Να δούμε μερικά πράγματα για τη Σπιναλόγκα... Έτσι για να γνωρίζουμε πού θα πάμε...

Βρήκαμε τη μέρα που θα πάμε εκδρομή στη Σπιναλόγκα. Την Τετάρτη 29/6 σχεδιάζουμε να ξεκινήσουμε νωρίς το πρωί για να πάμε με το αυτοκίνητό μας προς τον Άγιο Νικόλαο και την Ελούντα.

Θέλω κι εγώ να δω το θρυλικό νησί . Το διάβασμα του βιβλίου και η τηλεοπτική μεταφορά του στη σειρά του MEGA “Το Νησί” έχει κάνει τη φαντασία μου να οργιάζει... Η αίσθηση ότι θα δω με τα μάτια μου το χωριό αυτό που πέρασαν σκληρές μέρες άρρωστοι άνθρωποι, χανσενικοί, μου δημιουργεί θετικά συναισθήματα.

Και θέλω να έχω υπομονετική παρέα που να μη βιάζεται να το.. τρέξει γρήγορα. Θέλω να “ταξιδέψω” στο χρόνο με τις αισθήσεις μου, να προσπαθήσω να νιώσω “κάτοικος” του νησιού της εποχής που φιλοξενούσε τόσες ανθρώπινες ψυχές. Να αντλήσω από την αισιοδοξία τους και τον αγώνα για ζωή.

Το συζητούσαμε χθες κάτω, στην κουζίνα της Στασούλας. Ήταν παρούσα και η εγγονή της, Αναστασία, μαθήτρια της Β' Λυκείου που θα πάει στην Γ' τάξη τον Σεπτέμβρη. Μ' αρέσει να κουβεντιάζουμε γιατί έχει συγκροτημένο τρόπο σκέψης και είναι πολύ ώριμη.

“Είδα μερικά επεισόδια, όχι όλα, γιατί δεν μπορούσα να αντέξω αυτή τη σκληρή κατάσταση με την αρρώστια”, είπε. Μια άποψη που την είχα ξανακούσει και από άλλους όσο προβάλλονταν το σίριαλ στην τηλεόραση.

Μας ενοχλεί λοιπόν η αλήθεια στην T.V.; Μήπως έχουμε κι εμείς ευθύνες για τα σκουπίδια και τα άχυρα που μας ταΐζουν; Μήπως αυτό θέλουμε από την τηλεόραση; Τα ευκολοχώνευτα, τα ρηχά, χωρίς προβληματισμό και όχι την προσέγγιση σε κοινωνικά ζητήματα;

Κοίτα τώρα ερωτήματα που προκύπτουν με αφορμή μια εκδρομή στη Σπιναλόγκα... Εμένα όμως επιμένει η αίσθηση μου να θέλει να αναπνεύσουν τα πνευμόνια μου εκείνον τον αέρα και να δουν τα μάτια μου όσα έχουν μείνει όρθια να μας θυμίζουν πως χρειάστηκαν θυσίες ανθρώπινες για να έχουμε εμείς σήμερα τα πάντα. Πως τίποτα δεν μας δόθηκε σπάταλα και απλόχερα, δεν μας χαρίστηκε, αλλά χρειάστηκε να θυσιαστούν ανθρώπινες ζωές, να χυθεί αίμα, να δοκιμαστούν σκληρά οι ανθρώπινες σχέσεις για να έρθουν τα πάνω -κάτω.

Μ' αρέσει η ιδέα και μόνο ότι θα κάνουμε αυτή την εκδρομή. Και την Τετάρτη είμαι έτοιμος να ζήσω ενεργά την κάθε στιγμή, έτσι μοναδική όπως θα είναι...

Και το τελευταίο μέρος από τη ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ για τη Σπιναλόγκα...

Ιδού το κλειστό πλέον εργαστήριο του μάστορα που έψαχνα. Η πινακίδα στη... θέση της. Μόνο που κανένα από τηλέφωνα που έχει με τεράστια γράμματα πάνω της δεν λειτουργεί πια. Ευτυχώς βρήκα το νέο κινητό του.

