Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... Εδώ όμως θα τη δείτε σε λίγες ώρες, κατά το μεσημέρι...Το Αγαπημένο μου Έργο—Η Ποίμανση. Βοσκός και στην πραγματική ζωή και αλλού…
Μια κατσικούλα (όχι αυτή της φωτογραφίας…) είχε πάντα η μητέρα μου στα παιδικά μου χρόνια στο σπίτι μας. Αυτή μας έδινε το γάλα της με το οποίο μας έκανε τα τυράκια μας και μας έδινε τα κατσικάκια της. Συχνά επιφορτιζόμουν με την ευθύνη να την μεταδέσω, να την ποτίσω κ.λπ.
Ο Αγησίλαος της Στασούλας όμως έχει ένα υποτυπώδες μικρό κοπάδι προβάτων σε μια περιοχή κοντά στο Θραψανό, τον Γκαρνιά. Μια φορά, πριν λίγα χρόνια, του τα έκλεψαν όλα, αλλά αυτός εκεί επιμένει. Στεναχωρήθηκε πολύ, αλλά τα ξανάφτιαξε και ασχολείται με αυτά.
Θυμάμαι την Πότα από ένα μικρό χωριό κοντά στη Μεγαλόπολη, τα Καλυβάκια. Όλη της η ζωή ήταν τα λίγα πρόβατα της. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της ζωής της που ήταν μόνη. Ασχολιόταν πολύ μαζί τους. Και τα γνώριζε ένα – ένα. Του είχε βγάλει ονόματα. Τα καλούσε κι αυτά ανταποκρίνονταν. Χαίρονταν όταν την έβλεπαν να πηγαίνει κοντά τους.
Και να, που χθες είδα στον τοίχο του φίλου μου Λεωνίδα από την Άνδρο την προβατίνα του με τα δυο μικρά της… Στα Αποίκια που ζει έχει ίσως και το χρόνο (ως συνταξιούχος) και τον χώρο για να ασχοληθεί μαζί του και να το φροντίσει. Δεν πρόλαβα να μιλήσω μαζί του και να τον ρωτήσω αν έχει κι άλλα. Αλλά μου άρεσαν…
Αφήγηση από τον Αλιμπέκ Μπεκμάνοφ
Άρχισα να βόσκω πρόβατα όταν ήμουν τριών ετών και αγάπησα αυτή την εργασία. Στα 17 μου ήμουν ήδη έμπειρος βοσκός. Αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν και άλλοι «βοσκοί»—οι πνευματικοί ποιμένες. Θα σας εξηγήσω γιατί το έργο του πνευματικού ποιμένα μού έχει δώσει ακόμη μεγαλύτερη χαρά.Γεννήθηκα το 1972 από Κιργίσιους γονείς. Η πολυμελής οικογένειά μου ζούσε στο Τσιρπικτί, ένα χωριό στις όχθες της πανέμορφης λίμνης Ισίκ Κουλ. Η περιοχή αυτή προσελκύει πολλούς τουρίστες που επισκέπτονται το Κιργιζιστάν, το οποίο ήταν κάποτε δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης. Σήμερα ζω με τη σύζυγό μου την Γκουλμίρα στην πρωτεύουσα, το Μπισκέκ, που απέχει περίπου 200 χιλιόμετρα από τον τόπο όπου μεγάλωσα.
Ο Βοσκός και τα Πρόβατα
Όταν ήμουν παιδί, πηγαίναμε κάθε άνοιξη τα πρόβατα σε ψηλά ορεινά βοσκοτόπια. Για να ανεβούμε εκεί, σε υψόμετρο άνω των 3.000 μέτρων, χρειάζονταν αρκετές μέρες. Κάποιοι άλλοι βοσκοί προτιμούσαν έναν συντομότερο δρόμο και έφταναν γρηγορότερα. Αλλά ο δρόμος αυτός περνούσε δίπλα από χαράδρες και φαράγγια, και μερικές φορές τα πρόβατα που ξεστράτιζαν έστω και λίγο τραυματίζονταν ή και σκοτώνονταν.
