Ο τίτλος της κρητικής εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ αποτυπώνει μια μεγάλη αλήθεια, είτε το θέλουμε να το παραδεχτούμε, είτε όχι... Ρίξτε μια ματιά στο σπίτι σας, γύρω σας, στην κοινωνία... Θα δείτε εξαθλιωμένους από τις πολιτικές της συγκυβέρνησης Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ. Ανθρώπους που οδηγήθηκαν βίαια στη φτωχοποίηση...

Παρ' όλα αυτά συνεχίζουν απτόητοι τις ίδιες σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές τους. Και νέο Μεσοπρόθεσμο και νεό Μνημόνιο πρέπει να περιμένουμε. Ο τίτλος της ΑΥΓΗΣ αποτυπώνει μια πραγματικότητα. Δεν είναι μόνο η αντιπολιτευτική διάθεση της εφημερίδας. Μπορούμε να το δούμε αυτό χωρίς κόμπλεξ;

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 25/01/2014

Η διαδικτυακή επανεμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού μέσω ανακοίνωσης και βίντεο και η με η ένα 24ωρο διαφορά δημοσίευσης της επιστολής του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ με την οποία επιτίθεται με βαρύς χαρακτηρισμούς κατά του πρώην συγκατηγορουμένου του, μας έχει βάλει σε πολλές σκέψεις και ανησυχίες τις οποίες θεωρούμε χρήσιμο να τις καταθέσουμε εδώ, προς δημόσιο προβληματισμό.

Η “17 Νοέμβρη”, είτε συμφωνεί κανείς με τις πρακτικές της, είτε όχι, κατάφερε ως ένα βαθμό να εκφράσει τη λαϊκή βούληση. Κι αυτό γιατί κάθε πράξη της ήταν μια ανακούφιση γι' αυτήν.

Αλλά σίγουρα κάποιος ευθύνεται γι' αυτόν τον παραλογισμό... Κάποιος έχει φέρει στα όρια της μια ολόκληρη κοινωνία... Κάποιος με τις απαράδεκτες πολιτικές του. Και είναι αντιληπτό ότι δεν μιλάμε για ένα άτομο, αλλά για πολλούς που εκφράζουν τις κυβερνητικές πολιτικές. Και βεβαίως μας είναι αδιάφορο το όποιο “μαλλιοτράβηγμα” των καταδικασμένων για τρομοκρατική δράση. Η αίσθηση μας είναι ότι πρόκειται για ανθρώπινες αδυναμίες δικές τους που σε καμιά περίπτωση δεν αφορούν το λαό στο όνομα του οποίου, υποτίθεται, λειτουργούν.

Η εποχή των Ρομπέν των δασών, μάλλον έχει τελειώσει οριστικά. Ατομικές πρωτοβουλίες ίσως να τονώνουν την ματαιοδοξία τους, αλλά δεν βοηθούν το λαϊκό κίνημα να κινηθεί κάπως πιο οργανωμένα για να υπάρξουν αποτελέσματα και ανατροπές πολιτικών. Διαφορετικά το πιο σίγουρο είναι ότι φτάνουμε μέχρι σε μια τρύπα νερό...

Ο κόσμος έξω υποφέρει. Έχει υποστεί ένα σοβαρό σοκ καθώς βρίσκεται σε μακροχρόνια ανεργία χωρίς να βλέπει μπροστά του κανένα φως ελπίδας. Κι αυτό το σοκ τον έχει οδηγήσει στην κατάθλιψη. Και η κατάθλιψη είναι ότι χειρότερο μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος. Χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, καμιά ελπίδα για κοινωνική συνύπαρξη...

Υπ' αυτήν την έννοια, ούτε η απόδραση του Ξηρού τον ενδιαφέρει, ούτε ο υποτιθέμενος σχεδιασμός για τα νέα θύματα του σε συνεργασία με τους νέους πυρήνες του χώρου, ούτε οι όποιες αντιδράσεις και καταγγελίες συγκρατουμένων του. Το έργο είναι πολυπαιγμένο. Το έχω ξαναδεί. Ακόμα και για μας τους δημοσιογράφους είναι υπόθεση ρουτίνας ανάλογα περιστατικά. Το έχουμε επισημάνει στο παρελθόν μέσα από την ίδια αυτή στήλη κι έχουμε εξηγήσει αναλυτικά το γιατί. Επομένως δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε για άλλη μια φορά.