Το μόνο που δεν περίμενα στα 52 μου, ήταν να γίνω ντετέκτιβ και να προσπαθώ να βρω πληροφορίες για τον άνθρωπο που μου υποσχέθηκε πως θα 'ρθει στο σπίτι να βάλει τις πόρτες και τα κουφώματα από αλουμίνιο βαμμένα σε χρώμα ξύλου. Ναι, σωστά καταλάβατε δεν πρόκειται για οποιονδήποτε μάστορα, αλλά για τον αλουμινά ο οποίος, εδώ και μερικούς μήνες έχει εισπράξει τα 9/10 της αξίας των κουφωμάτων και της δουλειάς του κι ακόμα να τα τοποθετήσει.

Ξέρω, θα με πείτε κι εσείς εύπιστο που εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον έψαξα, μου τον σύστησαν. Θέλησαν να τον βοηθήσουν και ιδού το αποτέλεσμα.

Τη Δευτέρα, από το πρωί έκανα τον ντετέκτιβ, ότι δηλαδή συχαίνομαι πιο πολύ στη ζωή μου, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Είχε φροντίσει να “εξαφανιστεί”. Έκλεισε το εργαστήριο του στο Αρκαλοχώρι, άλλαξε το νούμερο στο κινητό του και ήταν αδύνατη οποιαδήποτε επικοινωνία.

Ρωτώντας βρήκα το πατρικό του στα Πάρτιρα, ύστερα μίλησα με πολλούς ανθρώπους στο Αρκαλοχώρι. Φωτογράφησα το, κλειστό πλέον, εργαστήριο του. Η πινακίδα υποδηλώνει ότι έφυγε βιαστικά και το γραφείο από τη τζαμαρία δείχνει να μην πήρε τίποτα μαζί του.

Βρήκα τον αδερφό του, το νέο του τηλέφωνο και επέστρεψα στο χωριό. Κοντά τρεις ώρες μου πήρε αυτή η ιστορία. Δεν είχα ούτε ένα τέταρτο που επέστρεψα, οπότε δέχομαι τηλεφώνημα από τον άνθρωπο που έψαχνα. Ήταν στο σπίτι της Στασούλας. Είχε έρθει να μου πει ότι “άδικα ανησυχώ, τα κουφώματα είναι έτοιμα, αλλά επειδή έχει δουλειά αυτή την εβδομάδα θα τα τοποθετήσει την επομένη. Και θα πάρω τα κλειδιά στο χέρι, φεύγοντας”. Χαμογελαστός, όποιος τον έβλεπε θα έλεγε, δεν είναι δυνατόν, είναι ψέματα όσα άκουσα από τόσα χείλη, λίγο πριν. Κρατήθηκα. Δεν είπα τίποτα. Προσπάθησα να είμαι ευγενικός μαζί του, ελπίζοντας ότι αυτό θα βοηθήσει να ολοκληρωθεί το έργο εφόσον αρχίσει.

Είκοσι λεπτά αφότου έφυγε, πήγε στο εργαστήριο του αδερφού του, να του κάνει φασαρία επειδή, δήθεν, τον συκοφάντησε. Τον ζήτησα στο τηλέφωνο. Του είπα ότι γνώριζα ήδη πάρα πολλά πράγματα γι' αυτόν και τον σεβάστηκα, δεν μίλησα μπροστά στην αδερφή μου, αλλά αυτό πάει ήδη πολύ. Αντί για τις κουβέντες, ας ολοκληρώσει τη δουλειά του. Για άλλη μια φορά μου υποσχέθηκε ότι θα το κάνει...

Μιλήσαμε και με τον Μηνά που μου τον σύστησε ως τεχνίτη. Αισθάνεται κι αυτός άσχημα. Ήθελε απλά, όπως μου είπε να τον βοηθήσει και ιδού το αποτέλεσμα. Τις επόμενες μέρες θα έχουμε σίγουρα εξελίξεις. Η έρευνά μου, έδωσε σημαντικά αποτελέσματα. Θα τον έβρισκα, έτσι κι αλλιώς. Ήμουν αποφασισμένος. Και ως... ντετέκτιβ της συμφοράς, είχα επιτυχία. Να έμπαιναν και τα κουφώματα όσο είμαι στην άδεια μου...

Αυτό είναι το καινούριο Blog. Πατήστε ΕΔΩ να το δείτε ακριβώς πώς είναι, να περιηγηθείτε στις σελίδες του, τα θέματά του. Ευχή μας να συνεχίσει να υπάρχει και να βοηθάει ουσιαστικά στην ενημέρωση των συντοπιτών μας...

