Αυτή είναι η ειδοποίηση που μου έστειλαν, επειδή έχουμε ενεργοποιήσει την άυλη συνταγογράφηση… Δεν το σκέφτηκα και πολύ αν έπρεπε να το αποδεχτώ… Απλά θεώρησα φρόνιμο να επικοινωνήσω με την ενδοκρινολόγο μου κ. Γουλή, για να τη ρωτήσω αν μπορούσα να το κάνω. Εκείνη με καθησύχασε κι εγώ προχώρησα, ανεπιφύλακτα…


Με εντυπωσίασε η οργάνωση που έχουν, από τη μεριά της κυβέρνησης… Τρεις μέρες πριν τον εμβολιασμό πήρα αυτή την ειδοποίηση μέσω SMS και e-mail. Και χθες πρωί, μου έστειλαν πάλι νέα υπενθύμιση… Έτσι κανείς δεν θα μπορεί να πει «δεν ήξερα»… Αντίθετα αναλαμβάνει ακέραια την ευθύνη για την απόφαση του, να κάνει ή όχι το εμβόλιο.

Και έφτασε η ώρα για το εμβόλιο κατά της διασποράς του Covid-19, το εμβόλιο των AstraZeneca/Οξφόρδης… Και όπως δείχνουν τα πράγματα, απόψε λίγο μετά τη δύση του ήλιου, όπως λένε και οι φωτογραφίες στην αρχή της ανάρτησης, θα βρεθώ στο εμβολιαστικό κέντρο που έχει οριστεί να πάω. Και θα είμαι εκεί στην ώρα μου.

Εκτίμησα, με προσοχή και προσευχή ότι έπρεπε να το κάνω. Και έκλεισα τα αυτιά μου στους καταστροφολόγους και σε όσους κάνουν κακόγουστα αστεία με αυτό το θέμα.

Το να προσφέρεις στον εαυτό σου και τους άλλους γύρω σου το καλύτερο που μπορείς κινούμενος με αγνά κίνητρα και με τη δύναμη της λογικής, είναι ή θα έπρεπε να είναι, ότι καλύτερο θα έκαναν οι άνθρωποι.

Αλλά δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Έχουμε μάθει να είμαστε θορυβώδεις, αλλά όχι ουσιαστικοί. Να ζούμε από και με τη διαμαρτυρία στο πετσί μας, αλλά να μην κάνουμε το παραμικρό για να προσφέρουμε κάτι καλό στην κοινωνία.

Διότι ασφαλώς και είναι πιο βολικό να ζητάμε συνεχώς και να απαιτούμε να παίρνουμε, αντί να δίνουμε κάτι κι εμείς, ως συνεισφορά στο γενικό καλό και στο χτίσιμο της ανοσίας της αγέλης.

Μερικοί φίλοι με παροτρύνουν: Να προσέχεις, να μην πας μόνος σου για το εμβόλιο. Να είναι κάποιος μαζί σου για να σου προσφέρει βοήθεια, αν χρειαστείς. Καταλαβαίνω τις καλές προσθέσεις και τους ευχαριστώ, αλλά είναι νομίζω λίγο υπερβολικοί.

Μήπως δεν έχουμε ξανακάνει εμβόλια; Εγώ έκανα ξανά πέρσι το Νοέμβριο, αυτό της γρίπης και μάλιστα για πρώτη φορά. Μεγαλώνουμε και ως ηλικιακή ομάδα είμαστε, πώς να το κάνουμε, πιο ευάλωτοι.

Δεν το καταλαβαίνουμε; Ή νομίζουμε πως, επειδή αισθανόμαστε, είμαστε και καλά; Το συρτάρι με τα φάρμακα, όλο και γεμίζει πια, κάθε μήνα. Και η σχέση μας με τους ανθρώπους του φαρμακείου μας, γίνεται όλο και πιο καλή.

Γιατί λοιπόν να μην κάνουμε το εμβόλιο; Θα λέμε κι εμείς τις θεωρίες περί τσίπ παρακολούθησης, λες και στο σύστημα που ζούμε, υπάρχει έστω και ένας λογικός άνθρωπος που να μην ξέρει, ότι μας έχουν από παντού «δεμένους»;

Και μόνο, λοιπόν, ότι θα ξέρω πως έχω συνεισφέρει ουσιαστικά στο σπάσιμο της διασποράς αυτής της κακιάς και θανατηφόρας πανδημίας που μας ταλαιπωρεί σχεδόν 12 μήνες τώρα, με συνεχείς καραντίνες και σκληρά μέτρα εγκλεισμού, που για μας, τους ανθρώπους της πόλης είναι ακόμα πιο δύσκολα, ζώντας ανάμεσα στο μπετόν, θα είμαι πολύ καλύτερα μέσα μου.

Τα θύματα συνεχώς και πληθαίνουν. Κάθε απόγευμα έχουμε έναν νέο θλιβερό απολογισμό, η αγορά στενάζει, οι άνθρωποι αιμορραγούν, ζώντας με κάποια στοιχειώδη βοηθήματα της Πολιτείας. Κι αυτά ως πότε θα δίδονται; Και μετά; Με τι αισιοδοξία να δεις το μέλλον, όχι μόνο σε τοπικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο;

Ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε λίγο πιο ανάλαφρο, όλο αυτό. Μπορεί να μη θυμάμαι τι εμβόλιο έκανα μικρός, όταν πήγαινα στο δημοτικό σχολείο, πριν μισό αιώνα, αλλά η μνήμη έχει κρατήσει αυτό το γεγονός. Και ένα σημάδι στο μπράτσο, ψηλά στον ώμο του αριστερού μου χεριού, μου το υπενθυμίζει συνέχεια.

Έτσι θα γίνει και τώρα. Το κακό θα περάσει, ο τρόμος και η αγωνία θα φύγουν κι εμείς θα έχουμε να λέμε στον εαυτό μας για την μικρή συνεισφορά που κάναμε.

Φυσικά δεν περιμένουμε κανένα βραβείο, ούτε μπράβο… Αλλά έχουμε τη συνείδηση μας καθαρή και ήσυχη ότι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε, ώστε να συμβάλουμε ουσιαστικά στο χτίσιμο της ανοσίας της αγέλης, βάζοντας έναν ακόμα φραγμό στη διασπορά του.

Και ίσως και να συμβάλαμε κι εμείς λίγο, στο να σταματήσει επιτέλους αυτό το κακό στον κατάλληλο καιρό…