Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176. Με χειμώνα καιρό, και τα χιόνια να έχουν φτάσει χαμηλά στην Πάρνηθα Όλα όμως θα γίνουν όπως ακριβώς πρέπει, έτσι ώστε το αποτέλεσμα να μας "γεμίζει" και να μας ενθουσιάζει. 
Ο Ιεχωβά υποφέρει μαζί μας, όταν μας διαπαιδαγωγεί... Μια ιστορία για να μαθαίνουμε…
Μερικές ακόμα φωτογραφίες που σας υποσχέθηκα από χθες… Η Διεθνής Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Κορέα που πραγματοποιήθηκε πριν μια εβδομάδα, έχει γίνει θέμα και στέλνεται με e-mail ανάμεσα στους αδελφούς. Από τρεις διαφορετικές μεριές το πήρα, χθες…
Είναι ακριβώς αυτές οι ίδιες φωτογραφίες με το κατάμεστο στάδιο και με τις τεράστιες Γραφές που άνοιγαν και γίνονταν πισίνες για βάφτισμα… Ναι, είναι ωραίο να ασχολείται κανείς μ’ αυτά, αντί για την επίπεδη, επαναλαμβανόμενη κι ανώφελη ειδησεογραφία…
Άλλη μια όψη του σταδίου με τις κερκίδες γεμάτες κόσμο, με μια εξαιρετική διευθέτηση του χώρου… Ναι, ήταν πολύ όμορφα. Κι όποιος παρακολούθησε φέτος τον Ιούνιο τι έγινε εδώ, στο ΟΑΚΑ, μπορεί να αντιληφθεί ακριβώς για ποιο πράγμα λέμε… Άνθρωποι από όλον τον κόσμο, ανταλλάσσουν ενθάρρυνση…
Ακόμα και στους δρόμους της Σεούλ είχαν φροντίσει να βάλουν διαφημιστικά φανάρια που πρόβαλαν τον επίσημο ιστότοπο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Απλά, διακριτικά, όμορφα. Όπως αρμόζει σε Εκείνον στο όνομα και τη δόξα του οποίου γίνονται όλα αυτά…
Έφτασε και σε μένα με e-mail από αυτά που μοιράζονται οι αδελφοί για να εποικοδομούνται, καθώς οι ιστορίες που διαβάζουν δεν μιλάνε για τους ίδιους, αλλά με τον ένα ή τον άλλον τρόπο τους αφορούν. Ας τη δούμε αυτή την ιστορία...Ο Δρ. Arun Gandhi, εγγονός του Μαχάτμα Γκάντι και ο ιδρυτής του M.K. Gandhi Ινστιτούτου για τη μη-βία, σε μια διάλεξή του στο Πανεπιστήμιο του Πουέρτο Ρίκο, μοιράστηκε την ακόλουθη προσωπική του ιστορία, ως παράδειγμα της «μη βίας στην ανατροφή των παιδιών»:
Ήμουν 16 χρονών και ζούσα με τους γονείς μου στο Ινστιτούτο που ο παππούς μου είχε ιδρύσει, 18 μίλια έξω από το Durban, στη Νότια Αφρική, μέσα σε φυτείες ζάχαρης. Ήμασταν βαθιά μέσα στη χώρα, χωρίς γείτονες, έτσι οι δύο αδελφές μου και εγώ ψάχναμε αφορμή για να πάμε στην πόλη, να επισκεφθούμε τους φίλους μας ή να δούμε μια καλή ταινία στο σινεμά.
Μια μέρα, ο πατέρας μου ζήτησε να τον οδηγήσω στην πόλη για ένα ολοήμερο συνέδριο, και έτσι άδραξα την ευκαιρία. Δεδομένου ότι θα πήγαινα στην πόλη, η μητέρα μου έδωσε μια λίστα με ψώνια που χρειαζόταν, και αφού είχα ολόκληρη την ημέρα ελεύθερη, ο πατέρας μού ανέθεσε να διεκπεραιώσω διάφορες δουλειές που εκκρεμούσαν, όπως να πάω το αυτοκίνητο στο συνεργείο για σέρβις. Όταν τον άφησα στο συνέδριο εκείνο το πρωί μου είπε: «Θα σε συναντήσω εδώ στις 5:00 μ.μ. για να επιστρέψουμε στο σπίτι, μαζί».
Αφού τέλειωσα βιαστικά τις δουλειές μου, πήγα κατ’ ευθείαν στον πλησιέστερο κινηματογράφο.
Ήμουν τόσο απορροφημένος από την ταινία που ξέχασα εντελώς την ώρα. Ήταν 17:30 όταν θυμήθηκα το ραντεβού με τον πατέρα μου. Μέχρι να πάω στο συνεργείο να πάρω το αυτοκίνητο και να φτάσω στο σημείο όπου ο πατέρας μου περίμενε ήταν σχεδόν 18:00.
Με ρώτησε με αγωνία: «Γιατί άργησες;» Ντράπηκα τόσο να του πω ότι έβλεπα ένα καταπληκτικό γουέστερν με τον Τζων Γουέιν και έτσι είπα ψέματα ότι το αυτοκίνητο δεν ήταν έτοιμο και ότι έπρεπε να περιμένω. Ο πατέρας μου όμως είχε ήδη τηλεφωνήσει στο συνεργείο. Μόλις αντιλήφθηκε ότι έλεγα ψέματα, μου είπε με λύπη: «Κάποιο λάθος πρέπει να έχω κάνει στον τρόπο που σε ανέθρεψα, αφού δεν μου έχεις εμπιστοσύνη να μου πεις την αλήθεια. Για να καταλάβω αυτό το λάθος μου, θα περπατήσω 18 μίλια, μέχρι το σπίτι μόνος μου, για να σκεφτώ.»
Έτσι λοιπόν, ντυμένος με το κοστούμι του και τα καλά του παπούτσια, άρχισε να κατευθύνεται προς το σπίτι, μέσα στο σκοτάδι, περπατώντας πάνω στον κακοτράχαλο χωμάτινο δρόμο.
Δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του, και έτσι για πεντέμισι ώρες, οδηγούσα πίσω του, ακολουθώντας τον και βλέποντάς τον να περνάει όλη αυτή τη δοκιμασία για ένα ηλίθιο ψέμα. Αποφάσισα τότε, εκείνη τη νύχτα, ότι ποτέ δεν θα ξαναέλεγα ψέματα στη ζωή μου.
Συχνά, σκέφτομαι εκείνο το επεισόδιο, και αναρωτιέμαι: «Αν με είχε τιμωρήσει με τον τρόπο που τιμωρούμε εμείς τα παιδιά μας, θα είχε καθόλου αξία η τιμωρία;»
Δεν νομίζω. Θα είχα ίσως υπομείνει την τιμωρία και θα ξαναέκανα το ίδιο σφάλμα. Αλλά αυτή η μοναδική μη-βίαιη δράση ήταν τόσο ισχυρή, που είναι ακόμα ζωντανή μέσα μου σαν να συνέβη χθες. Αυτή είναι η αληθινή δύναμη της μη βίας!
Σχόλια (0)