Ήρθε σαν μήνυμα στο e-mail μου, σημείωσα τη διεύθυνση του Blog, μπήκα, το είδα και διαπίστωσα πόσο καλή δουλειά γίνεται σ' αυτή την καινούρια προσπάθεια. Καταρχήν αν είναι κάτι που μ' αρέσει και εκτιμώ, αυτό είναι η δύναμη της δημιουργίας. Αρκεί να μη κρατήσει ως “μόδα”, αλλά να διατηρηθεί και να υπάρχει συνέχεια και συνέπεια στην ενημέρωση, τέτοιες που να βοηθάνε ουσιαστικά το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε...

Εδώ είναι όλο το μυστικό που θα κάνει τους ανθρώπους να το αγαπήσουν, να το βάλουν στα αγαπημένα τους και να προστρέξουν σ' αυτό κάθε φορά που θα έχουν την ανάγκη για υπεύθυνη ενημέρωση σχετικά με όλα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον δημιουργό. Ή μπορεί και να τον ξέρω από τη δράση του στη γειτονιά, αλλά να μην μου λέει κάτι το όνομά του. Τι σημασία έχει όμως αυτό; Καμιά. Σημασία έχει ότι μπήκε στη διαδικασία να υλοποιήσει μια απόφαση πρόσφατης λαϊκής συνέλευσης της γειτονιάς. Αυτό είναι που έχει την πραγματική αξία. Το ζητούμενο είναι να το κάνει με συνέπεια στο χρόνο. Κι αυτό θα το δει, χωρίς άγχος, με το χρόνο καθώς θα γεννιούνται ζητήματα που πρέπει να προβληθούν όσο πιο σωστά και ολοκληρωμένα γίνεται.

Μεγάλος εχθρός των Blogs, το λέω από εμπειρία, είναι η κούραση στο πέρασμα των χρόνων και η διάθεση για αλλαγή χόμπι στη ζωή που συχνά μας αρέσει να κάνουμε. Η κούραση αντιμετωπίζεται με τη συχνή δράση και τη συνειδητοποιημένη ευθύνη σ' αυτό που κάνουμε...

Το χειρότερο είναι να το δεις σαν χόμπι, αφού ο ίδιος είσαι... εργοδότης του εαυτού σου. Έτσι το παραμελείς, κάνεις όλο και λιγότερο εγγραφές και αναρτήσεις, μέχρι να το εγκαταλείψεις οριστικά.

Μακάρι να μη δούμε εδώ αυτό το φαινόμενο. Το βλέπω όμως συχνά σε Blog φίλων. Η κόπωση και η έλλειψη “επαγγελματικής” ευσυνειδησίας είναι ο χειρότερος εχθρός. Ευθύνη αυτών που αναλαμβάνουν να δημιουργήσουν και να συντηρούν ένα Blog είναι να το ενημερώνουν συνεχώς. Πρόκειται για ένα “ζωντανό” οργανισμό, αυτό ας μην το ξεχάσουν ποτέ. Να φροντίσουν μην απογοητεύσουν αυτούς που το εμπιστεύονται και προστρέχουν στις πληροφορίες που δίνει σε καθημερινή βάση.

Θλίβομαι όταν βλέπω την εγκατάλειψη σε Blogs φίλων. Μου δίνουν την αίσθηση των εγκαταλειμμένων παιδιών στους δρόμους που κραυγάζουν και ζητούν ένα ανθρώπινο “χάδι”, μια αγάπη και μια συντροφικότητα που έχουμε όλοι ανάγκη.

Μακάρι εδώ να μη δούμε κάτι τέτοιο. Να είναι πάντα, εργαλείο δουλειάς για τους ευαισθητοποιημένους πολίτες που αναζητούν κάτι σοβαρό, πέρα από τα κουτσομπολιά, το χαμηλό επίπεδο και την κατευθυνόμενη πληροφόρηση της τηλεόρασης.

Εσείς που με παρακολουθείτε από κοντά έχετε διαπιστώσει ότι αυτό το Site δεν αισθάνθηκε ποτέ ότι έχει το προνόμιο να λειτουργεί με... αποκλειστικούς αναγνώστες. Το αντίθετο θα έλεγα. Η μπάρα δεξιά με τους συνδέσμου διαφόρων Site και Blogs ,που εκτιμώ για το περιεχόμενό τους βοηθά, ώστε από εδώ να πάτε γρήγορα και δείτε τα γραφόμενά τους. Θα έχετε παρατηρήσει ότι κατά κατά καιρούς ότι αυτά αλλάζουν. Κι αιτία δεν είναι καμιά άλλη από την εγκατάλειψη.

