Το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ της 06/10/2015 έχει ένα καλό τίτλο που αν μη τι άλλο, δείχνει τη σύγχυση των πολιτικών στα μυαλά τους. Άκου, πρώτη φορά Αριστερά της αγοράς!... Ας είμαστε προετοιμασμένοι να τα ακούσουμε και να τα δούμε όλα…


Το ΕΘΝΟΣ στο φύλλο της ίδιας ημέρας αναρωτιούνται τι κρύβουν οι κωδικοί του προϋπολογισμού… Τι να κρύβουν βρε παιδιά; Θάνατο, απόγνωση και απογοήτευση για τους περισσότερους συμπατριώτες μας, κρύβουν… Τι δεν καταλαβαίνετε;


Στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ψάχνουν τα δέκα ισοδύναμα που θα κάνουν πιο ήπιο το 3^ο μνημόνιο… Πού να τα βρουν; Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα κληθούν να ξαναπληρώσουν τα μόνιμα φορολογικά υποζύγια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι…


Σχέδιο για τετραετία έχουν στο ΣΥΡΙΖΑ μας λέει η ΑΥΓΗ προκειμένου να αλλάξουν την Ελλάδα. Προς το καλύτερο υποθέτω, εγώ ο πάντα αισιόδοξος, αλλά δεν το βλέπω να γίνεται… Μερικοί μάλιστα τρομάζουν ακούγοντας για τετραετία…


Είκοσι μήνες δίνει η ΕΣΤΙΑ στην νέα κυβέρνηση που ανέλαβε μετά τις εκλογές τις 20^ης Σεπτεμβρίου. Σας μεγάλη δεν είναι η απόκλιση σε σχέση με την τετραετία ή είναι ιδέα μου; Ας είναι, ο καθένας βλέπει ότι θέλει και ότι μπορεί. Τα πράγματα είναι πιο απλά απ’ ότι νομίζουμε.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 11/10/2015

Κάποτε ίσως είχε μια κάποια αξία το να αναφερθεί κανείς στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και στην ψήφο εμπιστοσύνης, δεκαπέντε μέρες μετά τις εκλογές της 20^ης Σεπτέμβρη στην οποία δόθηκε η δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ να ξανακυβερνήσουν, όπως λένε οι ίδιοι σε βάθος τετραετίας.

Όσοι έχουν μια στοιχειώδη επαφή με την πραγματικότητα ξέρουν πολύ καλά ότι αυτό είναι αδύνατον να συμβεί… Είναι τόσα πολλά και τόσο μεγάλα τα ζητήματα καθώς θα κληθεί να εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα των μνημονίων, που είναι αδύνατον να τα καταφέρουν.

Εμείς απλά χαμογελάμε με την ανοησία που διακρίνει τους πολιτικούς και είμαστε έτοιμοι να υποστούμε σε προσωπικό επίπεδο, τα χειρότερα που έρχονται… Φυσικά, δεν ανακαλύψαμε τώρα την Αμερική… Τα λέγαμε πολύ καιρό πριν και τα τονίζαμε ιδιαίτερα στο τελευταίο προεκλογικό σημείωμα σ’ αυτή τη στήλη.

Διότι είναι πλέον πασιφανές πως όση καλή διάθεση κι αν έχουν, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τη μέγγενη των «φίλων μας» - δανειστών και εταίρων που μας έχουν βάλει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι… Έτσι μου φάνηκε φυσιολογικό που δεν έγινε καμιά ιδιαίτερη παρουσίαση από τις εφημερίδες των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, την επομένη.

Όλοι ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί. Και άλλοι, όπως εμείς το λένε καθαρά, ενώ άλλοι το κρύβουν κάτω από το χαλάκι, ελπίζοντας ότι κάτι «μαγικό» θα συμβεί που θα αλλάξει τα πράγματα… Ας μη γελιόμαστε. Δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην αληθινή ζωή. Μόνο στα κεφάλια κάποιων ευφάνταστων εραστών της εξουσίας μπορείς να τα δεις να αναπτύσσονται.

