ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ

Ο ΧΟΣΕ ΒΕΡΓΚΑΡΑ ΟΡΟΣΚΟ

Πιστεύετε ότι η ζωή σας θα μπορούσε να πάρει καινούρια ώθηση στην ηλικία των 70 χρόνων; Η δική μου πήρε. Και αυτό συνέβη πριν από 35 και πλέον χρόνια.

Με το έλεος του Ιεχωβά, από το 1962 υπηρετώ ως τακτικός σκαπανέας, και από το 1972 είμαι επίσκοπος στην Εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά Ελ Καρισάλ της πολιτείας Χαλίσκο του Μεξικού. Επιτρέψτε μου να σας πω μερικά πράγματα για το παρελθόν μου.

Γεννήθηκα στην πολιτεία του Μιτσοακάν, στο Μεξικό, στις 18 Αυγούστου 1886. Ο πατέρας μου ήταν Μασόνος, κι έτσι η οικογένειά μας δεν πήγαινε στην Καθολική Εκκλησία και δεν συμμετείχαμε σε κανέναν Καθολικό θρησκευτικό εορτασμό ούτε είχαμε θρησκευτικές εικόνες στο σπίτι μας.

Όταν ήμουν 16 χρονών, ο πατέρας μου έφυγε και πήγε να εργαστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες· ωστόσο διευθέτησε να με διδάξει κάποιος μια τέχνη. Δύο χρόνια αργότερα, όμως, αυτός ο άνθρωπος με πήγε στην Πόλη του Μεξικού για να εκπαιδευτώ σε κάποια στρατιωτική ακαδημία. Μετά άρχισα τη σταδιοδρομία μου στο μεξικανικό στρατό.

Στο Στρατό και Μετά

Πολέμησα στη Μεξικανική Επανάσταση που άρχισε το 1910. Όλοι εμείς οι νεαροί στην ακαδημία υποστηρίξαμε τον Φρανσίσκο Ι. Μαδέρο, ο οποίος είχε εξεγερθεί κατά της δικτατορίας του Πορφίριο Ντίας. Υποστηρίξαμε τον Μαδέρο μέχρι το θάνατό του, το 1913, και ύστερα απ’ αυτό υποστηρίξαμε τον Βενουστιάνο Καράνσα, ο οποίος υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1915 έως το 1920. Μας αποκαλούσαν Καρανσίστας.

Σε τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις, προσπάθησα, χωρίς επιτυχία, να φύγω από το στρατό. Τελικά λιποτάκτησα και έγινα φυγάς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί ο πατέρας μου ο οποίος είχε επιστρέψει στο Μεξικό. Μια μέρα, προσποιούμενος ότι ήμουν ανιψιός του, τον επισκέφτηκα στη φυλακή. Επικοινωνούσαμε γράφοντας σε μικρά κομμάτια χαρτιού, ώστε να μην μπορούν να μας ακούσουν οι φύλακες. Για να βεβαιωθώ ότι κανείς δεν θα ανακάλυπτε ποιος ήμουν, έτρωγα το χαρτί.

Αφού ο πατέρας μου αποφυλακίστηκε, με επισκέφτηκε και με παρακάλεσε να παραδοθώ στις αρχές. Παραδόθηκα, και προς έκπληξή μου ο υπεύθυνος στρατηγός δεν με συνέλαβε. Αντίθετα, μου πρότεινε να μετακομίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ακολούθησα την πρότασή του και έζησα εκεί από το 1916 έως το 1926.

Το 1923 παντρεύτηκα μια Μεξικάνα που ζούσε κι αυτή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έμαθα κάποια οικοδομική τέχνη, και υιοθετήσαμε ένα μικρό κορίτσι. Όταν ήταν ηλικίας 17 μηνών, επιστρέψαμε στο Μεξικό και πήγαμε να μείνουμε στη Χάλπα του Ταμπάσκο. Κατόπιν άρχισε η ‘επανάσταση Κριστέρο’ και διήρκεσε από το 1926 έως το 1929.

Οι Κριστέρος ήθελαν να προσχωρήσω σ’ αυτούς. Η οικογένειά μου κι εγώ, ωστόσο, προτιμήσαμε να καταφύγουμε στην Πολιτεία Αγουασκαλιέντες. Αφού ζήσαμε σε διάφορες περιοχές στη μεξικανική δημοκρατία, το 1956 εγκατασταθήκαμε στην πόλη Ματαμόρος της Ταμαουλίπας, όπου άρχισα να εργάζομαι ως επόπτης σε οικοδομικά έργα.

