Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα καιρό, και τα χιόνια να έχουν φτάσει χαμηλά στην Πάρνηθα Όλα όμως θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. 
Ας το ξαναπώ, «δεν γιορτάζω», αν και γνωρίζω ότι η δύναμη της συνήθειας είναι πολύ μεγάλη
Κάθε χρόνο μια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή μπαίνω στον κόπο να εξηγώ ευγενικά στους φίλους μου γιατί δεν γιορτάζω το όνομα μου και να προσπαθώ να πείσω για το δικαίωμα να έχω τις δικές μου πεποιθήσεις. Δεν είναι εύκολο. Η δύναμη της συνήθειας είναι τρομερή…
Για μας, για μένα, κάθε μέρα είναι γιορτή… Και προσπαθώ να τη ζήσω με αξιοπρέπεια χωρίς να στερώ από τον εαυτό μου και τη σύντροφο μου τίποτα από ότι μας αξίζει… Μια τέτοια μέρα είναι και η σημερινή για μένα. Τα «χρόνια πολλά» δεν έχουν κανένα νόημα… Η αγάπη σας μετράει…
«Ναι, ξέρω ότι δεν γιορτάζεις, αλλά εγώ θα σου πω τα χρόνια μου πολλά»… Συχνά ακούς να χτυπά το τηλέφωνο και φίλοι από τον κόσμο να παίρνουν για να σου ευχηθούν για το όνομα σου που γιορτάζει σήμερα… Εξηγείς, καταλαβαίνουν αλλά επιμένουν με… αγάπη. Τη δική τους αγάπη, που την εκφράζουν «αδιαφορώντας» για τα πιστεύω και τις πεποιθήσεις σου…Κάθε χρόνο τα ίδια. Δεν πα να γράφουμε… Και λοιπόν; Ας το ξαναπούμε λοιπόν:
Με αυτό το μήνυμα θα ήθελα να ζητήσω την κατανόηση σε όσους μου ευχηθούν με προσωπικό μήνυμα η με ανάρτηση στον τοίχο μου στο Facebook και δεν λάβουν απάντηση ή ευχαριστήριο μήνυμα για την σημερινή ημερομηνία της «ονομαστικής μου εορτής»
Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι έχοντας μια διαφορετική πίστη από αρκετούς από εσάς τους φίλους μου ίσως να μην ξέρουν ότι όντας Χριστιανός Μάρτυρας του Ιεχωβά δεν εορτάζω ονομαστικές εορτές καθώς για εμένα η κάθε μέρα είναι ευκαιρία για γιορτή και ευχαριστία στον Ουράνιο Πατέρα μας Ιεχωβά για το δώρο της ζωής και την ευκαιρία να ζήσουμε σε ένα νέο σύστημα πραγμάτων σύντομα εδώ στην γη απαλλαγμένοι από αρρώστια και θάνατο.
Η απόφαση να μην εορτάζω την ονομαστική μου εορτή έρχεται ως συνέπεια της μελέτης μου στην Αγία Γραφή όπου καθαρά αναφέρει μόνο μια εορτή που πρέπει να τηρείται από τους γνήσιους Χριστιανούς και αυτή είναι η επέτειος του θανάτου του Ιησού Χριστού.
Κατάλληλα τα λόγια που διαβάζουμε στο Ιερό Βιβλίο την Αγία Γραφή «Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για αυτούς από το να χαίρονται και να κάνουν καλό όσο ζουν· και επίσης ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να τρώει και να πίνει και να απολαμβάνει το καλό για όλη τη σκληρή εργασία του. Αυτό είναι δώρο Θεού».
Για επιπλέον πληροφορίες για πιο λόγο οι Χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν εορτάζουν οποιαδήποτε γιορτή και ιδιαίτερα γενέθλια μπορείτε να διαβάσετε εδώ http://www.fiskilis.gr/?p=2010
Καταλαβαίνω. Έτσι μεγάλωσαν. Και το να ξεφύγεις από αυτό θέλει πραγματικά πολύ δουλειά την οποία δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να κάνουν… Και επιπλέον ο νηπιοβαπτισμός δεν είναι κάτι που επιδοκιμάζει η Αγία Γραφή. Φυσικά γεννημένος σε μια ορθόδοξη εκκλησία, έστω και από παράδοση δεν διανοούντα να κάνουν αλλιώς. Κι έτσι με βάφτισαν μωρό, Νίκο, δίδοντας μου το όνομα του παππού μου, μπαμπά της μητέρας μου…
Η ιστορία όμως για όσους την ψάχνουν λίγο είναι τελείως διαφορετική. Δείτε τι βρήκαμε σε μια μικρή έρευνα που κάναμε:
Ο Ωριγένης (185-254 Κ.Χ.) έγραψε: «Είναι συνήθεια να βαφτίζει η εκκλησία ακόμη και νήπια». (Ομιλία 8 στο Λευιτικό) Η συνήθεια αυτή επικυρώθηκε από μια Σύνοδο της Καρχηδόνας (περ. 252 Κ.Χ.).
Το βιβλίο «Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας» παραδέχεται: “Η Γραφή δεν λέει τίποτα άμεσα για το νηπιοβαπτισμό. . . . Η πρώτη ασφαλής μαρτυρία περί του νηπιοβαπτισμού είναι η μαρτυρία του Ειρηναίου [2ος αι.]”.—Χρήστου Ανδρούτσου, (Αθήνα, 1907), σ. 325.
Ο θρησκευτικός ιστορικός Αύγουστος Νέανδρος έγραψε: «Η πίστη και το βάφτισμα ήταν πάντα συνδεδεμένα μεταξύ τους· και έτσι είναι πάρα πολύ πιθανό . . . ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν άγνωστος εκείνη την περίοδο [τον πρώτο αιώνα]. . . . Το γεγονός ότι ο νηπιοβαπτισμός αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά ως αποστολική παράδοση στη διάρκεια του τρίτου αιώνα είναι περισσότερο απόδειξη εναντίον παρά υπέρ της παραδοχής της αποστολικής προέλευσής του».— «Ιστορία της Ίδρυσης και της Καθοδήγησης της Χριστιανικής Εκκλησίας» από τους Αποστόλους (Geschichte der Pflanzung und Leitung der christlichen Kirche durch die Apostel), Τόμ. 1, σ. 213.
Όλα αυτά συνέβησαν κάποτε… Και ίσως ήταν αναγκαίο προκειμένου να προσπαθήσουμε να σας πείσουμε γιατί δεν γιορτάζουμε σήμερα. Δεν ξέρω αν τα καταφέραμε, αλλά εμείς κάναμε την προσπάθεια μας… Κι αυτό γιατί εσάς που μας αγαπάτε και παραμένετε κοντά μας, διαβάζοντας τις αναρτήσεις μας, αξίζει να γνωρίζετε μερικά πράγματα, ανεξάρτητα από το αν σας πείθουν ή όχι.
Στο κάτω – κάτω ο καθένας μας διαθέτει στοιχειώδη λογική. Αυτήν ακριβώς επικαλούμαστε προκειμένου να σας πείσουμε… Αν δεν τα καταφέραμε, δεν πειράζει. Και του χρόνου εδώ θα είμαστε, να τα ξαναπούμε. Σε δουλειά να βρισκόμαστε…
Σχόλια (0)