Μελετώντας τον Τύπο από επαγγελματική διαστροφή δεν στάθηκα ιδιαίτερα στις μακροσκελείς δηλώσεις του κ. Τσίπρα. Όλο «θα» και «θα» και «θα» ήταν. Και ξέρουμε από πείρα πώς εννοούν αυτά τα «θα» οι πολιτικοί που βλέπουν πια την ενασχόληση τους με τα κοινά ως μια καλοπληρωμένη εργασία που μπορεί να μην προσθέσει στη φήμη τους, αλλά σίγουρα κάνει πιο «βαρύ» το πορτοφόλι τους.

Τα έχω πει τόσες φορές… Και όσο και αν η επανάληψη, μας κάνει να κατανοήσουμε καλύτερα τι μας περιμένει, νομίζω ότι αξίζει να δούμε την περίπτωση Τσίπρα και του κόμματος του. Εμφανίστηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 ως ελπίδα προκειμένου να αλλάξουν τα πράγματα προς το συμφέρον όσων πληρώνουν ως μόνιμα υποζύγια προκειμένου να καλυφθεί η μαύρη τρύπα του χρέους.

Χρειάστηκαν εννέα μήνες για να αναγεννηθεί ο Αλέξης Τσίπρας. Από το βήμα της Βουλής αναγνώρισε ότι έρχεται μια δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα πολιτική περίοδος. Η ομιλία του πρωθυπουργού κινήθηκε στο πλαίσιο των επιταγών της συμφωνίας με τους δανειστές και υπό αυτή την έννοια χρωματίστηκε με πινελιές πιο φιλικές προς την αγορά.

Οι προσεκτικοί ακροατές είδαν ότι χρησιμοποίησε αρκετές φορές τις λέξεις «μεγάλες μεταρρυθμίσεις και μεγάλες τομές». Έθεσε στόχο την «επιτυχημένη πρώτη αξιολόγηση» τονίζοντας ότι πρέπει «να φτάσουμε σε αυτήν χωρίς χρονοτριβές» για να δούμε την επιστροφή στην ανάπτυξη «με κοινωνικό, φιλεργατικό και περιβαλλοντικό πρόσημο».

Ο πρωθυπουργός φυσικά δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα πιο σκληρά δοκιμαζόμενα κοινωνικά στρώματα, εξαγγέλλοντας μεταξύ των άλλων την άμεση δημιουργία προγραμμάτων απασχόλησης για 100.000 ανέργους, αλλά και την κατάρτιση πανελλαδικού χάρτη της φτώχειας με έκδοση καρτών ελεύθερης μετακίνησης.

Ωστόσο αντικειμενικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι όλες αυτές οι προσφορές είναι πολύ μικρές, μπροστά στα αρνητικά που βιώνουν στην καθημερινή ζωή τους. Γι’ αυτό και δεν τους εμπιστευόμαστε πια τους πολιτικούς. Γι’ αυτό και στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου η αποχή από την κάλπη έφτασε ταβάνι… Το χειρότερο είναι ότι δεν το αντιλαμβάνονται και προχωρούν ακάθεκτοι για να μας «σώσουν». Κι αυτοί, όπως και οι προηγούμενοι.

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία κρητική εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου «Επισημάνσεις» την εβδομάδα που μας πέρασε. Το βάζω έστω και με μια μικρή καθυστέρηση, γιατί ίσως κάποιοι να θέλουν να το διαβάσουν…

Ονομάζεται Γιάννης Μποτονάκης, ο νεαρός που βρίσκεται μπροστά στη φωτογραφία. Μόλις καβατζάρισε τα 30 του κι έγραψε κιόλας το πρώτο του βιβλίο ποίησης, το «Αποσπάσματα ημερολογίου ενός μίμου». Βρεθήκαμε στην παρουσίαση του το Σάββατο 10/10/2015 που πήγαμε στο Ρέθυμνο για να δούμε τον εκδότη του ΡΕΘΕΜΝΟΣ, Νίκου Καραγιαννάκη στην εφημερίδα του οποίου ο μικρός γράφει με το ψευδώνυμο Rataplan. Και χαρήκαμε τη βραδιά σε όλη την εξέλιξη της.