Συχνά κάθομαι στην πίσω βεράντα του σπιτιού που μένουμε, στη Στασούλα και το μάτι μου φεύγει μακριά ώς τη λίμνη της Λειβάδας. Κι είναι πολύ όμορφο το συναίσθημα που αισθάνομαι καθώς προσπαθώ να... μαζέψω τις σκέψεις μου και να τις ρίξω στο χαρτί για χάρη αυτού του Site...

Είναι και το χωριό που πάντα αγαπούσα και τα σχόλια που κάνουν τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου στο Facebook. Τα παρακολουθώ. Μπράβο τους. Αναδημοσίευσαν το σχόλιο μου για τον Κλήδονα και επειδή εκεί έγραφα κάποιες παρατηρήσεις μου απάντησαν με προσωπικό σχόλιο ότι “κάνουν το καλύτερο που μπορούν για να φέρουν κοντά τους Θραψανιώτες”. Μπράβο παιδιά. Καλύτερα με λάθη παρά να υπάρχει πλήρης απραξία...

Μου άρεσε επίσης που προβάλουν όσο μπορούν τη δουλειά τους μέσα από τη σελίδα τους στο Fecebook. Δεκαοκτώ φωτογραφίες από την έκθεση ερασιτεχνών καλλιτεχνών είδα χθες και κάπου 50 από τη γιορτή του αγγειοπλάστη, ενώ προαναγγέλλουν τουρνουά ποδοσφαίρου για το Σαββατοκύριακο. Και πάλι μπράβο παιδιά!

Ειλικρινά δεν φαντάστηκα πως όταν ζητούσα στο βιβλιοπωλείο του Αρκαλοχωρίου μελάνη για πένα θα μου έδιναν μελάνη για κείνη την παλιά πένα με... φτερό ή κάτι ανάλογο, από αυτές που γράφανε πριν 60 χρόνια και όχι τις σύγχρονες πένες που μου αρέσει να χειρίζομαι.

Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να διαπιστώσω πως αυτού του είδους η μελάνη είναι πιο παχύρρευστη και σίγουρα δεν κάνει για τη δικιά μου πένα.

Δεν πειράζει. Έπρεπε να πάθω για να μάθω. Την επόμενη φορά θα είμαι πιο προσεκτικός. Θα εξηγώ στον πωλητή για τι είδους πένα πρόκειται, θα καταλαβαίνουν οι άνθρωποι και θα μου δίνουν τη σωστή.

Ανακάλυψα όμως και κάτι: για να υπάρχουν ακόμα τέτοια μελάνια, θα υπάρχουν και τέτοιες πένες. Και πολύ θα μου άρεσε να δω πώς λειτουργούν και πως μπορεί κανείς να τις χειρίζεται, αν είναι βολικές κ.λπ. Πού όμως θα βρω; Δεν ξέρω καν. Ίσως ρωτήσω στο ίδιο βιβλιοπωλείο που αγόρασα και τη μελάνη...

Σήμερα που θα πάω στο Αρκαλοχώρι, να εξηγήσω στον βιβλιοπώλη το λάθος μου και να πάρω εκείνη τη μελάνη που θα μου είναι χρήσιμη χρήσιμη για τη δική μου πένα θα ζητήσω περισσότερες πληροφορίες. Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί. Πιστεύω ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να μου τις δώσουν...

Αυτό είναι το νέο φύλλο της εφημερίδας της Ακαδημίας Πλάτωνος. Για να τη ξεφυλλίσετε στις οκτώ σελίδες της, πατήστε ΕΔΩ. Θα βρείτε πολλά και ενδιαφέροντα θέματα.

Η αλήθεια είναι πως σ' αυτό το φύλλο της εξαιρετική δουλειάς που γίνεται από την Επιτροπή Κατοίκων Ακαδημίας Πλάτωνα (ΕΚΑΠ) δεν δούλεψα όσο άλλες φορές. Ίσως γιατί ήμουν “πιεσμένος” από τις δικές μου επαγγελματικές υποχρεώσεις που έπρεπε να ολοκληρώσω για να φύγω στο ταξίδι μου για την Κρήτη.

