Μια από τις κακές ροπές του αμαρτωλού ανθρώπου είναι η τάση για φθόνο. (Ιακ 4:5) Ο φθόνος αποτελεί έκφραση μίσους. Επειδή οι Φιλισταίοι φθονούσαν την ευημερία του Ισαάκ, έφραξαν με μοχθηρία τα πηγάδια που του ήταν απαραίτητα για το πότισμα των ποιμνίων και των βοδιών του. Τελικά, ο βασιλιάς τους ζήτησε από τον Ισαάκ να φύγει από την περιοχή. (Γε 26:14-16, 27)

Στην περίπτωση του Κορέ, του Δαθάν και του Αβιρών, ο φθόνος για την αξιοπρεπή και αξιότιμη θέση του Μωυσή και του Ααρών τούς έκανε να εξαπολύσουν εναντίον τους άγρια φραστική επίθεση. (Αρ 16:1-3· Ψλ 106:16-18) Η ευνοϊκή ανταπόκριση του λαού στον Ιησού γέμισε τους πρωθιερείς και πολλούς Ιουδαίους πρεσβυτέρους με φθόνο. Ο φθόνος τους κορυφώθηκε όταν παρέδωσαν τον Γιο του Θεού στον Πιλάτο για να του επιβάλει την ποινή του θανάτου.—Ματ 27:1, 2, 18· Μαρ 15:10.

Η υποστήριξη διδασκαλιών που δεν εναρμονίζονται με τις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού προκαλεί φθόνο. Το πρώτο μέλημα του ατόμου που διδάσκει αυτές τις διδασκαλίες δεν είναι η δόξα του Θεού, αλλά η προώθηση των δικών του δοξασιών. Ο επακόλουθος φθόνος μπορεί να εκδηλωθεί με προσπάθειες κακοπαράστασης και δυσφήμησης των αληθινών Χριστιανών έτσι ώστε να υπονομευτούν οι κόποι τους και η ωφέλιμη επιρροή τους. (1Τι 6:3, 4)

Ο απόστολος Παύλος είχε να αντιμετωπίσει άτομα με εσφαλμένα κίνητρα τα οποία κήρυτταν τον Χριστό από φθόνο. Πρόθεσή τους ήταν να αμφισβητήσουν την υπόληψη και την αποστολική εξουσία του Παύλου, πράγματα τα οποία φθονούσαν. Προσπαθούσαν να αποθαρρύνουν και να αποκαρδιώσουν το φυλακισμένο απόστολο. Επιχειρούσαν να αυτοπροβληθούν σε βάρος του για να προωθήσουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους.—Φλπ 1:15-17.

Ο Κίνδυνος του να Ενδώσει Κανείς στο Φθόνο. Όσοι πετυχαίνουν τους σκοπούς τους με απάτη και βία μπορεί να απολαμβάνουν προσωρινά ευημερία, ασφάλεια και καλή υγεία. Ακόμη και ο θάνατος των πονηρών μπορεί να είναι ειρηνικός, να μη συνοδεύεται από μεγάλη οδύνη. Όταν ένας υπηρέτης του Θεού βλέπει τις δικές του περιστάσεις που είναι ίσως λιγότερο ευνοϊκές, μπορεί να επιτρέψει στο φθόνο για τις περιστάσεις των πονηρών να διαβρώσει την εκτίμησή του για την αξία που έχει η εκτέλεση του θεϊκού θελήματος, όπως συνέβη με τον ψαλμωδό Ασάφ. (Ψλ 73:2-14)

Να γιατί οι Γραφές παραθέτουν επανειλημμένα βάσιμους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να φθονούμε τους κακούς ούτε να υιοθετούμε τις οδούς τους: Όσοι πράττουν την αδικία είναι τόσο εφήμεροι όσο το χόρτο που ξεραίνεται γρήγορα από τη μεγάλη θερμότητα του ήλιου. (Ψλ 37:1, 2) Άσχετα με την ευημερία τους, όσοι πετυχαίνουν τους στόχους τους με βία είναι απεχθείς στον Ιεχωβά και έχουν την κατάρα του. (Παρ 3:31-33) Η ζωή τους δεν έχει μέλλον. —Παρ 23:17, 18· 24:1, 19, 20.