Να ‘μας και μας καθισμένους στη δεύτερη σειρά. Η πρώτη προτιμήθηκε και σωστά για την οικογένεια του Γιάννη. Σε πρώτο πλάνο ο εκδότης του ΡΕΘΕΜΝΟΣ, Νίκος Καραγιαννάκης, εγώ, η σύζυγός μου Σούλα και δίπλα της η σύζυγος του Νίκου, Γεωργία Καραγιαννάκη. Είχα καιρό να παρακολουθήσω την παρουσίαση ενός βιβλίου ποίησης. Όλα ήταν καλά οργανωμένα. Και δεν κράτησε πολύ, κάπου μία ώρα, ενώ είχε αναμφισβήτητα πολύ ενδιαφέρον.


Αυτό είναι το εξώφυλλο του βιβλίου για την ποίηση του Γιάννη Μποτονάκη. Ο συγγραφέας – ποιητής, μου το χάρισε με αφιέρωση προσωπική. Τον ευχαρίστησα πολύ γι’ αυτό. Τα γράμματα του δείχνουν ένα χαρακτήρα ισορροπημένο. Τον παρακολουθούσα σε όλη τη διάρκεια της παρουσίασης, μιας και ήταν μπροστά μου… Οι συσπάσεις του προσώπου του, ήταν κάτι το φοβερό καθώς ήταν συνεχώς προσηλωμένος σε ότι λέγονταν και αφορούσε τον ίδιο και τη δουλειά του.


Η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Αποσπάσματα από το ημερολόγιο ενός μίμου» του Γιάννη Μποτονάκη έγινε, όπως είπαμε στις 10 Οκτωβρίου 2015 στις 19:00 στο «Σπίτι Πολιτισμού» στο Ρέθυμνο. Στην παρουσίαση μίλησαν οι: Χρυσή Σκεπετζή: Εικαστικός και ποιήτρια και ο Μανώλης Ζαχαράκης: Σκηνοθέτης. Τη βραδιά έντυσε μουσικά ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, ενώ την επιμέλεια της παρουσίασης έκανε με άνεση ο δικηγόρος και δημοσιογράφος, Διογένης Δημητρακόπουλος.


Η σελιδοποίηση του βιβλίο έγινε από την Ειρήνη Γρηγοράκη. Το σχέδιο εξωφύλλου από την Δήμητρα Γκέκα, η γραφιστική επιμέλεια του εξωφύλλου από τον Μιχάλη Ροδινό, οι διορθώσεις από την Ελένη Αποστολάκη. Όπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας - ποιητή χρήσιμες ήταν οι συμβουλές της Χρυσής Σκεπετζή, ενώ η έκδοση έγινε από τον Γιάννη Μποτονάκη και η εκτύπωση από τις Γραφικές τέχνες «Καραγιαννάκης». Το βιβλίο μπορείτε να το αποκτήσετε από τα βιβλιοπωλεία: «Κλαψινάκης Βιβλιοσκόπιο» (πλ. Αγνώστου Στρατιώτη), «Καρυστιανός», «Πλαίσιο» (Γερακάρη 104), «Κέντρο Τύπου» (Μοάτσου), «Γραφικές Τέχνες Καραγιαννάκη».


Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Δεν το περίμενα Σαββατόβραδο να ήταν τόσο μαζεμένος κόσμος σε μια αίθουσα τέχνης για να παρακολουθήσει την παρουσίαση ενός βιβλίου ποίησης. Ενθαρρυντικό στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Αν αυτό δεν είναι κάτι που χαρακτηρίζει την πόλη του Ρεθύμνου που έχει χαρακτηριστεί και πόλη των γραμμάτων, τότε μάλλον έχουνε λόγους σοβαρούς να αισιοδοξούμε για το αύριο… Όποιος ήθελε μπορούσε να προμηθευτεί το βιβλίο, αμέσως μετά την παρουσίαση, από τον ειδικά διαμορφωμένο πάγκο.


Και για όποιον δεν βιάζονταν να φύγει, οι διοργανωτές της εκδήλωσης είχαν κεράσματα, ρακές και ξηρούς καρπούς που όδευαν όμορφα στον ουρανίσκο. Λέω γι’ αυτούς που δεν βιάζονταν γιατί δυστυχώς εμείς αρνηθήκαμε ένα δείπνο χαλαρά με φίλους επειδή σκεφτόμασταν την επιστροφή. Ο δρόμος ήταν μακρύς και λίγο δύσκολος. Υποσχεθήκαμε να το κάνουμε μια άλλη φορά και να μείνουμε κιόλας για λίγο στην πόλη. Να ξεκουραστούμε από το ταξίδι και να ζήσουμε λίγο πιο όμορφα τα μικρά ταβερνάκια του μέσα στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου.

Δεν είναι παράξενο; Κάποτε, στο παρελθόν ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας μου με το ΡΕΘΕΜΝΟΣ κατέβαινα πολύ συχνά στην Κρήτη. Και είναι αλήθεια, την περπατούσα αρκετά την πρωτεύουσα του νομού Ρεθύμνου. Κι όμως τώρα σα να το έβλεπα για πρώτη φορά. Καθίσαμε στην καφετέρια VENUS στο λιμάνι.


Εκεί ήρθαν και μας βρήκαν ο εκδότης της εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ και η γυναίκα του Νίκος και Γεωργία Καραγιαννάκη. Και μαζί παρέα πήγαμε αργότερα στο "Σπίτι του Πολιτισμού" για να παρακολουθήσουμε την παρουσίαση ενός βιβλίου ποίησης που εξέδωσαν εκείνοι στο τυπογραφείο τους. Προηγουμένως περπατήσαμε στην παλιά πόλη που είναι πανέμορφη.


Μερικοί λένε πως κάποια πράγματα εκεί, είναι υπερβολικά. Δεν το είδαμε έτσι… Εμάς μας άρεσαν τα μικρά καφέ ή οι ταβέρνες που βλέπαμε στα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης. Είναι και κείνα τα παλιά κτίρια. Οι μικρές πόρτες σε σπίτια που μοιάζουν να μην έχουν αυλή… Αλλά δεν ήταν έτσι. Η Γεωργία Καραγιαννάκη μας εξήγησε πως υπήρχε ανάγκη για προστασία, γι’ αυτό την αυλή με τα δέντρα, την είχαν πίσω… Δεν έπρεπε να προκαλούν.


Ναι, προσπαθήσαμε να έχουμε στη διάθεση μας τουλάχιστον 2,5, ώρες ώστε να μπορέσουμε να το απολαύσουμε μέρα. Και να προλάβουμε να πάρουμε και μερικές φωτογραφίες που να μας θυμίζουν το πέρασμα μας από την πόλη του Ρεθύμνου. Όπως έγραψα και στο χθεσινό σημείωμα η αφορμή έγινε αιτία από ένα ξαφνικό τηλεφώνημα του Ν. Καραγιαννάκη.