Σε αυτά τα μονοπάτια έκαναν συχνά την εμφάνισή τους λύκοι, οι οποίοι τρόμαζαν τα πρόβατα ή τους επιτίθονταν—τα χώριζαν από το κοπάδι και τα σκότωναν. Γι’ αυτό, ο θείος μου προτιμούσε έναν δρόμο πιο βατό και λιγότερο επικίνδυνο, παρότι αυτό μας καθυστερούσε μία μέρα ή και περισσότερο. Μερικές φορές εγώ ήθελα να βιαστούμε, αλλά εκείνος μου έκοβε τη φόρα. Μου έλεγε: «Αλιμπέκ, να σκέφτεσαι τα πρόβατα, όχι τον εαυτό σου».
Σε αυτά τα όμορφα ορεινά βοσκοτόπια, υπήρχαν πρόχειρα μαντριά για να είναι προστατευμένα τα πρόβατα τη νύχτα. Μερικοί βοσκοί, επειδή δεν ήθελαν να ξυπνάνε νωρίς, πήγαιναν το κοπάδι για βοσκή πολύ μετά την ανατολή. Την ώρα που άρχιζαν τα πρόβατα να τρώνε, ο ήλιος ήδη έκαιγε.
Σύντομα, τα πρόβατα μαζεύονταν όλα μαζί, με τα κεφαλάκια τους κάτω, αναπνέοντας με δυσκολία. Επειδή δεν μπορούσαν να φάνε μέχρι χορτασμού, αδυνάτιζαν και εξασθενούσαν. Ο θείος μου όμως σηκωνόταν προτού καν χαράξει—στις τέσσερις το πρωί—και, μέχρι να βγει ο ήλιος, είχε ήδη πάει το κοπάδι του σε ένα καλό βοσκοτόπι. Τα πρόβατά του είχαν όλο τον καιρό να βοσκήσουν εκεί με τη δροσιά. Ένα ρητό λέει: «Ο καλός βοσκός φαίνεται από τα πρόβατά του».
Μια καλή ώρα για να δει ο βοσκός αν τα πρόβατα χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα είναι όταν ξαπλώνουν μετά τη βοσκή. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που είχε το δικό μας κοπάδι ήταν οι μύγες που γεννούσαν τα αβγά τους στον αφαλό των προβάτων. Αυτό δημιουργεί μόλυνση και πρήξιμο. Αν δεν εντοπιστεί το πρόβλημα εγκαίρως, ο πόνος γίνεται τόσο έντονος ώστε το πρόβατο μπορεί να ξεμακρύνει από το κοπάδι και να ψοφήσει. Ελέγχαμε τα πρόβατά μας σχεδόν κάθε μέρα για να δούμε αν είχαν πρόβλημα. Αυτό βέβαια απαιτούσε χρόνο και κόπο, αλλά η ανταμοιβή μας ήταν ένα κοπάδι υγιές και ευχαριστημένο.
Το βράδυ που γυρίζαμε στο μαντρί από τη βοσκή, μετρούσαμε τα πρόβατα καθώς αυτά έμπαιναν εκεί από μια στενή πόρτα—μερικές φορές ως και τρία ή τέσσερα μαζί. Το κοπάδι μας είχε εκατοντάδες πρόβατα, αλλά είχαμε εξοικειωθεί τόσο καλά με αυτή τη διαδικασία ώστε μπορούσαμε να μετρήσουμε μέχρι και 800 πρόβατα σε 15 με 20 λεπτά. Φυσικά, αυτό χρειάστηκε πολλή εξάσκηση, αλλά τα καταφέρναμε!
Αν βλέπαμε ότι έλειπε ένα πρόβατο, ο θείος μου έπαιρνε το όπλο και μια γκλίτσα και πήγαινε να το βρει—έψαχνε ακόμη και με βροχή και μέσα στο σκοτάδι, έστω και αν επρόκειτο απλώς για ένα αρνάκι. Το καλούσε φωνάζοντας δυνατά. Η φωνή του τρόμαζε τα αρπακτικά, αλλά έπρεπε να βλέπατε πόσο ασφαλές ένιωθε το πρόβατο όταν τον άκουγε!
