Τελευταίο αντίο στο Θανάση Βέγγο μ' ένα στιγμιότυπο από “Το βλέμμα του Οδυσσέα”.

Χαµηλότεροι µισθοί, χαµηλότερες συντάξεις, υψηλότερη ανεργία, βαθιά ύφεση και βαρύτερη φορολογία είναι ο συνοπτικός µαύρος απολογισµός ενός χρόνου Μνηµονίου.

Θα µπορούσε να ήταν χειρότερα.

Θα µπορούσε να µην υπήρχε Μνηµόνιο, να µην υπήρχε διεθνής βοήθεια και διεθνής έλεγχος και να κήρυσσε το Δηµόσιο στάση πληρωµών, περιλαµβανοµένων των µισθών και των συντάξεων.

Θα µπορούσε να ήταν καικαλύτερα. Θα µπορούσαν να είχαν πετύχει οι στόχοι του Μνηµονίου στο 100% και να βλέπαµε ήδη ξεκάθαρα φως στην άκρη του τούνελ: δηλαδή µια ελπίδα ανάκαµψης προς το τέλος του χρόνου και επιστροφής στις αγορές στις αρχές του επόµενου.

Αυτός ήταν ο αρχικός σχεδιασµός.

Προέβλεπε µεν ότι θα περνούσαµε µια φάση «αποπληθωρισµού»,δηλαδή µείωσης µισθών αλλά και τιµών, δεχότανµια βραχυπρόθεσµη προοπτική ύφεσης και αύξησης της ανεργίας, αλλά τοποθετούσε τη χώρα από το 2012 ξανά σε σταθερά ανοδική τροχιά.

Εναν χρόνο µετά την υιοθέτηση του Μνηµονίου, η προοπτική αυτή δείχνει αµφίβολη –αν και ο κ.Γιώργος Παπακωνσταντίνουεπιµένει.

Κι αυτό γιατί: Οι στόχοι του Μνηµονίου δεν επετεύχθησαν στο σύνολό τους. Το έλλειµµα έπεσε, αλλά τελικά – για διάφορους λόγους – όχι τόσο χαµηλά όσο είχε σχεδιαστεί. Οι διαρθρωτικές αλλαγές ξεκίνησαν, αλλά προχωρούν πολύ αργάκαι µε πολλές αντιδράσεις. Κιαυτά ενώ ηχώρα χρειαζόταν µικρές επαναστάσεις σε κάθε τοµέα.
*Οι αγορές δεν πείστηκαν τελικά ότι η χώρα θα µπορέσεινα εξυπηρετήσει µόνη της τα δάνειά της, είτε γιατί διαπιστώνουν ότι ηύφεση είναι βαθιά και η εφαρµογή του Μνηµονίου δενείναι εφικτήείτε γιατί έχουν παιχθεί µεγάλα στοιχήµατα στην προοπτική τής χρεοκοπίας της είτε – τέλος – γιατί δεν εµπιστεύονται την Ευρώπη.
Ετσι, έναν χρόνοµετά το Μνηµόνιο η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την αναδιάρθρωση ως προοπτική σωτηρίας ή καταστροφής.

Στην πραγµατικότητα, ακόµη κι αν η αναδιάρθρωση γίνει οργανωµένα, όπως συζητείται (αν και τίποτα δεν µπορεί να εγγυηθεί την «τάξη» σε µια τέτοια απόφαση), η χώρα δεν θα µπορέσει να δει ξανά άσπρη µέρα αν δεν συνεχίσει να εφαρµόζει το Μνηµόνιο, αυτό ή κάποιο άλλο παρόµοιο. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, το Μνηµόνιο δεν είναι τίποτε άλλο από τη συνταγή εξόδου από την κρίση που επέλεξε η ίδια η κυβέρνηση µαζί µε την τρόικα, θέτοντας δύο βασικούς στόχους: τη δηµοσιονοµική εξυγίανση και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Αν δεν πετύχει αυτούς τους δύο στόχους, η Ελλάδα θα είναι καταδικασµένη να ζει σε µεγάλη φτώχεια και άρα δεν έχει την πολυτέλεια ούτε καν να συζητά µέτρα κοινωνικής πολιτικής.

Ενα νέο Μνηµόνιο εποµένως, θα συνοδεύει την όποια αναδιάρθρωση προκειµένου οι πιστωτές µας – δηλαδή η τρόικα που θα αυξήσει το µερίδιό της στο δηµόσιο χρέος µας – να εξασφαλίσουν ότι η χώρα θα ορθοποδήσει και οι ίδιοιθα πάρουν τα χρήµατά τους πίσω, έστω και µε καθυστέρηση.

Με άλλα λόγια,το Μνηµόνιο δεν ήταν ένας εφιάλτης που θα περάσει όπου να ‘ναι, αλλά ο οδηγός της οικονοµικής πολιτικής µας για πολλά χρόνια ακόµη.

• Από ΤΑ ΝΕΑ

• Τελικά φαίνεται ότι όλα ήταν προσχεδιασμένα. Δείτε ΕΔΩ ένα άρθρο του Πιτσιρίκου και ένα βίντεο του Λάκη Λαζόπουλου...