα χρειαζόταν µικρές επαναστάσεις σε κάθε τοµέα.
*Οι αγορές δεν πείστηκαν τελικά ότι η χώρα θα µπορέσεινα εξυπηρετήσει µόνη της τα δάνειά της, είτε γιατί διαπιστώνουν ότι ηύφεση είναι βαθιά και η εφαρµογή του Μνηµονίου δενείναι εφικτήείτε γιατί έχουν παιχθεί µεγάλα στοιχήµατα στην προοπτική τής χρεοκοπίας της είτε – τέλος – γιατί δεν εµπιστεύονται την Ευρώπη.
Ετσι, έναν χρόνοµετά το Μνηµόνιο η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αναδιάρθρωση ως προοπτική σωτηρίας ή καταστροφής.

Στην πραγµατικότητα, ακόµη κι αν η αναδιάρθρωση γίνει οργανωµένα, όπως συζητείται (αν και τίποτα δεν µπορεί να εγγυηθεί την «τάξη» σε µια τέτοια απόφαση), η χώρα δεν θα µπορέσει να δει ξανά άσπρη µέρα αν δεν συνεχίσει να εφαρµόζει το Μνηµόνιο, αυτό ή κάποιο άλλο παρόµοιο. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, το Μνηµόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνταγή εξόδου από την κρίση που επέλεξε η ίδια η κυβέρνηση µαζί µε την τρόικα, θέτοντας δύο βασικούς στόχους: τη δηµοσιονοµική εξυγίανση και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Αν δεν πετύχει αυτούς τους δύο στόχους, η Ελλάδα θα είναι καταδικασµένη να ζει σε µεγάλη φτώχεια και άρα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε καν να συζητά µέτρα κοινωνικής πολιτικής.

Ενα νέο Μνηµόνιο εποµένως, θα συνοδεύει την όποια αναδιάρθρωση προκειµένου οι πιστωτές µας – δηλαδή η τρόικα που θα αυξήσει το µερίδιό της στο δηµόσιο χρέος µας – να εξασφαλίσουν ότι η χώρα θα ορθοποδήσει και οι ίδιοιθα πάρουν τα χρήµατά τους πίσω, έστω και µε καθυστέρηση.

Με άλλα λόγια,το Μνηµόνιο δεν ήταν ένας εφιάλτης που θα περάσει όπου να ‘ναι, αλλά ο οδηγός της οικονοµικής πολιτικής µας για πολλά χρόνια ακόµη.

• Από ΤΑ ΝΕΑ

• Τελικά φαίνεται ότι όλα ήταν προσχεδιασμένα. Δείτε ΕΔΩ ένα άρθρο του Πιτσιρίκου και ένα βίντεο του Λάκη Λαζόπουλου...

Παρακολουθούσα το πρωί στα περίπτερα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπήρχε εφημερίδα, ακόμα και οι αθλητικές, που να μην είχε “χτύπημα” στο πρωτοσέλιδό της το θάνατο του Θανάση Βέγγου. Δείχνει, αν μη τι άλλο, την ευρεία αποδοχή του κόσμου μέσα από τις ταινίες και το γέλιο που σκόρπισε.

Ίχνη φωτός στις σκοτεινές μέρες που βιώνουμε σαν λαός. Να είναι μια αντίδραση απέναντι στην εθνική κατάθλιψη; Ότι κι αν ήταν πάντως το σημειώνω γιατί τέτοια γεγονότα δεν θα τα ξαναζήσουμε εύκολα.

Κι είναι σπουδαίο, ο θάνατος ενός καλλιτέχνη που έζησε σεμνά και με χαμηλούς τόνους, χωρίς να προκαλεί με τη συμπεριφορά του και τον εν γένει βίο του, να ενώνει έτσι τον κόσμο.

Τι κι αν δεν ήταν πρωτότυποι στους τίτλους, ήταν σίγουρα ανθρώπινοι...

Κι όλα αυτά την ώρα που προκαλούν οι τέως βουλευτές μας, οι οποίοι χωρίς να βλέπουν τι ζει ο λαός με τα νομοθετήματα τους, κρίνουν ότι είναι καλός ο καιρός να διεκδικήσουν αναδρομικά.

Δείτε και το πρώτο θέμα του ΕΘΝΟΥΣ. Ε, δε ζητούν και πολλά... Μόλις 250.000 ευρώ. Η προσφυγή έχει γίνει στο Ελεγκτικό Συνέδριο μετά το “δεδικασμένο” των δικαστών.

Να, κάτι τέτοια βλέπει ο κόσμος και απογοητεύεται ακόμα περισσότερο. Σε τι να ελπίσει και από πού να πιαστεί; Όλα είναι διαβρωμένα. Κι αυτοί που εξελέγησαν για να εκπροσωπούν, υποτίθεται, το λαό, κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους...

Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Τον γνωρίζω πολλά χρόνια, από τότε που είχαν την ΚΑΜΠΥΛΗ, το τυπογραφείο που “στήνεται” η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ στην Αριστείδου.

Ο Κώστας διευθύνει ακόμα και σήμερα την επιχείρηση, γράφει βιβλία, ποιήματα, είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών κι ας μην έχει πια την όρασή του. Έχει όμως το σεβασμό όλων μας. Και τον έχει κατακτήσει με το σπαθί του.

Δείτε ένα εκπληκτικό κείμενο που γράφτηκε “για τη Λίτσα”, όπως λέει. Το πήρα στο e-mail μου, μου άρεσε πολύ για την ευαισθησία του και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...