Δίναμε στο κάθε πρόβατο όνομα, ανάλογα με την εμφάνιση ή το χαρακτήρα του. Μέσα στο κοπάδι, όλο και υπήρχαν ξεροκέφαλα πρόβατα που για κάποιον λόγο αρνούνταν να υπακούσουν στο βοσκό. Μερικές φορές, τα ακολουθούσαν και άλλα. Γι’ αυτό, ο βοσκός προσπαθούσε να εκπαιδεύσει τα πεισματάρικα πρόβατα και να τα βάλει σε τάξη. Μπορεί, ας πούμε, να άφηνε ένα πρόβατο μόνο του στο μαντρί. Με τον καιρό, μερικά συμμορφώνονταν και γίνονταν υπάκουα. Όσα δεν έλεγαν να συμμορφωθούν κατέληγαν στο πιάτο μας.
Ένα Διαφορετικό Είδος «Βοσκού»
Το 1989 σπούδασα πολεμικές τέχνες και απέκτησα μεγάλη επιδεξιότητα στις διάφορες τεχνικές τους. Την επόμενη χρονιά, με κάλεσαν να υπηρετήσω στο σοβιετικό στρατό. Ενώ υπηρετούσα στη Ρωσία, οι συμμαθητές μου από τη σχολή πολεμικών τεχνών οργάνωσαν μια συμμορία. Όταν γύρισα στο Κιργιζιστάν, μου είπαν ότι, αν γινόμουν και εγώ μέλος, θα είχα τα πάντα. Εκείνον τον καιρό όμως γνώρισα τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Οι Μάρτυρες απάντησαν σε ερωτήσεις που με βασάνιζαν από παιδί, όπως: «Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι;» Τελικά κατάλαβα από τις συζητήσεις μας ότι ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ. (Ρωμαίους 5:12) Έμαθα επίσης από την Αγία Γραφή ότι ο Ιεχωβά, ο αληθινός Θεός, έστειλε τον Γιο του τον Ιησού ως Λυτρωτή μας και ότι η κληρονομημένη μας αμαρτία μπορεί να καλυφτεί αν θέσουμε πίστη στον Ιεχωβά και στον Γιο του. Αυτό θα μας δώσει την προοπτική να ζήσουμε για πάντα στον Παράδεισο στη γη, σε αρμονία με τον αρχικό σκοπό του Θεού για το ανθρώπινο γένος.—Ψαλμός 37:11, 29· 83:18· Ιωάννης 3:16, 36· 17:1-5· Αποκάλυψη 21:3, 4.
Οι Γραφικές απαντήσεις των Μαρτύρων στα ερωτήματά μου ήταν τόσο ξεκάθαρες και κατανοητές ώστε είπα αυθόρμητα: «Αυτό είναι το σωστό!» Δεν ήθελα πια να κάνω παρέα με τους παλιούς μου συμμαθητές. Εκείνοι προσπάθησαν κάμποσες φορές να με πείσουν να γυρίσω στην παρέα τους. Αλλά η επιθυμία μου να μάθω τις Γραφικές αλήθειες και να τις θέσω σε εφαρμογή ήταν τόσο δυνατή ώστε με βοήθησε να αντισταθώ στις δελεαστικές τους προτάσεις και οδήγησε στο να γίνω πνευματικός ποιμένας.
Εκείνον τον καιρό ερχόταν στη μητέρα μου κάποια κυρία πασίγνωστη στην περιοχή μας για τις θεραπείες που έκανε μέσω πίστης. Μια μέρα που γύρισα σπίτι, τη βρήκα να διεξάγει μια πνευματιστική συγκέντρωση. Μου είπε ότι είχα ιδιαίτερο χάρισμα και με παρότρυνε να πάω στο τζαμί και να πάρω ένα φυλαχτό, ισχυριζόμενη ότι αυτό θα με βοηθούσε. Σχεδόν με έπεισε ότι, αν το έκανα αυτό, θα λάβαινα το χάρισμα της θεραπείας.
Την άλλη μέρα πήγα στους Μάρτυρες με τους οποίους μελετούσα τη Γραφή και τους είπα τα καθέκαστα. Μου έδειξαν από τη Γραφή ότι ο Ιεχωβά αντιτίθεται σε κάθε μορφή πνευματισμού, διότι ο πνευματισμός συνδέεται με τα πονηρά πνεύματα. (Δευτερονόμιο 18:9-13) Για κάποιες νύχτες, δεν μπορούσα να κοιμηθώ λόγω της επιρροής των δαιμόνων. Όταν έμαθα από τους Μάρτυρες πώς να προσεύχομαι σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά, απαλλάχτηκα σύντομα από τους εφιάλτες. Ήμουν πλέον πεπεισμένος ότι είχα βρει τον αληθινό Ποιμένα, τον Ιεχωβά.