Προσωπική εκτίμηση και μακάρι να πέφτω έξω, είναι ότι για άλλη μια φορά, τέτοια γεγονότα προκύπτουν όταν θέλουν να στρέψουν αλλού το ενδιαφέρον των πολιτών. Δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά τις ίδιες αυτές μέρες μας προέκυψε η έκθεση της επιτροπής προϋπολογισμού της Βουλής που λέει ξεκάθαρα ότι πρέπει να παρθούν κι άλλα μέτρα με τη μορφή μνημονίου, μέχρι τον Απρίλιο.

Τι σημαίνουν νέα μέτρα, υποθέτω το αντιλαμβάνεστε. Περισσότερη εξαθλίωση. Κι άλλα άτομα που οδηγούνται σε βίαιη φτωχοποίηση, κατεδάφιση της μεσαίας τάξης. Και ποια είναι η μεσαία τάξη; Είναι η ραχοκοκαλιά της κοινωνίας που έχει γονατίσει, καθώς υφίσταται στο πετσί της, αυτές τις πολιτικές που ασκούν σε βάρος τηςυ.

Δύσκολες εποχές, όπως και να το δει κανείς... Αναγκαία η όποια μορφής ενεργοποίηση σε κοινωνικές δράσεις. Ας τεθεί σε κουβέντα για προβληματισμό και είμαι βέβαιος ότι θα βρεθούν πολλές προτάσεις που σίγουρα θα φέρουν αποτέλεσμα...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο στη στήλη μου “Επισημάνσεις” στην εβδομαδιαία εφημερίδα της Κρήτης, ΡΕΘΕΜΝΟ.
• Δείτε ΕΔΩ το βίντεο κι ΕΔΩ την παρέμβαση του Χριστόδουλου Ξηρού που ανάγκασε την αστυνομία να τον επικηρύξει μαζί με τον Μαζιώτη, τη σύντροφο του, Ρούπα και τους δολοφόνους των δύο παιδιών έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στο Νέο Ηράκλειο τον περσινό Νοέμβρη... Και δείτε ΕΔΩ τι λένε οι χάκερ για το συγκεκριμένο βίντεο...
  
• Διαβάστε ΕΔΩ την επιστολή Γιωτόπουλου στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
• Δείτε ΕΔΩ ένα ακόμα δημοσίευμα με την παρέμβση του Κουφοντίνα στην εφημερίδα ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Να, κάτι τέτοια πρωτοσέλιδα, όπως αυτό του ΕΘΝΟΥΣ είναι που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης; Το θέμα βέβαια δεν είναι πρωτόγνωρο. Κρατάει χρόνια... Και κατά καιρούς προωθούν τις εκάστοτε φωνές εκείνων που χρηματοδοτούν τον εκδότη του κ. Μπόμπολα στις διάφορες πολυσχιδείς δραστηριότητες του. Δείτε ΕΔΩ ένα πολύ καλό δημοσίευμα για το ρόλο των ΜΜΕ στο Blog  μαθητείας των παιδιών μου.

Η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν κάνει αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία... Μάλλον φιλικά διακείμενη, είναι... Επομένως το θέμα σχετικά με τη βάση της, μπορεί να θεωρηθεί σοβαρό, με την έννοια ότι γνωρίζει καλά το χώρο εσωτερικά... Προσωπικά δεν μας κάνει καθόλου εντύπωση... Εσείς που μας παρακολουθείτε, ξέρετε το γιατί...

Το μεγάλο ανθρώπινο θέμα της ημέρας που δεν θα το βρείτε πουθενά ψηλά πέρα από την ΑΥΓΗ. Οι λόγοι είναι προφανείς: Δεν πουλάει ένα τέτοιο θέμα, άσε που αφορά αλλοδαπούς. Η ζωή τους στη ζυγαριά του κόσμου δεν έχει το ίδιο βάρος με αυτή των αυτόχθονων. Δείτε την είδηση ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό... Πρόκειται για τον χαρακτηριστικό τίτλο της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, όπου ο... γίγαντας Γιάννης Στουρνάρας, υπουργός Οικονομικών, “διαπραγματεύεται” με την τρόικα, προασπίζοντας τα συμφέροντα μας, βεβαίως, βεβαίως... Αν υπάρχει, έστω και ένας κακόπιστος ανάμεσα μας που να συμφωνεί με το σχόλιο μου, παρακαλώ να σηκώσει το χέρι του...