Γνωριστήκαμε όταν ακόμα ήμασταν νέοι, ίσως καλύτερα όταν ακόμα ήμασταν πιο νέοι. Βρέθηκα ομιλητής στο Μεσολόγγι σε μια κοινωνική εκδήλωση στη πλατεία της πόλης, η οποία είχε οργανωθεί από φοιτητές του ΤΕΙ Μεσολογγίου. Ήμουν περίπου 25 και τα παιδιά τότε (βλέπεις σε αυτές τις ηλικίες οι διαφορές έχουν άλλο νόημα) ήταν 18 έως 20 χρονών. Μια παρέα από προσωπικότητες γεμάτες φλόγα, αισιοδοξία και οράματα για το μέλλον. Ανάμεσά τους και η Λίτσα Σωτηροπούλου, καθώς και ο Δημήτρης Κατσορίδας. Δυο παιδιά που αργότερα ένωσαν τις ζωές τους, δημιούργησαν μια πραγματική εστία αγάπης και έκαναν μαζί δυο θαυμάσια παιδιά.

Η Λίτσα και ο Δημήτρης, αν θέλετε ο Δημήτρης και η Λίτσα σε όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με γνώμονα τις αρχές και τις αξίες που πίστευαν τότε. Πολλά άλλαξαν, πολλοί από μας άλλαξαν, όμως τα δυο αυτά υπέροχα παιδιά κράτησαν ψηλά τις αρχές και τη στάση ζωής τους.

Την Τρίτη 26 Απριλίου 2011 αποχαιρετήσαμε τη Λίτσα. Έδωσε μια μεγάλη, συγκλονιστική, αξιοπρεπή και άνιση μάχη. Πιστεύω ότι ήξερε εξ’ αρχής ότι η μάχη είναι άνιση. Όμως πορεύτηκε με βάση την αξία ότι καμία μάχη δεν χάνεται πριν δοθεί. Και την έδωσε μέχρι το τέλος, αγόγγυστα με ηρεμία και με δύναμη.

Είχε κοντά της άξιους συμπαραστάτες την οικογένειά της, την ευρύτερη οικογένεια του Δημήτρη και τη δική της, και τους πολλούς, αληθινούς και πολύτιμους φίλους.

Είχε άγρυπνο σωματοφύλακα τον Δημήτρη μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Σε τέτοιες στιγμές οι λέξεις μικραίνουν πολύ, δεν αντέχουν για να χωρέσουν το πραγματικό περιεχόμενο που έχει η σκέψη, μοιάζουν με στάλες βροχής που πέφτουν όπως το δάκρυ από τα μάτια. Σε αυτή τη διαδρομή της πτώσης τα νοήματα είναι πλήρη, αλλά ταυτόχρονα φθάνοντας στο χώμα και τη γη μοιάζουν να είναι ζωογόνο είδος που θα καρπίσει τους σπόρους που άνθρωποι σαν τη Λίτσα έσπειραν.

Η Λίτσα έφυγε το Μεγάλο Σάββατο κατά τη θρησκεία. Είναι οι στιγμές που θέλεις πολύ να ήσουν και να είσαι βαθιά θρησκευόμενος για να πιστεύεις και να πιστέψεις ότι υπάρχει συνέχεια. Μα και εάν δεν είσαι, είναι βέβαιο ότι υπάρχει συνέχεια στη μνήμη και στη σκέψη που κρατάει πάντα μέσα της τέτοιους ανθρώπους, τέτοια κορίτσια, τέτοια παιδιά.

Είναι άδικο αυτό το προσπέρασμα ζωής για ανθρώπους τόσο νέους. Είναι άδικο όπως αυτό που συνέβη στη μόλις 32 ετών μητέρα που άφησε την τελευταία της πνοή σε ένα νοσοκομείο της Κοζάνης γιατί η εφημερία δεν ήταν πλήρης από γιατρούς. Γέννησε το τρίτο παιδάκι της και έφυγε, γιατί η εφημερία δεν ήταν πλήρης για να λειτουργήσει σωστά η Εντατική. Είναι άδικο σαν τη ναυτική φωτοβολίδα που έσκασε μπροστά στο πρόσωπο ενός εφτάχρονου μικρού παιδιού, και το έστειλε στην Εντατική ενός νοσοκομείου να παλεύει για να κρατηθεί στη ζωή. Είναι άδικο όπως τόσα άδικα συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή. Αφήνοντας πίσω τη Λίτσα στο τελευταίο προσωπικό της καταφύγιο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τη συντροφέψουμε και να τη συντροφεύουμε από δω και πέρα με τις σκέψεις αγάπης που της αξίζουν.

Κρατάμε το νήμα που μας ενώνει με τον Δημήτρη τα παιδιά της και την οικογένειά της, και είμαι βέβαιος ότι αυτό το νήμα θα συνεχίσει να μας κρατάει κοντά, να μας δυναμώνει σε δύσκολες στιγμές, να μας συντροφεύει σε χαρές, να γίνεται σκαλοπάτι για να περνάμε τη σκληρή καθημερινότητα.

Στο αγαπημένο μας κορίτσι, στην καλή μας φίλη, στην αγωνίστρια για κοινωνικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα στο χώρο δουλειάς της και παντού Λίτσα Κατσορίδα - Σωτηροπούλου δίνουμε την αγάπη μας.

Κώστας Σκηνιώτης

ACT 4PEOPLE