Η θλιβερή κατάσταση του φθονερού ατόμου παρουσιάζεται στη θεόπνευστη παροιμία: «Ο άνθρωπος που έχει φθονερό [κατά κυριολεξία, «κακό»] μάτι ξεσηκώνεται για να αποκτήσει πολύτιμα πράγματα, αλλά δεν ξέρει ότι θα έρθει πάνω του στέρηση». (Παρ 28:22) Το άτομο που έχει φθονερό μάτι οδεύει στην πραγματικότητα προς τη στέρηση. Ενώ αγωνίζεται να ανεβεί στο επίπεδο εκείνων που φθονεί, υποβιβάζει ηθικά τον εαυτό του, θυσιάζοντας τις δίκαιες αρχές. Ακόμη και αν καταφέρει να αποκτήσει πλούτη, αυτά είναι μόνο προσωρινά και πρέπει να τα αφήσει πίσω όταν πεθάνει. Άρα, αγωνίστηκε, ή “ξεσηκώθηκε”, για το τίποτα. Ο Ιησούς είπε ότι το «φθονερό μάτι [ὀφθαλμός πονηρός, Κείμενο]» συγκαταλέγεται στα πονηρά πράγματα που βγαίνουν μέσα από τον άνθρωπο και τον μολύνουν. —Μαρ 7:22, 23.

Ο φθόνος είναι ένα από τα αξιοκαταφρόνητα έργα της σάρκας και εμποδίζει κάποιον να κληρονομήσει τη Βασιλεία του Θεού. (Γα 5:19-21) Όλοι όσοι εμμένουν σε αυτόν είναι «άξιοι θανάτου». (Ρω 1:29, 32) Ωστόσο, με τη βοήθεια του πνεύματος του Θεού, μπορεί κάποιος να αντισταθεί στην τάση για φθόνο.—Γα 5:16-18, 25, 26· Τιτ 3:3-5· 1Πε 2:1.

Δείτε τώρα την ομιλία του αδελφού Μάρκ Νούμερ στη Σχολή Γαλλαάδ προς τους αποφοίτους του 2006. Σίγουρα θα βρείτε μέσα πολύ όμορφα πράγματα. Ενδεχομένως να την έχετε ξαναδιαβάσει. Ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ όταν ειδικεύεται σε θεοκρατικά ζητήματα δεν διεκδικεί αποκλειστικότητα. Μόνο να υποβοηθήσει και να ενθαρρύνει όσους αδελφούς το επιθυμούν θέλει.

Σχεδόν το 25 τοις εκατό των Αμερικανών που σκοτώθηκαν στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου και το 15 τοις εκατό αυτών που τραυματίστηκαν ήταν θύματα αυτών που οι στρατιωτικοί αποκαλούν φίλια πυρά —δηλαδή χτυπήθηκαν από τις δικές τους ένοπλες δυνάμεις.

Στο θεοκρατικό πόλεμο που διεξάγουμε μπερδευόμαστε κατά καιρούς και ξεχνάμε ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός με αποτέλεσμα να τραυματίζουμε δικούς μας ανθρώπους.

Η Αγία Γραφή αναφέρει δυο τέτοιες περιπτώσεις:

Η πρώτη περίπτωση καταγράφεται στα εδάφια 1 Σαμουήλ 23:27, 28. Ο βασιλιάς Σαούλ κατάτρεχε τον Ισραηλίτη αδελφό του, Δαβίδ. Κυνηγώντας τον Δαβίδ, ο Σαούλ άρχισε να ξεχνάει τον πραγματικό εχθρό, τους Φιλισταίους.

Αφού ο Σαούλ ήταν απασχολημένος με το ανώφελο κυνηγητό τού πνευματικού αδελφού του, οι Φιλισταίοι άδραξαν αμέσως την ευκαιρία για να κάνουν επιδρομή στην αφύλαχτη χώρα του Ισραήλ, πράγμα που ανάγκασε τον Σαούλ να εγκαταλείψει την καταδίωξη του Δαβίδ για να ασχοληθεί με την καταπολέμηση του πραγματικού εχθρού.

Ναι, ο Δαβίδ είχε γίνει έμμονη ιδέα στον Σαούλ, ο οποίος είχε λησμονήσει ποιος ήταν ο πραγματικός εχθρός. Γιατί; Ο Σαούλ ζήλευε παθολογικά τον Δαβίδ! Σύμφωνα με το εδάφιο 1 Σαμουήλ 18:7, οι γυναίκες εξυμνούσαν τα κατορθώματα του Σαούλ και του Δαβίδ λέγοντας: «Ο Σαούλ πάταξε τις χιλιάδες του και ο Δαβίδ τις δεκάδες χιλιάδες του!»

Ο Σαούλ φαίνεται ότι προσβλήθηκε βαθιά, ίσως επειδή οι γυναίκες παρέλειψαν να προσθέσουν τον τίτλο του, αποκαλώντας τον «βασιλιά» Σαούλ, ή ίσως επειδή απέδιδαν περισσότερη τιμή σε έναν υποτελή τού βασιλιά από ό,τι στον ίδιο τον βασιλιά.