Η ΕΣΤΙΑ μερικές φορές έχει τον τρόπο της να γοητεύει, αν και δεν ακολουθεί ακριβώς τους κανόνες της δημοσιογραφίας για την επικαιρότητα στις σελίδες της. Στην τελευταία σελίδα της δημοσιεύει καθημερινά δημοσιεύματα της πριν από 50, 80 ή και 100 χρόνια... Τι διαπιστώνουμε; Σαν να μην πέρασε μια μέρα... Δεν μας κάνει εντύπωση, δυστυχώς, ούτε κι αυτό... Απλά επισημαίνουμε πόσο στάσιμα είναι τα πράγματα...

Σήμερα λέω να ακολουθήσω μια άλλη τακτική. Δεν θα σας πω τίποτα για μένα. Τι σημασία έχει άλλωστε. Για όποιον ήθελε να μάθει για μένα δεν έχει παρά να ψάξει λίγο εδώ μέσα. Ανοιχτό βιβλίο είμαι, δεν έχω λόγους να κρύψω απολύτως τίποτα...

Θα σας δώσω λοιπόν τέσσερις διαφορετικές ιστορίες. Μικρές, απολαυστικές, διδακτικές. Εκ πρώτης όψεως δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Εκ πρώτης όψεως... Διότι αν δεν φύγετε βιαστικά και το ψάξετε λίγο θα ανακαλύψετε πολλά πράγματα που τις ενώνουν.

Πρόκειται για το περιεχόμενο ενός e-mail από αυτά που έχω την τύχη να λαβαίνω καθημερινά από φίλουςξ, από ανθρώπους δηλαδή που κινούνται στην ίδια με εμένα λογική ότι ίδια πρέπει να βελτιωνόμαστε καθημερινά, επειδή είμαστε ατελείς...

Χαβιέρ Τομέο, Το σκουλήκι

Κι εσύ; Ποιος είσαι εσύ; ρωτάω το μικροσκοπικό πλάσμα, που ανακαλύπτω στα πόδια μου. Είμαι το σκουλήκι, μου αποκρίνεται. Ένα αργό κι αργοκίνητο ζωάκι. Ανασαίνω από το δέρμα μου κι ο πεπτικός μου σωλήνας διατρέχει ολόκληρο το σώμα μου. Η μητέρα μου μου είπε όταν γεννήθηκα: Μη σκας, Φρειδερίκο. Ούτε έξυπνος είσαι, ούτε ωραίος. Δεν έχεις φτερά. Ούτε καν πόδια δεν έχεις. Έρποντας όμως μπορείς να φτάσεις παντού.

Σώμερσετ Μωμ, Ζήτημα τιμής

Ένας Ιταλός που δεν είχε να φάει, έφτασε στη Νέα Υόρκη και σε λίγο βρήκε δουλειά ως οδοκαθαριστής. Τη γυναίκα του, που την αγαπούσε παράφορα, την είχε αφήσει πίσω στην Ιταλία. Όταν κάποτε, άκουσε φήμες, πως η γυναίκα του επρόκειτο να κοιμηθεί με τον ανεψιό του, λύσσαξε. Επειδή δεν είχε χρήματα να επιστρέψει στην Ιταλία, έγραψε στον ανεψιό του και τον κάλεσε να έρθει στη Νέα Υόρκη, όπου θα μπορούσε να βγάλει χρήματα. Ο ανιψιός ήρθε, και το βράδυ της άφιξής του ο σύζυγος τον σκότωσε. Αμέσως τον συνέλαβαν. Έφεραν τη γυναίκα του στη Νέα Υόρκη για να την ανακρίνουν. Αυτή για να τον απαλλάξει, ψευδομαρτύρησε ότι ο ανιψιός υπήρξε εραστής της. Ο άνδρας καταδικάστηκε σε φυλάκιση και πολύ σύντομα αποφυλακίστηκε με αναστολή. Η γυναίκα του τον περίμενε. Ήξερε ότι δεν τον είχε απατήσει, αλλά η ομολογία της είχε κλονίσει σοβαρά το γάμο τους, σαν να επρόκειτο για αλήθεια. Αυτό τον εξόργιζε. Της έκανε φοβερές σκηνές, και τελικά βλέποντας αυτή πως δεν είχε άλλη διέξοδο, κι επειδή τον αγαπούσε, του ζήτησε απελπισμένα να την σκοτώσει. Αυτός της έμπηξε το μαχαίρι στο στήθος. Η τιμή του είχε επιτέλους αποκατασταθεί.

