Στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Δέος για την τέχνη και τον πολιτισμό των προγόνων μας…
Το να προσπαθείς να προσεγγίσεις την τέχνη και τον πολιτισμό των αρχαίων προγόνων μας είναι ασφαλώς μια πρόκληση. Πίσω από τις φαγωμένες πέτρες ένα κατασκευαστικό θαύμα απλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Κέρδος τεράστιο για την καρδιά σου, θησαυρός για τη μάθηση σε ότι αφορά άλλους χρόνους και καιρούς…
Είχε φροντίσει ο Γιώργος που εκτελούσε χρέη ξεναγού, να μας δώσει αρκετά τεχνικά χαρακτηριστικά από το πούλμαν ακόμα, στη διάρκεια της διαδρομής. Έτσι ώστε καθώς είμαστε μέσα στο χώρο να μπορούμε πια να αντιληφθούμε καλά πως είχαν τα πράγματα. Επιπλέον είχαμε την τύχη να το επισκεφθούμε ανήμερα της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων κι έτσι η είσοδος ήταν ελεύθερη. Αν πάτε άλλη μέρα να προετοιμαστείτε για 6 ευρώ στην είσοδο.
Και καθώς οι άνθρωποι μας απλωνόταν στο χώρο η σκέψη μου γύρισε σ’ αυτές τις πληροφορίες που αξίζει να μοιραστώ μαζί σας… Σε μια χαράδρα, το 340 π.Χ., ο αργείος αρχιτέκτονας Πολύκλειτος ο Νεότερος έκτισε, σύμφωνα με τον Παυσανία, το θέατρο της Επιδαύρου. Από όλα τα αρχαία θέατρα, το θέατρο της Επιδαύρου είναι το ωραιότερο και το καλύτερα διατηρημένο. Προορισμένο για τη διασκέδαση των ασθενών έχει χωρητικότητα 13.000 θεατών. Χωρίζεται σε δύο μέρη. Ένα των 21 σειρών καθισμάτων για το λαό και το κάτω, από 34 σειρές καθισμάτων, για τους ιερείς και τους άρχοντες. Η θαυμάσια ακουστική του, αλλά και η πάρα πολύ καλή κατάσταση στην οποία διατηρείται συντέλεσαν στη δημιουργία του φεστιβάλ Επιδαύρου, θεσμός που έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια.
Ναι, πραγματικά άξιζε στο χώρο αυτό να βγάλεις μια αναμνηστική φωτογραφία. Στο κάτω – κάτω της γραφής, πότε θα είχαμε την ευκαιρία να ξαναρθούμε; Αν και άκουσα μερικούς φίλους να μου διηγούνται ότι σ’ αυτό το χώρο, στα καλοκαιρινά θεατρικά φεστιβάλ που γίνονται ακόμα και τις μέρες μας, έχουν δει ιερά τέρατα του θεατρικού σανιδιού όπως τον Αλέξη Μινωτής, την Παξινού, την Μελίνα ακόμα και την Κάλλας… Φαντάσου να είσαι στις κερκίδες ενός τέτοιου ιστορικού θεάτρου ως θεατής…
Θυμάμαι ακόμα τις ιστορίες που μας διηγούνται άνθρωποι αποφασισμένοι που αγαπούσαν το καλό ποιοτικά θέατρο, οι οποίοι ξεκινούσαν αυθημερόν από την Αθήνα για να δουν μια παράσταση και να επιστρέψουν πίσω στη βάση τους… Δυστυχώς δεν έχω μια τέτοια εμπειρία αν και θα το ήθελα πολύ… Δεν ξέρω τι συμβαίνει, πολλές είναι οι αφορμές για να αναβάλεις κάτι και δεν τα κατάφερα παρ’ ότι θα το ήθελα πολύ. Αυτή είναι σίγουρα μια μεγάλη αλήθεια…
Αν και ο ήλιος την ώρα που φτάσαμε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν πολύ δυνατός, δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε από το χώρο. Μερικοί μάλιστα παρακολουθούσαν προσεκτικά και με ησυχία τα τεστ που έκαναν οι ξεναγοί των ξένων επισκεπτών, γκρουπ τουριστών που άφησαν τον τόπο τους για να έρθουν εδώ και να ακούσουν τον ήχο από το σκίσιμο της εφημερίδας ή το κέρμα που καθώς έπεφτε ακούγεται από τις τελευταίες κερκίδες… Σίγουρα πρόκειται για μια εκπληκτική κατασκευή που αξίζει να τη δείτε και να θαυμάσετε από κοντά.
Ύστερα πήγαμε στο Μουσείο με τα εκθέματα που βρίσκονται στο ίδιο χώρο… Περιηγηθήκαμε τα εκθέματα και μάθαμε περισσότερα πράγματα για τον αρχαίο θεό Ασκληπιό της ιατρικής που λατρεύονταν πάντα κοντά ή δίπλα σε χώρους που χτίζονταν θέατρα. Τη λατρεία του την συνοδεύει πάντα ο ιερός όφις. Το ηρωικό στοιχείο που χαρακτήριζε τη λατρεία του Ασκληπιού, με την πάροδο του χρόνου, μετατρέπεται σε θρησκεία προς τιμή του και η Επίδαυρος γεμίζει, στις αρχές του Δ' αιώνα, με μεγαλοπρεπή μνημεία. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει και ο μεγαλοπρεπής ναός μέσα στον οποίο φυλάγεται το χρυσελεφάντινο άγαλμα του θεού πια Ασκληπιού. Εμφανής η σχέση, ότι το καλό θέατρο μπορεί και είναι σε θέση να γιατρέψει καρδιές που πονούν για διάφορες αιτίες, κυρίως ψυχολογικές…
Καθίσαμε περίπου μιάμιση ώρα στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, αρκετή για να δούμε και να ακούσουμε οτιδήποτε αφορούσε την ιστορία του τόπου. Είχα μάλιστα το χρόνο να πιώ ένα καφέ ελληνικό ψημένο στη χόβολη, λίγο πριν επιστρέψουμε στο πούλμαν στο καφέ που βρίσκεται έξω από τον αρχαιολογικό χώρο. Ακριβούτσικος για τα σημερινά δεδομένα, αλλά τον απόλαυσα, αναλογιζόμενος όσο είδα και άκουσα αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι στην πρώτη στάση της εκδρομής μας… Ήταν, οπωσδήποτε μια όμορφη στιγμή που κρατάω…
Σχόλια (0)