Για μας που αγαπούμε τα ταξίδια, ο ερχομός μας στο Ρέθυμνο ήταν κάτι πολύ όμορφο. Περπατήσαμε αρκετά μέσα στα στενά σοκάκια της πόλης. Είδαμε την ταβέρνα του «Όθωνα», αλλά ήταν νωρίς κι έτσι δεν είδαμε να υπάρχουν γνωστοί μας άνθρωποι μέσα σ’ αυτή. Κι αν έχω περάσει βράδια όμορφα εδώ…


Φτάσαμε μέχρι το λιμάνι. Και μας ξάφνιασαν οι αλλαγές που είδαμε. Πολλά νέα μαγαζιά, τα περισσότερα με κόσμο. Ιδιαίτερα τα καφέ του είναι γεμάτα και οι τιμές του ψιλοτσιμπημένες. Θεωρώ πως είναι υπερβολή μια μερίδα σόδα σε μπουκάλι να κοστίζει τρία ευρώ κι ένας μονός ελληνικός καφές 2,50 ευρώ. Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Και ο καθένας μετρά τις δυνατότητες του.


Σταματήσαμε λίγο στο λιμάνι. Αυτό το περίεργο σκάφος, μάλλον κάνει ημερήσιες κρουαζιέρες ή μπορεί και να λειτουργεί ως πλωτό καφέ. Δεν είχα τον χρόνο, ούτε τη διάθεση να το ψάξω. Έτσι φωτογράφησα απλά τη Σούλα στην είσοδο του σκάφους και προχωρήσαμε παρακάτω… Το λιμάνι έχει πολύ ενδιαφέρον. Και όπως σας είπα ήδη, είναι γεμάτο μαγαζιά.


Την εποχή Αρχοντάκη που το είχα γνωρίσει εγώ, το Ρέθυμνο ήταν αλλιώς. Ίσως και πιο απλό, λιγότερο εμπορικό. Σήμερα, όπως μου εξήγησε ο Νίκος Καραγιαννάκης η πόλη και οι άνθρωποι της, ζουν από τον τουρισμό. Και ευτυχώς φέτος τα πράγματα ήταν καλά. Δεν ένιωσαν έντονα την οικονομική δυσπραγία που υπέστησαν άλλες ομάδες πολιτών. Δεν είναι ιδέα μου, πάντως. Το Ρέθυμνο άλλαξε…

Μερικά πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας, ξαφνικά. Και τότε, είναι ακόμα πιο όμορφα. Όπως αυτό το ταξίδι στο Ρέθυμνο που καταφέραμε να το κάνουμε μέσα σε ένα τόσο σφιχτό πλαίσιο, δεν μπορούμε ούτε να το φανταστούμε. Κι όμως πήγαμε και ήρθαμε σε λιγότερο από 12 ώρες. Κουραστικό; Σωματικά σίγουρα, αλλά μας άρεσε πολύ. Κι έτσι κάναμε αυτό που κάνουμε πάντα. Συνδυάσαμε την ανάγκη με τη διασκέδαση.


Να ‘μαστε εδώ στο κέντρο πολιτισμού της πόλης του Ρεθύμνου με τον Νίκο και τη Γεωργία Καραγιαννάκη, τους εκδότες της εβδομαδιαίας κρητικής εφημερίδας ΡΕΘΕΜΝΟΣ που αρθρογραφώ με τις «Επισημάνσεις» μου εδώ και δεκαπέντε χρόνια, στην παρουσίαση ενός ποιητικού βιβλίου συνεργάτη της εφημερίδας. Για το κλίμα και το τι συνέβη εκεί θα γράψω σε άλλο σημείωμα μου.


Ας το πιάσουμε λοιπόν από την αρχή το πράγμα γιατί έχει σίγουρα την ομορφιά του. Πέμπτη βράδυ, πρώτη μέρα που φτάσαμε στην Κρήτη, καθόμαστε στην αυλή μας φιλοξενώντας τον Αντώνη και τη σύζυγό του Ρένα. Έχετε δει ήδη τις προηγούμενες μέρες τη σχετική ανάρτηση μιας και η βραδιά ήταν πραγματικά υπέροχη… Χτυπάει το τηλέφωνο μου και είναι ο Νίκος Καραγιαννάκης από το Ρέθυμνο…


Μου λέει πως ετοιμάζεται να στείλει ένα κατσικάκι σε μένα στην Αθήνα. Είναι αναθρεμμένο από αυτόν. Ο ίδιος ασχολείται με τα ζώα και κρατά από τον πατέρα του τη γνώση του χασάπη. Δεν γνωρίζει που είμαι. Όμως, κατά το τηλεφώνημα του θα πρέπει να πάω στο πρακτορείο που μεταφέρει πράγματα στην Αθήνα και να το παραλάβω την Κυριακή το πρωί.