Τζέημς Θέρμπερ, Η αρκετά ευφυής μύγα

Μια μεγάλη αράχνη, σ’ ένα παλιό σπίτι, είχε απλώσει έναν όμορφο ιστό για να πιάσει μύγες. Κάθε φορά που μια μύγα προσγειωνόταν και πιανόταν στον ιστό της, η αράχνη την έτρωγε, ώστε η επόμενη μύγα να έχει την εντύπωση πως ο ιστός είναι ένα ήσυχο και τερπνό λιμανάκι. Ωστόσο, μια μέρα, μια αρκετά ευφυής μύγα βούιζε ώρα πάνω από τον ιστό, χωρίς να προσγειώνεται, οπότε παρουσιάστηκε η αράχνη και της είπε: «Κατέβα κι έλα να καθίσεις». Η μύγα όμως ήταν πιο πονηρή από την αράχνη. Της είπε: «Δεν πηγαίνω πουθενά όταν δεν βλέπω άλλες μύγες, και σ’ αυτό το σπίτι δεν βλέπω άλλες μύγες». Συνέχισε λοιπόν να πετάει, και έφτασε σ’ ένα σημείο, όπου είχαν συγκεντρωθεί πολλές, πάρα πολλές, μύγες. Αμέσως θέλησε να πάει κοντά τους, όταν πέρασε από εκεί μουγκρίζοντας, μια μέλισσα και της είπε: «Πρόσεχε, ηλίθια! Είναι μυγόχαρτο! Οι μύγες έχουν πέσει όλες στην παγίδα» -«Ανοησίες», είπε η μύγα, «αυτές χορεύουν»! Και αμέσως κάθισε και κόλλησε στο μυγόχαρτο σαν όλες τις άλλες.

Συμπέρασμα: Μην εμπιστεύεσαι τις πλειοψηφίες, αλλά ούτε και κανέναν άλλο.

Φ. Κάφκα

«Αχ», είπε ο ποντικός, «μέρα με τη μέρα ο κόσμος γίνεται και πιο στενός. Στην αρχή ήταν τόσο μεγάλος, που με φόβιζε, έτρεχα και έτρεχα, και ήμουνα πανευτυχής που επιτέλους, μακριά, πολύ μακριά, δεξιά και αριστερά μου, έβλεπα τοίχους, αλλά αυτοί οι ατέλειωτοι τοίχοι πλησιάζουν με τέτοια ταχύτητα ο ένας τον άλλο, που βρίσκομαι ήδη στο τελευταίο δωμάτιο, και εκεί στη γωνία υπάρχει η παγίδα, όπου τρέχω να χωθώ».

«Γιατί δεν άλλαζες διαδρομή;» είπε η γάτα, και τον καταβρόχθισε.

• Από το βιβλίο: "Μεγάλοι Συγγραφείς γράφουν τις πιο μικρές ιστορίες του κόσμου".

Υπέροχη εικόνα μιας ανατολής του ήλιου... Δεν είναι δικιά μου. Είναι παρμένη από το Google+ Απλά μου άρεσε και τη δανείστηκα. Έτσι σαν μια ευχή να κυλήσει όμορφα η μέρα σας...

Χρειάστηκε να βγω έξω από τοπ γραφείο μου για μια δουλειά... Και είδα τι όμορφη που είναι η μέρα και πόσα χάνουμε εμείς που είμαστε υποχρεωμένοι να δουλεύουμε σε γραφεία... Να μπαίνουμε πρωί και να βγαίνουμε απόγευμα...

