Περιδιαβαίνοντας τους δρόμους του Ναυπλίου, μια υπέροχη Κυριακή του φετινού Μάη…
Κρατάω την υπόσχεση μου… Ας πάμε σήμερα και αύριο στο Ναύπλιο, τελευταίο σταθμό της εκδρομής. Δεν θα καθίσουμε καθόλου. Δυο ώρες δε φτάνουν γι’ αυτό και ίσα που θα πάρουμε μια μικρή γεύση από την ομορφιά του… Απογευματάκι, λίγο μετά τις 4. Ο ήλιος αρχίζει και καίει, αλλά περπατώντας ανάμεσα στα στενά δρομάκια της παλιά πόλης, ούτε που το παίρνεις είδηση πως περνά η ώρα…
Μόνο τη φωτεινότητα διακρίνεις… Ευκαιρία να θυμηθείς όμορφες στιγμές που έχεις ζήσει εδώ και να διακρίνεις πως η πόλη στέκει πάντα όμορφη και αντιστέκεται απέναντι στο χρόνο. Σα να μην πέρασε μια μέρα… Μόνο κάποια κλειστά μαγαζιά κάνουν ευδιάκριτο ότι η κρίση πρέπει να έχει χτυπήσει κι αυτόν τον τόπο. Ωστόσο οι άνθρωποι εδώ, ακόμα χαμογελούν. Δεν μπορώ να διακρίνω αν τα χαμόγελα τους είναι αληθινά ή επιτηδευμένα, λόγω της φύσης της δουλειάς τους…
Μια πόλη, μια ιστορία… Ώρα να τη θυμηθούμε λίγο… Πρόλαβαν να μας πουν μερικά πράγματα στο πούλμαν, αλλά ας τα μοιραστούμε κι εδώ… Στην αρχαιότητα το Ναύπλιο ήταν γνωστό ως Ναυπλία. Κτίστηκε από τον Ναύπλιο, γιο του Ποσειδώνα, ο οποίος ήταν προστάτης του Ναυπλίου. Θεμελιωτής του Ναυπλίου (= ναυτική πόλη) φέρεται ο ομώνυμος μυθικός ήρωας, πατέρας του Παλαμήδη. Κατά τη Μυκηναϊκή εποχή, η πόλη υπήρξε ισχυρό ναυτικό κράτος με τείχος στο βράχο της Ακροναυπλίας, το οποίο αργότερα υπέπεσε σε παρακμή και εγκαταλείφθηκε.
Ναι, κάθε δρόμος που πατάς, έχει να σου διηγηθεί κάτι… Η πόλη του Ναυπλίου ήταν ανεξάρτητη, αλλά γύρω στα 600 π.Χ. περιήλθε στην κυριαρχία του Άργους. Το Ναύπλιο εμφανίζεται σαν ηγεμονία από τον Μεσαίωνα, στη διάρκεια του οποίου γνώρισε την κυριαρχία των Βυζαντινών, των Ενετών και των Φράγκων. Οι πρώτοι έχτισαν τα νεότερα τείχη της Ακροναυπλίας πάνω στα ίχνη της «Κυκλώπειας» οχύρωσης, ενώ στους δυτικούς οφείλεται η ολοκλήρωση των έργων και η προσθήκη των κάστρων στο Παλαμήδι και το Μπούρτζι. Από το 1188 μ.Χ. αποτελεί την πόλη – κάστρο του ηγεμόνα Θεόδωρου Σγουρού.
Όταν πάω σ’ έναν τόπο μ’ αρέσει να τα μαθαίνω αυτά… Το 1247 επί ηγεμονία Λέοντα Σγουρού, κατελήφθη από τον Γουλιέλμο Βιλλαρδουίνο τον Α΄, ο οποίος παρεχώρησε την πόλη μαζί με το Άργος στον Όθωνα ντε Λαρός. Το 1388 το Ναύπλιο κατελήφθη από τους βενετούς, το 1540 από τους Τούρκους, το 1686 ξανά από τους Βενετούς με τον Μοροζίνι και το 1715 το κατέλαβαν ξανά οι Τούρκοι μέχρι το 1822, οπότε η πόλη απελευθερώθηκε από τον Νικηταρά. Το 1823 ορίζεται η επίσημη έδρα της προσωρινής επαναστατικής κυβέρνησης. Το 1827, μετά από απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, γίνεται έδρα του Κυβερνήτη (Καποδίστριας) και πρωτεύουσα της Ελλάδος και σ’ αυτό αποβιβάστηκε το 1834 κι ο πρώτος βασιλιάς της απελευθερωμένης χώρας, ο Όθωνας, που το διατήρησε για πρωτεύουσά του μέχρι το 1834, οπότε και μετέφερε την πρωτεύουσα του Κράτους του στην Αθήνα.
Ξαφνικά, ύστερα από όσα μαθαίνεις, η πόλη ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου… Το Ναύπλιο είναι γνωστήό και από τις δίκες του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα καθώς κι από τη φυλάκιση του γέρου του Μοριά στο Παλαμήδι (το 1834). Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831 ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε έξω από το Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Την 1η Φεβρουαρίου 1862 το Ναύπλιο επαναστατεί κατά της βασιλείας του Όθωνα. Η Παλαιά Πόλη του Ναυπλίου χτίστηκε στα πόδια του Μεγάλου Βράχου και επεξετάθηκε με γειτονιές γύρω της, που γρήγορα μεγάλωσαν και απέκτησαν νέα πολεοδομική μορφή, σύμφωνα με τις επιταγές της οικιστικής ανάπτυξης.
Η βόλτα στα σοκάκια με τα πέτρινα σπίτια, η ανηφόρα στα στενά δρομάκια, τα γεμάτα σκαλοπάτια που οδηγούν στις πάνω γειτονιές που μοσχοβολούν από τις ανθισμένες γλάστρες στις εξώπορτες και οι παλιές πετρόκτιστες βρύσες, συνθέτουν την εικόνα της αισθητικής απόλαυσης που προσφέρει η αυθεντικότητα της Παλαιάς Πόλης. Η οδός Αναστασίου Πολυζωίδη, χωρίζει την Παλαιά από τη Νέα Πόλη. Η Παλαιά Πόλη έχει ρυμοτομηθεί από την εποχή του Καποδίστρια, με σχεδιασμό του μηχανικού Σταμάτη Βούλγαρη, ενώ η Νέα απλώνεται μέχρι και τη διασταύρωση των δύο βασικών εισόδων, τη Λεωφόρο Ασκληπιού και τη Λεωφόρο Άργος-Ναυπλίου. Αλλά για όλα αυτά, περισσότερα, αύριο...