Έμαθα ότι ο Δαβίδ, ο συγγραφέας πολλών Βιβλικών ψαλμών, ήταν και αυτός ποιμένας στα νιάτα του. Αποκαλούσε τον Ιεχωβά “Ποιμένα” του, και τα αισθήματα που είχε για Εκείνον μίλησαν στην καρδιά μου. (Ψαλμός 23:1-6) Ήθελα να μιμηθώ τον Γιο του Ιεχωβά, τον Ιησού, ο οποίος αποκαλείται ο “ποιμένας των προβάτων”. (Εβραίους 13:20) Στις αρχές του 1993, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα σε μια συνέλευση στο Μπισκέκ.
Μια Σημαντική Συγκέντρωση
Πολλοί συγγενείς και γείτονές μου άρχισαν να συγκεντρώνονται όλοι μαζί για μελέτη της Γραφής. Περίπου 70 άτομα από το χωριό μας συγκεντρώνονταν κοντά στη λίμνη Ισίκ Κουλ. Κάποιος συγγενής μου, ο οποίος ήταν επικεφαλής στο συμβούλιο του χωριού, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον. Είπε ότι θα κανόνιζε μια μεγάλη συγκέντρωση για να εξηγήσουμε τη νέα μας πίστη. Ωστόσο, οι τοπικοί θρησκευτικοί ηγέτες άρχισαν να ξεσηκώνουν τους ανθρώπους της περιοχής ώστε να εναντιωθούν στο κήρυγμά μας. Συνεννοήθηκαν να χρησιμοποιήσουν αυτή τη συγκέντρωση για να στρέψουν τον κόσμο εναντίον μας.
Την καθορισμένη μέρα, συγκεντρώθηκαν περίπου χίλια άτομα, μεταξύ των οποίων και άνθρωποι από τρία γειτονικά χωριά. Ήρθαν επίσης κάποιοι Μάρτυρες, ένας εκ των οποίων άρχισε να εξηγεί τις Γραφικές πεποιθήσεις μας. Δεν είχαν περάσει καλά - καλά πέντε λεπτά και κάποιος σηκώθηκε και άρχισε να κάνει προκλητικές ερωτήσεις, φωνάζοντας. Ακολούθησε καταιγισμός από κατηγορίες και απειλές, και οι παρόντες φανατίστηκαν σε βαθμό που ήθελαν να μας χτυπήσουν.
Εκείνη τη στιγμή σηκώθηκε να μας υπερασπιστεί ένας από τους μεγαλύτερους αδελφούς μου, ο οποίος είχε αρχίσει πρόσφατα να μελετάει τη Γραφή. Όλοι τον έτρεμαν και τον απέφευγαν γιατί έδερνε άγρια. Μπήκε άφοβα ανάμεσα σε εμάς και στους επιτιθέμενους και έτσι καταφέραμε να φύγουμε σώοι και αβλαβείς. Στα επόμενα χρόνια, πολλοί από εκείνους που παρευρέθηκαν σε αυτή τη συγκέντρωση έγιναν Μάρτυρες. Σήμερα, 50 και πλέον από τους 1.000 κατοίκους του χωριού μας είναι Μάρτυρες του Ιεχωβά.
Μια Κόρη Βοσκού στη Ζωή Μου
Λίγους μήνες πριν από τη μεγάλη συνέλευση των Μαρτύρων στη Μόσχα τον Ιούλιο του 1993, γνώρισα την Γκουλμίρα, μια Μάρτυρα του Ιεχωβά από ένα χωριό του Κιργιζιστάν. Προερχόταν και αυτή από οικογένεια βοσκών. Το 1988, ενώ το έργο των Μαρτύρων ήταν ακόμη απαγορευμένο στη Σοβιετική Ένωση, η μητέρα της είχε αρχίσει να μελετάει τη Γραφή με μια Μάρτυρα, την Ακσαμάι. Η Ακσαμάι ήταν η πρώτη Κιργίσια στην περιοχή που έγινε Μάρτυρας του Ιεχωβά τη δεκαετία του 1970.