Συμμετείχα, ωστόσο, στη συντακτική επιτροπή που προετοίμασε αυτή την έκδοση. Όπως και στις προηγούμενες βέβαια. Έζησα από κοντά, όλο το... γεννοβόλημα των θεμάτων και πήρα μια μυρωδιά από... απόσταση σχετικά με τη διαδικασία της έκδοσης. Κι ένοιωσα “κάπως” όταν πήρα στο e-mail μου το PDF της νέας εφημερίδας, από τη Ματίνα, για να το ανεβάσω στο internet.

Το κάνω με χαρά κι ας μην έχω την τεχνική υποδομή. Λέω, για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις υπολογιστών πως ένα αρχείο 6 MB χρειάζεται τουλάχιστον 45 λεπτά για να “κατέβει” στην επιφάνεια εργασίας μου, όταν η σύνδεση είναι PSTN, από ένα απλό οικιακό τηλέφωνο.

Όμως, πρέπει να το ομολογήσω, δεν είχα την υπομονή να περιμένω για να πάω κοντά σε κάποιον από τους σταθμού WiFi, όπου εκεί θα “κατέβαινε” σε χρόνο ντετέ. Ήθελα να τη δω, να διαβάσω το περιεχόμενό της, λαχταρούσα σαν μικρό παιδί να “ρουφήξω” τα θέματά της ώς την τελευταία σελίδα. Κι αυτό, ως συντάκτη ύλης, από μόνο του με ιντριγκάρησε.

Γνωρίζω καλά τα παιδιά που συνεργαζόμαστε για την έκδοση αυτή. Και οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, αλλά και οι ρεπόρτερ της γειτονιάς που δεν έχουν δημοσιογραφικές γνώσεις αλλά το παλεύουν αξιοπρεπέστατα, διαθέτουν κέφι, όρεξη για δουλειά γι αυτό το αποτέλεσμα από φύλλο σε φύλλο, είναι εξαιρετικό.

Μ' αρέσει πολύ αυτή η καθαρή προσπάθεια για το καλό της περιοχής, το μοίρασμα ρόλων και η ανάληψη ευθύνης για συγκεκριμένα πράγματα. Και παρά την πίεση της δουλειάς χαίρομαι να διαθέτω χρόνο, από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου γι' αυτή τη δράση και φυσικά την έκδοση της εφημερίδας.

Δείτε τη με προσοχή... Εντάξει, αναφέρεται σε μια ιστορική γειτονιά της Αθήνας, την Ακαδημία Πλάτωνα, που οι αρχές του κράτους και η δημοτική αρχή της πόλης, υποβάθμισαν με τον καιρό. Και τώρα εμείς, μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς τίτλους ή εξουσίες, επιχειρούμε να την αναδείξουμε. Μοιάζουμε με αιθεροβάμονες σε τέτοιους καιρούς να παλεύουμε για τέτοιες αξίες; Μπορεί. Αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα νοιώθουμε όλοι εμείς, οι άνθρωποι της ΕΚΑΠ στις δράσεις που κάθε τόσο επιχειρούμε.

Ο ιστορικός τόπος που δίδαξε φιλοσοφία ο Πλάτωνας αξίζει μια καλύτερη τύχη. Κι εμείς είμαστε αποφασισμένοι να παλέψουμε γι αυτό...

Ο κορμός ενός αρμυρικιού, αυτό που είμαστε ξαπλωμένοι στο ίσκιο του μετά το μπάνιο στον Τσούτσουρα. Έχουμε κουραστεί από το ταξίδι και τις βουτιές, έχουμε ψιλοζαλιστεί από τις μπύρες κι όλα πια γύρω τα βλέπουμε με μια εικαστική διάθεση... Εμένα, πάντως, μου άρεσε αυτό το πλάνο. Ελπίζω και σε σας...

Είμαι ήδη επτά μέρες στην Κρήτη, στο χωριό μου Θραψανό κάνοντας χρήση του δικαιώματός μου για καλοκαιρινές διακοπές. Όσο υπάρχει ακόμα αυτή η κατάκτηση και το προνόμιο μπορούμε να κάνουμε χρήση και κάνουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Στο χωριό οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, πιο χαλαροί. Το ρολόι σπάνια το κοιτάμε και μόνο για να βρεθούμε στο ίδιο τραπέζι το μεσημέρι, όταν θα καθίσουμε όλοι μαζί να απολαύσουμε το γεύμα μας.