Γελάω, αυθόρμητα… Του λέω ότι είμαι στο Θραψανό, το χωριό μου και ότι θα φύγω από δω την Κυριακή το βράδυ. Αθήνα θα φτάσω την Δευτέρα το πρωί. Του αρέσει. Και ρίχνει την πρόσκληση στο τραπέζι: «Ελάτε από δω το Σάββατο το βράδυ. Είναι και μια ευκαιρία να δείτε και μια παρουσίαση βιβλίου». Αυτό ήταν. Δεν χρειάστηκε πολύ να το σκεφτούμε. Ναι, μπορούσαμε να πάμε.


Η μέρα ήταν καλή… Φέραμε τις δουλειές μας βόλτα. Πήγαμε και με τη Στασούλα να δούμε αν έχουν φέτος οι ελιές και φύγαμε κατά τις μία το μεσημέρι. Είναι δυόμιση ώρες δρόμος. Αλλά άμα τον κάνεις εκδρομικά, ίσως και περισσότερο. Το αυτοκίνητο που έχουμε στη διάθεση μας, βοηθάει. Πρώτη στάση στο Μπαλί. Ένα υπέροχο παραθεριστικό μερος…


Δεν είχα σταματήσει ποτέ σ’ αυτό το μέρος, αν και είχα περάσει πολλές φορές από το δρόμο της δημοσιάς που περνά πολύ κοντά, δίπλα. Είχα την αίσθηση ότι είναι ένα τόπος φτιαγμένος αποκλειστικά για τους τουρίστες ή όσους ήθελαν να κάνουν διακοπές. Λάθος. Το μέρος ήταν υπέροχο. Και οι άνθρωποι στην ταβέρνα που καθίσαμε να φάμε μεσημεριανό, πολύ εξυπηρετικοί.


Πραγματικά, μπορεί να είναι και το γεγονός ότι στα μέσα του Οκτώβρη δεν το λες και τουριστική περίοδο και οι τιμές τους είναι σε φυσιολογικά επίπεδα, ενώ η εξυπηρέτηση άψογη και φιλική. Έτσι κι αλλιώς δε γινόταν τα αδιαχώρητο του Ιουλίου ή του Αυγούστου. Απολαύσαμε το γεύμα μας με θέα την παραλία του Μπαλί. Κατά τις 4:30 χωρίς καμιά βιασύνη, ξεκινήσαμε για το Ρέθυμνος που είναι κοντά, πια.

Στο σφιχτό από άποψη χρόνου πρόγραμμα μας είχαμε την ευκαιρία χθες Παρασκευή να κατεβούμε στην πόλη του Ηρακλείου… Η μέρα ήταν πολύ όμορφη, το μικρό καλοκαιράκι συνεχίζει να «κρατά» ακόμα στον τόπο μου. Η Κρήτη είναι πάντα ξεχωριστή, όπως την ήξερα. Κι αυτό είναι από τα πολλά της που μου αρέσουν.


Η Σούλα πήγε να κάνει τη δουλειά της, κάπου κοντά στην πλατεία Ελευθερίας κι εγώ την περίμενα στο πάρκο Γεωργιάδη, ακριβώς δίπλα της. Το καφενεδάκι, αναψυκτήριο το λένε, σφύζει από ζωή αν και καθημερινή μέρα. Διαλέγω ένα από τα κλασικά τραπεζάκια καφενείου και απολαμβάνω τον καφέ μου, ένα διπλό εσπρέσο.


