Κάπως διαφορετικά θα εικονογραφήσω σήμερα ένα ξεχωριστό θέμα... Εμπιστεύομαι την αίσθηση του Πέτρου Πατσαλαρήδη στα βουνά της Εύβοιας και δείτε τι πρόσεξε, χθες. Ένα κουκουνάρι!


Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση. Είναι τόσο καθαρή η ματιά του που έχει τη δύναμη να ξεχωρίσει το αληθινό μέσα στη δημιουργία να επικεντρώσει τον φακό του και να το προβάλει.


Για άλλη μια φορά νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω δημόσια. Η δύναμη που μας δίνει είναι τεράστια. Με απόλυτη βεβαιότητα το λέμε αυτό. Έχουμε ανάγκη από καθαρές εικόνες στη ζωή μας.

Το να ζεις στην Αθήνα τέτοιες μέρες πρόωρου καύσωνα, είναι ασφαλώς μια δοκιμασία… Ξεκινώντας από την αρχή ότι γενικά είναι μια δύσκολη πόλη, πυκνοκατοικημένη, με πολλά αυτοκίνητα, πίεση, δρόμους γεμάτους αυτοκίνητα, άγχος, δεν είναι και ότι καλύτερο… Προσθέστε τώρα και τη ζέστη των ημερών και θα δείτε το μείγμα να γίνεται εκρηκτικό.

Τα 37άρια οδηγούν σε συνθήκες καύσωνα και σε συνδυασμό με το ατέλειωτο μπετόν και την άσφαλτο, η ζωή είναι δύσκολη το δίχως άλλο. Το λες και δοκιμασία όλο αυτό. Ιδιαίτερα όταν οι προγραμματισμένες δουλειές σε κρατάνε αρκετές ώρες έξω από το σπίτι.

Χρειάζεται ψυχραιμία και υπομονή, ιδιότητες που καλούμαστε να καλλιεργούμε ιδιαίτερα καθώς ο κόσμος είναι γεμάτος προκλήσεις και αποτελεί δοκιμασία το να προσπαθεί κάποιος να αντέξει να περάσει τα δύσκολα μονοπάτια που μπαίνουν μπροστά μας.

Θα το παλέψουμε. Θα την πούμε πρόβα καλοκαιριού καθώς τα πιο δύσκολα είναι μπροστά μας με έναν Ιούλιο να… τρίζει τα δόντια του, απειλητικά. Ευτυχώς έχουμε μπροστά μας σχέδια και στόχους να υλοποιήσουμε… Είναι ακριβώς μπροστά μας η εβδομάδα του επισκόπου περιοχής και αμέσως μετά το ταξίδι μας στην Άνδρο με πολλές υποσχέσεις ότι σίγουρα θα περάσουμε καλά κοντά σε φίλους αγαπημένους.

Τα βλέπετε και μέσα από τις αναρτήσεις μας στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Μερικά πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Είτε με τη βοήθεια φωτογραφιών που φροντίζουν να φτάσουν σε μας, φίλοι. Και μεις με τη σειρά μας τους δίνουμε χώρο στον ιντερνετικό αέρα, μια ιδιότυπη δημοσιότητα από εκείνους που μας εμπιστεύονται και μας παρακολουθούν σε καθημερινή βάση.

Ενδιάμεσα είναι και οι δουλειές που πρέπει να γίνουν, καθώς προσπαθούμε να μην αφήσουμε καμιά εκκρεμότητα πίσω μας. Προχθές στο τυπογραφείο με ρώτησε ο Θύμιος, ο πρόεδρος του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ που βγάζω μαζί τους τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ «πώς περνάω τον καιρό μου;»

Το κράτησα το ερώτημα. Διότι είναι η πρώτη φορά που εργοδότης μου ενδιαφέρονταν για μια τέτοια… λεπτομέρεια. Το συζητήσαμε αρκετά και κατάλαβε πως δεν θα πήγαινα ποτέ στο καφενείο να περάσω τον καιρό μου, παίζοντας πρέφα. Το ότι έχω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω φαίνεται και από αυτό εδώ. Αλλά το πιο σημαντικό είναι πώς νιώθω μέσα μου.

Ας το πω λοιπόν καθαρά: Με ότι έχω αναλάβει να κάνω, πρόθυμα και εθελοντικά, ο χρόνος μυ είναι και γεμάτος και παραγωγικός. Έχω δώσει προτεραιότητες σε όμορφα πράγματα που κάνω με χαρά. Και με γεμίζουν… Και κάπου ενδιάμεσα κρατάω και τις δουλειές μου (τον καιρό της ανεργίας μου…) με τον ΤΥΠΟ και τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ.

Εκείνοι που αν και νεότεροι, δεν λένε να κάνουν ένα βήμα βελτίωσης, είναι οι πρώην εργοδότες μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ. Αν και μου ζήτησαν εκείνοι συνεργασία, δεν ξέρω μέχρι στιγμής πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και να υλοποιηθεί… Μεσολάβησαν βέβαια και οι εκλογές στο Σωματείο και είχαν κι αυτοί τα τρεξίματα τους, αλλά εγώ έχω μάθει να περιμένω υπομονετικά, μήπως και ο καιρός γεφυρώσει την απόσταση και βρεθεί ένα επίπεδο επικοινωνίας.

Κατά τα άλλα οι μέρες κυλάνε όμορφα και γεμάτα… Και κάπως έτσι, ακόμα και οι ζεστές μέρες του Ιουνίου γίνονται υποφερτές. Κι όχι μόνο υποφερτές, αλλά και ενδιαφέρουσες. Επειδή στο χέρι μας είναι να τις οδηγήσουμε σε δρόμους καλούς, μακριά από κακοτράχαλα μονοπάτια και ατραπούς.

Πότε – πότε έχω την ανάγκη να γράψω, όπως έκανα παλιά. Χειρόγραφο, στη βεράντα με την απογευματινή δροσιά κι ένα ελαφρό αεράκι να φυσάει. Βάζω τις σκέψεις μου στη σειρά με τον παλιό, δικό μου, παραδοσιακό τρόπο… Και νιώθω καλύτερα καθώς βλέπω να «περπατάει» όμορφα, να γίνονται λέξεις, προτάσεις και να βγάζουν συναισθήματα… Τα βλέπετε αυτά καθημερινά στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ.

Και είναι αυτό ακριβώς που μας κάνει να ξεχωρίζουμε, εκείνο το διαφορετικό που δεν θα δείτε αλλού. Και το πιο σημαντικό και σπουδαίο είναι ότι αυτό ακριβώς κάνει πιο δυνατή τη φιλία μας και τη σχέση μας με τους αναγνώστες μας. Έτσι γνωριζόμαστε κι ας έχουμε ειδωθεί ποτέ σε μερικές περιπτώσεις.

Έτσι καταγράφουμε τη ζωή, όπως τη ζούμε στην καθημερινότητα μας, χωρίς καμιά επιτήδευση. Κι αυτό θα συνεχίσουμε να κάνουμε και να νιώθουμε γεμάτοι και πλήρεις…