Σύντομα άρχισε και η Γκουλμίρα να παρακολουθεί τη μελέτη της μητέρας της με την Ακσαμάι. Το 1990 βαφτίστηκαν και οι δυο τους ως Μάρτυρες. Η καρδιά της Γκουλμίρα την ώθησε να αναλάβει σύντομα την ολοχρόνια υπηρεσία ως σκαπάνισσα.
Τα επόμενα δύο χρόνια έβλεπα την Γκουλμίρα περιστασιακά, επειδή έμενα γύρω στα 160 χιλιόμετρα μακριά. Το Μάρτιο του 1995, αποφάσισα να τη γνωρίσω καλύτερα. Έτσι λοιπόν, ένα πρωί πήγα στο σπίτι της με αυτόν το σκοπό. Σάστισα όταν έμαθα ότι την επόμενη κιόλας μέρα θα έφευγε για να υπηρετήσει στο γραφείο τμήματος της Ρωσίας, το οποίο βρισκόταν πάνω από 5.500 χιλιόμετρα μακριά!
Εκείνη την εποχή είχα αρχίσει να υπηρετώ ως ολοχρόνιος διάκονος, και επίσης μάθαινα ρωσικά επειδή δεν υπήρχε ακόμη κανένα έντυπό μας στην κιργισιανή γλώσσα. Αλληλογραφούσαμε με την Γκουλμίρα επί τρία χρόνια και συνεννοούμασταν να διαβάζουμε τις ίδιες Γραφικές περικοπές ώστε να μπορούμε να ανταλλάσσουμε πνευματικές σκέψεις. Στο μεταξύ, εγώ υπηρετούσα στην πρώτη κιργισιανή εκκλησία, στην πόλη Μπαλικτσί.
Υπηρετώ τον Ιεχωβά Μαζί με την Γκουλμίρα
Το 1998, η Γκουλμίρα ήρθε στο Κιργιζιστάν για διακοπές και παντρευτήκαμε. Προσκλήθηκα να υπηρετήσω μαζί της στο γραφείο τμήματος της Ρωσίας. Ευτυχώς που είχα αρχίσει να μαθαίνω ρωσικά! Αργότερα, διορίστηκα στη μεταφραστική ομάδα που μετέφραζε Γραφικά έντυπα στην κιργισιανή γλώσσα. Προσευχόμουν στον Ιεχωβά για σοφία και υπομονή. Φυσικά, με βοηθούσε πολύ και η Γκουλμίρα με την οποία συνεργαζόμουν.
Το 2004 η μεταφραστική μας ομάδα στάλθηκε στο Μπισκέκ, όπου διορίστηκα να υπηρετώ στην επιτροπή που επιβλέπει το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο Κιργιζιστάν. Τότε υπήρχαν στη χώρα 7 κιργισιανές εκκλησίες και πάνω από 30 ρωσικές. Σήμερα, υπάρχουν 20 και πλέον κιργισιανές εκκλησίες και πολλοί κιργισιανοί όμιλοι, που απαρτίζουν σχεδόν το 40% των 4.800 Μαρτύρων στο Κιργιζιστάν.
Η Γκουλμίρα και εγώ αποφασίσαμε να μάθουμε αγγλικά, τα οποία θα μας βοηθούσαν στη διακονία μας. Αυτό οδήγησε σε μια πρόσκληση στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στις ΗΠΑ το 2008. Εκεί παρακολούθησα την ειδική σχολή για όσους επιβλέπουν το έργο κηρύγματος στη χώρα τους.
Τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου νιώθουμε τώρα πιο ικανοί να υπηρετούμε τα πνευματικά συμφέροντα των ανθρώπων στο Κιργιζιστάν. Οι εμπειρίες μας μάς βοήθησαν να διαπιστώσουμε από πρώτο χέρι ότι ο Ιεχωβά είναι πράγματι στοργικός ποιμένας. Έχω νιώσει προσωπικά την εκπλήρωση του Βιβλικού ψαλμού: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμένας μου. Δεν θα μου λείψει τίποτα. Σε χλοερά βοσκοτόπια με βάζει να ξαπλώσω· με φέρνει σε τόπους ανάπαυσης με άφθονα νερά. Αναζωογονεί την ψυχή μου. Με οδηγεί στα μονοπάτια της δικαιοσύνης για χάρη του ονόματός του».—Ψαλμός 23:1-3
- Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΞΥΠΝΑ της 3/11/2011
Σχόλια (0)