Πρώτα έκανα μια μικρή βόλτα στο πάρκο. Είναι υπέροχο το μέρος. Και ούτε που έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της πόλης. Μόνο ο ήχος από τα αεροπλάνα που προσγειώνονται ή απογειώνονται  στο αεροδρόμιο της πόλης «Ν. Καζαντζάκης» σπάνε την ησυχία του τοπίου. Αλλά κι αυτά ελαττώθηκαν. Λόγο εποχής οι πτήσεις τσάρτερς δεν είναι πια τόσες πολλές.


Οι περισσότεροι στο καφέ είναι νέοι… Είναι κι αυτό ένα από τα «καλά» της ανεργίας που μαστίζει την εποχή τη μνημονιακή που ζούμε… Ευτυχώς είναι χαμογελαστοί. Δεν δείχνουν να τους έχει επηρεάσει η κατάθλιψη που χτυπά αδιάκριτα, ακόμα και τις νεανικές ηλικίες. Και η μέρα, όπως είπα, είναι πολύ όμορφη… Αντέχεται με ένα τι-σερτ κοντομάνικο μπλουζάκι.


Να, κι εδώ μ’ αρέσει να γράφω περιμένοντας… Νομίζω ότι αξιοποιώ έτσι καλύτερα το χρόνο. Άσε που μ’ αρέσει αυτή η συνήθεια από τον καιρό της μοναξιάς μου… Πριν καθίσω στο τραπεζάκι μου έκανα μια βόλτα στο πάρκο Γεωργιάδη. Αρκετοί παραγωγοί  έχουν στήσει τους πάγκους τους και πουλάνε τα προϊόντα τους. Τα διαφημίζουν ως καθαρά, βιολογικά. Μακάρι να είναι έτσι.


Εδώ μπορείς να βρεις πολλά πράγματα χρειαζούμενα κηπευτικά για το σπίτι αν και στο χωριό οι κήποι έχουν ακόμα πολλά πράγματα από το καλοκαίρι... Το είδαμε στα φαγητά που φτιάχνει τα μεσημέρια η αδελφή μου Στασούλα. Ούτε που διανοείται ότι θα μπορούσε να αγοράσει για το σπίτι κηπευτικά από το παζάρι.


Ωραίο δεν ακούγεται; Ένα τέτοιο πράγμα θέλω να κάνω κι εγώ, όταν με το καλό καταφέρω να έρθουμε και να μείνουμε μόνιμα στο χωριό. Αυτή η αυτονομία στον κήπο με πράγματα που γνωρίζεις πως τα έχεις καλλιεργήσει, καθαρά, χωρίς υπερβολικά λιπάσματα και φάρματα, είναι ότι καλύτερο. Πάντα μου άρεσε κάτι τέτοιο και το έχω στο μυαλό μου. Άσε που με κάτι πρέπει να ασχολείσαι για να περνάει παραγωγικά ο καιρός.


Το μεσημέρι συναντηθήκαμε με μια φίλη, τη Νατάσα. Ήθελε να φάμε μαζί, παρέα. Έτσι προσαρμόσαμε το πρόγραμμά μας. Αφήσαμε πίσω μας το όμορφο πράσινο του πάρκου Γεωργιάδη και κατευθυνθήκαμε στο λιμάνι, στο ύψος του Κούλε, σε μια υπέροχη ταβέρνα με την επωνυμία "Λίγο κρασί… Λίγο θάλασσα"… Τα φαγητά του υπέροχα, γευστικά και η κουβέντα μας καλή, τι άλλο θέλαμε;

Χθες κοιμηθήκαμε στο πατρικό μου. Πόσα χρόνια πάνε από τότε που είχα να το κάνω! Πολλά! Κι όμως το ξημέρωμα ήταν το ίδιο όμορφο, όπως τότε… Τι υπέροχη απόλαυση να μπορείς να μένεις στο μέρος που γεννήθηκες και μεγάλωσες σαν παιδί… Να περπατάς στην αυλή έπαιζες σαν παιδί…