Και το χάρηκα... Μια μέρα ηλιόλουστη. Η διαδρομή μου στο κέντρο με τη μηχανή, σχετικά καλή. Είχε κίνηση, δεν μπορώ να πω ότι ήταν άδειος ο δρόμος. Αλλά έφτασα στον ΕΔΟΕΑΠ σχετικά γρήγορα. Και κάθισα στην αναμονή του παθολόγου με τις εξετάσεις μου για να τις δει...

Στην αναμονή μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Να παρατηρείς τους συναδέλφους σου γύρω, να μιλήσεις με κάποιον γνωστό που θα συναντήσεις να γράψεις, όπως κάνω εγώ προκειμένου να εκμεταλλευτώ θετικά αυτό το χρόνο...

Μ' αρέσει να παρατηρώ και να γράφω... Έχω πάντα χαρτιά και στυλό, μαζί μου. Κλασική περίπτωση δημοσιογράφου που δεν το ξεχνά αυτό, ακόμα και στην προσωπική του ζωή...

Η ουρά “τρέχει” σχετικά γρήγορα. Δεν υπάρχει όμως και καμιά ανησυχία. Ο γιατρός είναι εκεί, απλός, ικανός να δώσει συμβουλές και να κάνει όσο πιο ψύχραιμα γίνεται τις παρατηρήσεις του.

Άντεξα στον πειρασμό και δεν χρησιμοποίησα WiFi για να μπω με το κινητό μου στο διαδίκτυο... Έτσι κι αλλιώς είναι όμορφο να “βλέπεις” γύρω σου και να βλέπεις ότι αληθινά συμβαίνει γύρω σου...

Η επικαιρότητα σε δύο επίπεδα... Από τη μια τα νέα μέτρα που ετοιμάζουν βάρος μας... Και από την άλλη η επανεμφάνιση του δραπέτη, Χριστόδουλου Ξηρού... Ο τίτλος από ΤΑ ΝΕΑ. Το σκίτσο του καταπληκτικού Χατζόπουλου σε διατεταγμένη υπηρεσία...

Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ παρουσιάζουν έτσι το θέμα... Χαμηλά στην πρώτη σελίδα. Ακόμα και σήμερα προηγείται το... πρόγραμμα μαμούθ του νέου ΕΣΠΑ 2014 – 2020 με 313.961 προσλήψεις. Και για να μη νομίσετε ότι πρόκειται για πραγματική εργασία, αναζητήστε να μάθετε για τους “ωφελούμενους”...

Μέχρι και η ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΞ ανέδειξε την επανεμφάνιση του Χριστόδουλου Ξηρού σε πρώτο θέμα θεωρώντας το, προφανώς, πολύ σημαντικό θέμα... Κατά ποία έννοια τώρα ενδιαφέρει τόσο πολύ τους ομογενείς; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Ιδού το πρώτο θέμα της ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ. Μια έρευνα της Pable Issue παραγγελία της, δείχνει ότι τα πράγματα στη χώρα μας κινούνται σε λάθος κατεύθυνση. Μα, χρειαζόταν αλήθεια μια τέτοια έρευνα; Δεν το βλέπουμε καθημερινά στη ζωή μας; Παρ'όλα αυτά δείτε ΕΔΩ.

Στο ΛΟΓΟ κάνουν πρώτο θέμα αυτό που κι εμείς επιλέξαμε για σημερινή ανάρτηση... Τυφλή λιτότητα, λοιπόν!... Μήπως τελικά είναι και λίγο καλύτερα; Μήπως, εκτός από τα μόνιμα υποζύγια, εργαζόμενους και συνταξιούχους, μπουν στο στόχαστρο και οι “επιχειρηματίες”; Λέμε, τώρα...

Την ώρα που ο Χριστόδουλος Ξηρός έστελνε μέσω του Indymedia την επιστολή και το βίντεο του, στο internet είδαμε να κυκλοφορεί αυτό το κείμενο. Δεν μας έκανε εντύπωση... Οι πολίτες πρέπει να είναι τρομοκρατημένοι για να χειραγωγούνται καλύτερα:

Νέους φόρους εξαιτίας του υψηλού χρέους που δεν έχει διευθετηθεί, υψηλή εποπτεία της ελληνικής οικονομίας και μια χώρα σε διαρκή δημοσιονομική ανισορροπία, περιγράφει η έκθεση που έδωσε τη Δευτέρα το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, υπό τον τίτλο «Η νέα οικονομική διακυβέρνηση στη ζώνη του ευρώ και η Ελλάδα».