Η Ζωή μου Αλλάζει

Τότε ήταν που άρχισε να αλλάζει η ζωή μου. Η κόρη μου, που τώρα πια ήταν παντρεμένη και ζούσε στην άλλη πλευρά των συνόρων, στο Μπράουνζβιλ του Τέξας των Η.Π.Α., μας επισκεπτόταν συχνά. Μια μέρα είπε: «Μπαμπά, πολλές οικογένειες συναντιούνται στην κοινοτική αίθουσα αυτή τη στιγμή. Ας πάμε να δούμε τι συμβαίνει». Ήταν μια συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Η κόρη μου, ο γαμπρός μου, ο εγγονός μου, η σύζυγός μου κι εγώ παρακολουθήσαμε και τις τέσσερις μέρες της συνέλευσης.

Από εκείνον το χρόνο κι έπειτα, παρακολουθούμε τις Χριστιανικές συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Εγώ προόδευσα πνευματικά στο Μεξικό, ενώ η κόρη μου έκανε το ίδιο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύντομα έλεγα στους συναδέλφους μου τις Γραφικές αλήθειες που μάθαινα. Έπαιρνα δέκα περιοδικά από κάθε τεύχος της ΣΚΟΠΙΑΣ και του ΞΥΠΝΑ!, τα οποία διέθετα στους συναδέλφους μου. Πέντε απ’ αυτούς που ήταν στο γραφείο και τρεις από τους μηχανικούς, καθώς και μερικοί από τους άλλους εργάτες, έγιναν Μάρτυρες.

Τι κρύα μέρα ήταν η 19η Δεκεμβρίου 1959, τότε που βαφτίστηκα στο ποτάμι! Όλοι όσοι βαφτίστηκαν εκείνη τη μέρα αρρώστησαν εξαιτίας του πολύ κρύου νερού. Η κόρη μου είχε βαφτιστεί πριν από εμένα, και η σύζυγός μου, αν και ποτέ δεν βαφτίστηκε, γνώρισε τη Γραφική αλήθεια και ήταν πολύ συνεργατική.

Η Ολοχρόνια Διακονία

Ένιωθα υπόχρεος στον Θεό για όλο το έλεός του, κι έτσι, το Φεβρουάριο του 1962, όταν ήμουν 75 χρονών, άρχισα την ολοχρόνια διακονία ως σκαπανέας. Μερικά χρόνια αργότερα, το 1968, η σύζυγός μου πέθανε. Τότε θέλησα να υπηρετήσω σε μια άλλη χώρα, αλλά λόγω της ηλικίας μου, οι αδελφοί θεώρησαν ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν συνετό. Ωστόσο, το 1970 διορίστηκα ως σκαπανέας στο Κολοτλάν, στην πολιτεία Χαλίσκο, όπου υπήρχε μια μικρή εκκλησία.

Το Σεπτέμβριο του 1972, ο επίσκοπος περιοχής πρότεινε να μετακομίσω σε μια μικρή πόλη, το Ελ Καρισάλ, η οποία είναι κοντά στο Κολοτλάν. Το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου, μια εκκλησία ιδρύθηκε εκεί, κι εγώ διορίστηκα ως πρεσβύτερος. Αν και είναι πολύ απομονωμένη πόλη, μέχρι και 31 άτομα παρακολουθούν τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις.

Παρά την ηλικία μου, είμαι ακόμα δραστήριος στη διακονία και προσπαθώ σκληρά να βοηθήσω τους ανθρώπους να σκεφτούν λογικά σχετικά με τα πιστεύω τους. Για παράδειγμα, στο Ροζάριο οι ειλικρινείς Καθολικοί επαναλαμβάνουν το Χαίρε Μαρία: ‘Χαίρε, Μαρία, πλήρης χάριτος· ο Κύριος είναι μαζί σου’. Η προσευχή προσθέτει: ‘Αγία Μαρία, Μητέρα του Θεού’. Τους ρωτάω: ‘Πώς είναι δυνατόν αυτό; Αν ο Θεός είναι εκείνος που σώζει τη Μαρία, πώς μπορεί ταυτόχρονα Αυτός να είναι ο γιος της;’

Τώρα είμαι 105 χρονών και έχω υπηρετήσει ως πρεσβύτερος και ως τακτικός σκαπανέας στο Ελ Καρισάλ της Χαλίσκο σχεδόν επί 20 χρόνια. Αισθάνομαι ότι είναι θέλημα του Ιεχωβά το γεγονός ότι έχω ζήσει τόσο πολλά χρόνια, εφόσον μ’ αυτόν τον τρόπο μπορώ να αναπληρώσω τον καιρό που έχασα όταν δεν Τον υπηρετούσα.

Ένα πράγμα που έχω μάθει είναι πως πρέπει πάντα να έχουμε την πεποίθηση ότι ο Ανώτατος Κριτής μας μάς κοιτάζει από το δίκαιο θρόνο του και μας προμηθεύει ό,τι έχουμε ανάγκη. Όπως δηλώνει το εδάφιο Ψαλμός 117:2: «Το έλεος αυτού είναι μέγα εφ’ ημάς».

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 1/2/1992