Τις πρώτες μέρες καλύψαμε, υλοποιώντας υποχρεώσεις, την έκδοση του ΤΥΠΟΥ και τις επόμενες μέρες φεύγει για το πιεστήριο. Σειρά θα πάρει η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ. Κείμενα που πρέπει να γραφτούν και να σταλούν για σελιδοποίηση. Έχω κάνει το κουμάντο μου με την Αμαλίτσα στην ΚΑΜΠΥΛΗ κι αυτή την εβδομάδα ελπίζω να μπει σε μια καλή σειρά αν δεν ολοκληρωθεί.

Μπορεί να συμβεί αυτό; Νομίζω ναι. Έχω μια καλή ψυχολογία και μ' αρέσει να διαθέτω το χρόνο μου στο κομπιούτερ μου. Το internet είναι εύκολα προσβάσιμο από πολλά σημεία. Θα το έχετε αντιληφθεί,φαντάζομαι, από τις πολλές αναρτήσεις, σχεδόν τρεις κάθε μέρα με πλούσιο φωτογραφικό υλικό που βοηθάει να δείτε “με τα μάτια μου” τον τόπο που κινούμαι στο χωριό.

Μου πήρε αρκετό χώρο και χρόνο η προβολή και η κάλυψη της εκδρομής των Θραψανιωτών της Αθήνας στην οποία πήγαμε την προηγούμενη Κυριακή. Αλλά άξιζε τον κόπο. Δεν το μετανιώνω. Πέρασα καλά κι αυτό το κλίμα, ελπίζω να τα κατάφερα, να το περάσω και σε σας που φτάσατε ως εδώ για να διαβάστε αυτές τις σημειώσεις.

Η υπερβολή ήταν μεθοδευμένη για να βγάλω από μέσα μου όλο αυτό το θετικό συναίσθημα που ένοιωσα. Κι ας ήταν μεγάλη η σωματική κούραση. Έμεινε κάτι καλό και όμορφο που άξιζε να το ζήσουμε.

Έχω στο νου μου να κάνω πολλές κοντινές διαδρομές στα χωράφια, να ξαναπάω στη μουρνιά στους Αποστόλους, στη λίμνη της Λειβάδας, στο καμίνι του ανιψιού μου Μανώλη και του αδερφού μου Κωστή, στον κήπο της Στασούλας και στο Αρκαλοχώρι στην καφετέρια Sport Cafe.

Σκέψεις χωρίς χρονικές δεσμεύσεις. Και πολλές άλλες μικρές εκδρομές σε τόπους όμορφους. Λέμε να πάμε, μια μέρα στη Σπιναλόγκα, εκεί που γυρίστηκε το τηλεοπτικό ΝΗΣΙ, να πάμε στη Σήμη στη Βιάννο για τις μέλισσες του Αγησίλαου...

Τίποτα απ' αυτά όσο κι αν μας χαροποιεί η προσμονή της υλοποίησης του προγραμματισμού, δε μας αγχώνει. Θα γίνουν όλα στην ώρα τους. Το ζήτημα είναι να το κάνω να ρίξω μια ματιά στις εκκρεμότητες. Να δω τον μάστορα για τις πόρτες και τα κουφώματα. Να μου εξηγήσει γιατί, ενώ όφειλε, δεν έχει ακόμα ολοκληρώσει τη δουλειά που ανέλαβε...

Θέλουν χρόνο όλα αυτά; Έχω αρκετό. Μια μικρή μεθόδευση χρειάζεται κι όλα μπορούν να γίνουν. Και στη θάλασσα θα πάμε πολλές φορές και πιο χαλαρά θα κοιμηθούμε το μεσημέρι και ο βραδινός ύπνος θα είναι ήρεμος.

Αν κάτι μ' αρέσει στο χωριό μου, είναι ακριβώς αυτό. Χωρίς πίεση μπορείς να ολοκληρώσεις έγκαιρα τα σχέδια σου. Είναι βέβαια και οι άνθρωποι δίπλα μου που “βοηθούν” σ' αυτό χωρίς να καταβάλλουν ιδιαίτερες προσπάθειες. Μόνο με την παρουσία τους, το χαμόγελό τους, τη διάθεση για προσφορά. Κι είμαι πολύ χαρούμενος που τους έχω κοντά μου...