Όπως σημειώνεται, «το παρόν σημείωμα στηρίζεται στην παραδοχή ότι η Ελλάδα παραμένει στη Ζώνη του Ευρώ ή ότι υπάρχει ευρεία πολιτική συναίνεση για να αποφευχθεί η επιστροφή στη δραχμή. Στους κινδύνους της εξόδου από τη Ζώνη του Ευρώ αναφέρθηκε συχνά ο πρωθυπουργός και, τελευταία, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε πρόσφατη ομιλία του στις ΗΠΑ» ενώ «η παραμονή στην Ευρωζώνη οριοθετεί σήμερα τις δυνατότητες της χώρας με διαφορετικό τρόπο από το παρελθόν λόγω των θεσμικών (και άλλων) εξελίξεων».

Σύμφωνα με την ενδιάμεση έκθεση, «στο μέλλον κάθε ελληνική κυβέρνηση, ανεξάρτητα αν υπογραφεί νέο μνημόνιο, θα πρέπει να κινείται εντός των νέων κανόνων οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής. Επίσης πρέπει να υπογράψει μαζί με άλλα κράτη- μέλη πάσης φύσης “συμβατικές διευθετήσεις” οι οποίες θα θέτουν τους όρους υπό τους οποίους θα χορηγείται βοήθεια μέσω των διαφόρων μηχανισμών. Από το 2014 βρισκόμαστε σε μια διαφορετική ΕΕ και Ευρωζώνη, δηλαδή σε μια νέα κατάσταση συλλογικής εποπτείας για τη δημοσιονομική της πολιτική και στενότερης συνεργασίας για τη γενικότερη οικονομική της πολιτική».

Όπως τονίζεται, «το νέο σύστημα αμοιβαίας εποπτείας διαφέρει σημαντικά από το προηγούμενο (προ κρίσης). Όσον αφορά τη δημοσιονομική πτυχή γίνεται πιο δεσμευτικό και συνδυάζεται με αυστηρότερες κυρώσεις και ευκολότερες διαδικασίες επιβολής τους».

Οι συντάκτες της έκθεσης, επικαλούμενοι τον Αμερικανό οικονομολόγο Robert Barro, αναφέρουν ότι «το υψηλό δημόσιο χρέος αργά ή γρήγορα, θα οδηγήσει σε υψηλότερη φορολογία η οποία θα μειώσει το δυναμικό της οικονομικής ανάπτυξης. Η οδυνηρή εμπειρία των τελευταίων ετών έχει επιβεβαιώσει την άποψη του Barro, αφού σχεδόν σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν αυξηθεί οι φόροι, ενώ ταυτόχρονα έχουν μειώσει την πρόβλεψη για οικονομική ανάπτυξη.

Επίσης νέοι στόχοι- προτεραιότητες είχαν υψηλό κόστος λόγω της πτώσης του ΑΕΠ που προκάλεσαν και τη δραματική αύξηση της ανεργίας. Τέλος, οι πολιτικές προτεραιότητες μπορεί να αποδειχθούν αντιπαραγωγικές με την έννοια ότι η πτώση του ΑΕΠ δυσκολεύει τις μεταρρυθμίσεις και την επίτευξη μιας όχι προσωρινής αλλά διατηρήσιμης ισορροπίας των προϋπολογισμών με εξάλειψη πρωτογενών ελλειμμάτων (φαινόμενο της “χιονοστιβάδας”)».

Υπό το πρίσμα όμως αυτό, όπως εκτιμούν οι συντάκτες της έκθεσης, «δεν λύθηκε το ζήτημα του χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας κ.α. Κράτη- μέλη όπως η Ελλάδα (με το δημόσιο χρέος να παραμένει στα δυσθεώρητα ύψη του 170%) δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να μειώσουν τα χρέη (σε απόλυτα μεγέθη και ως ποσοστό του ΑΕΠ) στο επίπεδο που απαιτούν οι νέοι δημοσιονομικοί κανόνες αποκλειστικά μόνο με εθνικές προσπάθειες. Αν το επιχειρήσουν θα πρέπει να εφαρμόσουν και στο μέλλον “τυφλή” λιτότητα (ενώ τώρα αντιλαμβάνεστε ότι η λιτότητα είναι στοχευμένη) που όμως θα επιδεινώσει την κρίση χωρίς να λύσει το πρόβλημα της υπερχρέωσης. Επομένως, λογικό είναι να αναζητούνται εναλλακτικές λύσεις από την ΕΕ.

