Δίπλα στη θάλασσα φτάνουν τα πεύκα στο Αγκίστρι...

Τα σαββατοκύριακα μαζεύεται κόσμος στη Σκάλα. Οι εκδρομείς του διημέρου, όπως εγώ, που καταφθάνουν με καραβάκια δεν έχουν όλοι μέσο για να κινηθούν. Κι έτσι παραμένουν στις κοντινές παραλίες. Άλλοι πάλι προτιμούν το ιδιωτικό ΚΤΕΛ ή το τουριστικό τρενάκι της Κοινότητας που με 3 ευρώ μπορεί να σε γυρίσει όλο το νησί...

Είπαμε λοιπόν, μιας και υπήρχε μηχανή να το κάνουμε τρικάβαλο και να πάμε στη Δραγονέρα. Σήμερα πρόσεξα πως σε κάποιες ταμπέλες τη λένε και Δραγουνέρα. Πήγαμε και προχωρήσαμε λίγο πιο μέσα από την καντίνα και τις ξαπλώστρες με τις τέντες για τον ήλιος. Διάβασα την... εξήγηση που δίνει ο ενοικιαστής για την τιμή των 8 ευρώ. Λέει σε τυπωμένο χαρτί πως αναγκάζεται να το κάνει αυτό επειδή φέτος η κοινότητα, για πρώτη φορά, διαχώρισε τις ξαπλώστρες από την καντίνα απαιτώντας διπλάσιο ενοίκιο.

Τώρα εξηγούνται όλα. Πώς τόσοι ελεύθεροι κατασκηνωτές, εν δυνάμει πελάτες των επιχειρήσεων τους είναι εκεί χωρίς πρόβλημα. Μέχρι και το... τρενάκι έχει εντάξει τη Δραγονέρα στους τουριστικούς προορισμούς και μάλιστα περιμένει 20 λεπτά του επιβάτες του να κάνουν το μπανάκι τους και μετά φεύγει.

Διαλέξαμε τον ίσκιο ενός μεγάλου πεύκου δίπλα στη θάλασσα να καθίσουμε. Πολύ κοντά έχουν στήσει σκηνές κατασκηνωτές. Ένας τύπος έχει φτιάξει πριν από χρόνια ένα... κάθισμα με ξύλα ψηλά πάνω στον γερμένο κορμό του προφανώς για να... αγναντεύει από ψηλά το πέλαγος. Λίγο πιο πάνω, στο πλάτωμα, έχουν φτιάξει ένα τραπέζι από μια μεγάλη πέτρα και γύρω της, μικρότερες πέτρες δίνουν την αίσθηση ότι εκεί κάνουν τις κοινωνικές συναθροίσεις τους.

Κι αυτές οι πινακίδες είναι το κάτι άλλο στην περιοχή. Ξεχωρίζω μια δίπλα στο σημείο που καθόμαστε: “Το Αγκίστρι είναι ένα λουλούδι από την ανθοδέσμη που λέγεται Ελλάδα”.

Ντάλα μεσημέρι κάναμε το μπανάκι μας. Η θάλασσα είναι υπέροχη. Δε σου κάνει κέφι να βγεις. Ξελογιάστρα. Αγνοώ τον ήλιο με τις όποιες συνέπειες. Ροδοκοκκίνισα στο πρόσωπο και την πλάτη...