Ναι, ήταν μια μέρα μνήμης… Αν και το πρόγραμμα μας ήταν βαρυφορτωμένο, αμέσως μετά το ολονύχτιο ταξίδι στο Κρητικό Πέλαγος, εν τούτοις το σπίτι μας, μας καλοδέχτηκε όμορφα και το βρήκαμε σε καλή κατάσταση. Η βουκαμβίλια πρώτα –πρώτα… Η μια από τις δύο, ολάνθιστη. Η άλλη καταπράσινη, θέλει το χρόνο της…


Δε χορταίνω να τη βλέπω… Θυμάμαι όταν τις πήραμε και τις δύο μικρές από τη Χερσόνησο… Μια σταλιά ήταν. Αλλά δες τώρα πώς είναι; Μεγάλωσαν, ο κορμός τους έχει γίνει δυνατός και η ρίζα τους πάει βαθιά μέσα στο χώμα. Δεν φοβούνται τίποτα τώρα πια… Αυτό που χρειάζονται είναι να τις «οδηγήσουμε» προς τα πού θα πάνε…


Αυτό ήταν που ονειρευόμουνα πάντα… Και είμαι βέβαιος πως με τον καιρό, καθώς θα απλώνουν ακόμα περισσότερο και πιάνουν τον κόσμο, θα κανουν ακόμα πιο όμορφο τον τόπο. Αχ να ήταν η μάνα μου από μια μεριά και να τις έβλεπε, που αγαπούσε πολύ τα λουλούδια και τα φρόντιζε με τον καλύτερο τρόπο… Δείτε ΕΔΩ πώς ήταν όταν τις φυτέψαμε…


Καθώς τους έχουμε δώσει πολύ αγάπη, η Σούλα τις φροντίζει, αμέσως μόλις φτάσαμε. Λίγο μόνο ξαπλώσαμε το μεσημέρι, αμέσως μετά τις ζεστές αγκινάρες γιαχνί με πατάτες που μας ετοίμασε η αδελφή μου Στασούλα, ξαπλώσαμε και μετά πιάσαμε δουλειά. Εκείνη δηλαδή… Εγώ απλά βοηθούσα σε ότι μου ζητιούνταν… Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ μερικά παλιότερα δημοσιεύματα για τις βουκαμβίλιες…


Το σπίτι φτιαχνόταν σιγά – σιγά, αλλά εμείς βλέπαμε μακριά και τις φροντίζαμε με πολύ αγάπη… Και να που τώρα μας το ανταποδίδουν με την ίδια και περισσότερη αγάπη. Η Ανάβυσσος και η Τέμενη, έτσι τις ονομάσαμε τότε (και είχαμε τους λόγους μας…) μεγαλώνουν και «δένουν» όμορφα με το περιβάλλον. Τι υπέροχο είναι το συναίσθημα που γεννούν!


Χθες βράδυ είχαμε και την πρώτη μας παρέα, φιλοξενία, στη μικρή εσωτερική αυλή του σπιτιού μας. Ήταν οι φίλοι μας Αντώνης και Ρένα. Και οι δυο έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Παλιοί φίλοι της Σούλας, ο Αντώνης ως καταπληκτικός τεχνίτης, έβαλε την πιο ουσιαστική πινελιά και ολοκληρώθηκε το σπίτι… Και κάτι μικρά που μένουν, αυτός θα τα κάνει…


Η Στασούλα είχε φροντίσει να έχει προμήθειες το ψυγείο μας, ας είναι καλά… Κι έτσι μπορούσαμε να κάνουμε το πρώτο μας τραπέζι… Λιτό μεν, όμορφο δε… Τέτοιες βραδιές με φίλους, θέλω να κάνουμε πολλές, όταν με το καλό έρθουμε να μείνουμε να μείνουμε εδώ… Η καλή κουβέντα που συνοδεύεται από μεζέ και καλό κρασί, είναι ότι καλύτερο υπάρχει… Κι αυτό πάντα το θέλαμε…