Σύμφωνα με την έκθεση, «κάθε κράτος μέλος θεσμοθετεί και τηρεί τον κανόνα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού (“χρυσός κανόνας”)» ενώ, όπως επίσης σημειώνεται στο σχετικό κείμενο, «η Ελλάδα θα πρέπει να δημοσιοποιήσει το νέο Μεσοπρόθεσμο 2014-2016 μέχρι τα τέλη Απριλίου 2014. Θα πρέπει να περιλαμβάνει τα μέτρα που θα διασφαλίσουν τη δημοσιονομική ισορροπία για την περίοδο μετά το τρέχον Μνημόνιο. Θα γίνουν τότε φανερές οι δεσμεύσεις της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο».

• Τα στοιχεία είναι παρμένα από το Antinews.gr

Χθες Κυριακή ήταν μια μέρα, χαρά Θεού κι έτσι βγήκα και περπάτησα στο όμορφο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Κι έπεσα πάνω σε μια ομάδα νέων ανθρώπων που έκαναν γυμναστική. Τους χάζεψα... Ακολουθούσαν τη γυμνάστρια τους κι ήταν πραγματικά υπέροχο να τους βλέπεις...

Το πιο ωραίο είναι ότι ένοιωθαν καλά οι ίδιοι μ' αυτό που έκαναν... Καθόλου δεν τους ενοχλούσε που ένας άλλος κόσμος έκανε τη βόλτα τους, δίπλα τους... Εκείνοι ήταν προσηλωμένοι στο στόχο τους. Ήξεραν γιατί ήταν εκεί κι ακολουθούσαν την καρδιά τους...

Μια ακόμα, λίγο πιο μακρινή ματιά των νέων ανθρώπων που κάνουν γυμναστική στο όμορφο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα, δυο βήματα από το κέντρο της Αθήνας με τη μεγάλη ιστορία... Ήταν χαλαροί και έδειχναν να απολαμβάνουν ιδιαίτερα αυτό που έκαναν...

Επιλογή από το σημερινό πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ. Τρεις γυναίκες, τρεις ιστορίες...

Και κάνει πραγματικά εντύπωση να δει κανείς τα κριτήρια, τα δημοσιογραφικά με βάση τα οποία, διευθυντικά στελέχη της αθηναϊκής εφημερίδας, έκριναν ότι άξιζε να δώσουν το ένα τρίτο της... βιτρίνας τους σ' αυτό το θέμα...

Ένα κουτσομπολιό που καταρρίπτει το μύθο περί σοβαρής εφημερίδας. Ουδεμία επαφή με την πραγματικότητα, ουδεμία προσπάθεια να καταγράψουν σωστά την επικαιρότητα, όπως έχουν υποχρέωση...

"Σ' αγαπώ αλλά πρέπει να είσαι αυτός που θέλω. Αν δεν είσαι δε μπορώ να σ' αγαπώ. Αν μ αγαπάς θα κάνεις αυτό που σου λέω". Αγάπη. Εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομά της. Τι θα γινόταν άραγε αν οι άνθρωποι αγαπούσαν λιγότερο και σέβονταν περισσότερο ο ένας τον άλλον; Αν είχαν μάθει να ακούνε ο ένας τον άλλον. Μεγαλώσαμε σε ένα εγωιστικό σκηνικό. Από μικρή ηλικία μάθαμε ότι αυτό που έχει σημασία -το μόνο που έχει σημασία- είναι να επιβάλλουμε την αλήθεια μας στους άλλους.