Το εδάφιο 9 δείχνει ότι ο Σαούλ άρχισε να βλέπει με καχυποψία τον Δαβίδ. Βέβαια, δεν υπήρχε καμιά βάση για αισθήματα φθόνου από μέρους του Σαούλ. Το μάθημα που διδασκόμαστε από την ιστορία αυτή είναι πόσο επικίνδυνος μπορεί να αποδειχτεί ο φθόνος. Πόσο τραγικό είναι, όταν ο φθόνος μάς κάνει να αντιμετωπίζουμε τον αδελφό μας ως εχθρό.

Αγαπητοί απόφοιτοι, θα εξευτελίζατε έναν άλλο ιεραπόστολο; Ίσως κάποιος να αποδειχτεί ανώτερος από εσάς σε ορισμένους τομείς [όπως στην εκμάθηση μιας γλώσσας]. Ωστόσο, πρέπει να αναλογιζόμαστε πώς αυτά τα άτομα συμβάλλουν στην εποικοδόμηση της εκκλησίας του Χριστού. Να απολαμβάνετε τα προνόμια που έχετε.

Ένας αδελφός παραδέχθηκε αυθόρμητα το εξής: «Εξαπατούσα τον εαυτό μου με την εξής λανθασμένη λογική: Νόμιζα πως όταν λάβαινα εγώ κάποιο θεοκρατικό προνόμιο, ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που φρόντιζε για αυτό. Όταν, όμως, κάποιος αδελφός, τον οποίο δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα, λάβαινε κάποιο προνόμιο, νόμιζα ότι ο Ιεχωβά απλώς το είχε επιτρέψει!»

Η ομιλία σας θα πρέπει να είναι αναζωογονητική και εποικοδομητική. Ιδιαίτερα εσείς οι αδελφές δεν θα πρέπει να παραπονιέστε, αν κάποια αδελφή στον ιεραποστολικό σας οίκο μαγειρεύει καλύτερα από εσάς.

Μην “ανοίξετε πυρ” κατά του συζύγου σας μόλις είστε μόνοι σας στο δωμάτιο, λέγοντάς του: «Ποτέ δεν με επαινείς έτσι, όταν εγώ μαγειρεύω.» Επίσης, αν νομίζετε ότι έχει παραβλεφθεί ο σύζυγός σας για κάποιο θεοκρατικό προνόμιο, θα ήταν σοφό να του δημιουργήσετε πρόβλημα με καυστικά σχόλια; Ο τρόπος της ζωής μας ως Χριστιανών δεν πρέπει να είναι ανταγωνιστικός.

Ο Ιεχωβά εκτιμάει τον σύζυγό σας, όχι για την θέση που κατέχει στη θεοκρατία, αλλά για την αγάπη που έχει δείξει σε άλλους.

Ας μιλήσουμε τώρα για την περίπτωση που δεν ανεχόμαστε την παραμικρή ατέλεια στους άλλους. Το αξίωμα πως «όσο καλύτερα ξέρεις κάποιον, τόσο λιγότερο τον συμπαθείς» έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς ως δικαιολογία για την μη ανοχή της ατέλειας των άλλων.

Η Σχολή Γαλαάδ δεν είναι σειρά μαθημάτων που παρακολουθήσατε από το σπίτι σας. Μέρος της εκπαίδευσης στη Σχολή ήταν να μάθετε πώς να συμπεριφέρεστε προς τους άλλους. Σε κάποιον ιεραποστολικό οίκο, επειδή όλοι διαφύλατταν τόσο ζηλότυπα την ιδιωτική τους ζωή, μια ιεραπόστολος έβαλε στην πόρτα της την εξής επιγραφή: «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ!»

Εκείνο που δημιουργεί σπιτική ατμόσφαιρα σε έναν ιεραποστολικό οίκο ή οίκο Μπέθελ δεν είναι τα έπιπλα, είναι οι άνθρωποι. Ας κάνει ο καθένας μας το μέρος του ώστε να γίνει ο οίκος στον οποίο ζούμε ζεστό σπιτικό.

Ο φθόνος δηλητηριάζει την ανθρώπινη ψυχή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ανιδιοτελής αγάπη θα σας βοηθήσει να δέχεστε με ειρηνική διάθεση την ατέλεια των άλλων. Οποιεσδήποτε ενέργειες αποσκοπούν στο να προκαλούμε πόνο στους αδελφούς μας είναι αντιχριστιανικές.

Χρησιμοποιήστε τα όπλα με τα οποία σας έχει εξαρτήσει ο Ιεχωβά και η Σχολή για να αντισταθείτε στον πραγματικό μας εχθρό, τον Σατανά τον Διάβολο και τον κόσμο του. Είθε ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης να σας διαφυλάττει και να σας ευλογεί!»

• Για πιο βαθιά μελέτη των εδαφίων της Αγία Γραφής πατήστε ΕΔΩ.