Να μην ανεχόμαστε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την πιθανότητα η αλήθεια του άλλου να έχει κάποιο νόημα. Πρέπει με κάθε τρόπο η αλήθεια η δική μας να επικρατήσει. Και τελικά χωρίζουν οι άνθρωποι, διαλύονται οι σχέσεις και το μόνο που μένει στην αίσθηση της κοινωνίας είναι περισπούδαστοι τίτλοι. "Την παράτησε", "τον άφησε"... Έτσι απλά... Καμία σημασία δεν έχουν οι επιμέρους διεργασίες που έκαναν δυο ανθρώπους να φτάσουν μέχρι εκεί. Καμία σημασία δεν έχουν οι ψυχές. Πάντα υπάρχει ένα θύμα που μένει πίσω και ένας θύτης που φεύγει. Τόσο απλά, τόσο εύκολα.

Γνωρίζονται δυο άνθρωποι και κάποια στιγμή απλά συνυπάρχουν. Έχουν γίνει ξένοι μεταξύ τους και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να μην το αποδεχτούν ποτέ. Παραμένουν και μετασχηματίζονται ως φροντιστές παιδιών και μετά έχουν να παλέψουν από τη μια με τα συναισθηματικά τους κενά και από την άλλη με τις επιταγές του ρόλου τους. Αλληλοκατηγορίες, τσακωμοί, κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν. Η ζωή μετατρέπεται από κάτι όμορφο σε κάτι άλλο. Σε μια ανηφόρα ατελείωτη που πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να την ανέβεις. Ακόμη κι αν υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, εσύ πρέπει να ανέβεις από το συγκεκριμένο για να αποδείξεις ότι αντέχεις. Η ζωή έχει πια μετατραπεί όχι σε αυτό που θα έπρεπε να είναι, αλλά σε κάτι άλλο. Σε ένα διαρκή αγώνα. Και μέσα σε όλα αυτά, μια κολόνα παραμένει όρθια.

Η μόνη απαίτηση που υπάρχει ανάμεσα στους δύο ανθρώπους είναι η αποκλειστικότητα στο σώμα του άλλου. Αν υπάρχει αυτό δεν έχει σημασία το να λείπουν όλα τα υπόλοιπα. Η αποκλειστικότητα στην ψυχή, δεν έχει καμία σημασία. Ίσως γιατί αυτή δεν κερδίζεται έτσι εύκολα. Αναρωτιέμαι αν ήταν τα πράγματα ανάποδα. Αν είμαστε υποθετικά σε μια φανταστική κοινωνία, όπου η αποκλειστικότητα στο σώμα δε θα είχα καμία σημασία και η αποκλειστικότητα στην ψυχή, ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσει να υφίσταται μία σχέση.

Αν ξαφνικά ξυπνά ο ένας από τους δύο και αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει αλληλοεπαφή με την ψυχή του άλλου. Ότι και οι δύο έχουν κλείσει τις διόδους για την ψυχή τους και τη βιώνουν ο καθένας μόνος του. Και ως απαραίτητο στοιχείο αυτής της φανταστικής κοινωνίας, αναστατώνονται οι δύο φανταστικοί επίσης σύντροφοι και τρέχουν πάνω κάτω ως απατημένοι. Ίσως θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα σε μια τέτοια κοινωνία. Ίσως δε θα υπήρχαν τόσο αρνητικά συναισθήματα ανάμεσα στους ανθρώπους, ακριβώς γιατί το καμπανάκι δε θα ήταν για κάτι τόσο επιφανειακό όσο η αποκλειστικότητα του σώματος, αλλά θα ήταν ένα καμπανάκι ικανό να αποκαταστήσει τις αληθινές ισορροπίες άμεσα. Εν τη γεννέσει τους.

Αλλά μιας και δεν αναφερόμαστε σε αυτήν την κοινωνία που δεν υπάρχει, αλλά σε μία άλλη που υπάρχει και τη ζούμε, να κλείσω λέγοντας μόνο τούτο. Ότι οι ψυχές των ανθρώπων δεν ανοίγουν με το έτσι θέλω. Κανείς δε δικαιούται να απαιτεί από κάποιον άλλον να του ανοίξει την ψυχή του. Αυτό κερδίζεται καθημερινά με πολύ κόπο. Αν δε γίνεται,δε φταίει ο κατέχων την ψυχή, αλλά ο άλλος που δε βρήκε τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει και αντ' αυτού απαιτεί απλά παράδοση άνευ όρων.

Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του. Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα. Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές. Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση. Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει. Όχι. "Εγώ είχα το σωστό κλειδί... Εσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου"....

• Πηγή: http://www.psychiatrosonline.gr/