Κάποιους τους έχει πάρει ο ύπνος... Ανθρώπινες καταστάσεις...

Κάτω, στο σαλόνι, είναι τελικά καλύτερα, πιο υποφερτά... Γρήγορα ξεχνάς τις μυρωδιές, ιδιαίτερα όταν, πάνω στο κατάστρωμα “κολλάς” ολόκληρος από τον ιδρώτα και την υγρασία. Στις 7 δεν νιώθω καλά έξω. Κάτι τέτοιες ώρες θες τον τεχνητά προσαρμοσμένο στα μέτρα μας αέρα καλύτερα από τον φυσικό που δεν αντέχεται...

Έχω ακόμα στ' αυτιά μου την κουβέντα που κάναμε με την Εύη το απόγευμα λίγο πριν φύγω για το λιμάνι. Με αφορμή την κουβέντα που κάναμε για την Ειρήνη και το πρόβλημα με τη δουλειά της. Πρόθυμη να βοηθήσει, ξέρει απ' αυτά. Με ένα κάρο χαρτιά για χρόνια άλλαζε δουλειές πριν έρθει στην τωρινή δουλειά της.

Θεώρησε λοιπόν φυσικό να προσφερθεί να βοηθήσει. Μου έδωσε χαρτί με διευθύνσεις στο internet όπου μπορεί να βρει στοιχεία που ενδεχομένως να την ενδιαφέρουν, αλλά πιο πολύ βάρος έριξε στην τεχνική και τον τρόπο της προσέγγισης. Το πιο όμορφο, ανθρώπινο που έκανε είναι που μου έδωσε τον αριθμό του κινητού της τηλεφώνου για να επικοινωνήσει η Ειρήνη μαζί της, όποτε το χρειαστεί...

Δεν ξέρω αν τελικά βοηθήσει, αλλά είναι πολύ όμορφο να διαπιστώνεις πως γύρω σου υπάρχουν ακόμα άνθρωποι διαθέσιμοι να βοηθήσουν. Ένα βήμα χρειάζεται μόνο, να ανοίξουν την καρδιά τους και να δεχτούν να μοιραστούν μαζί σου το πρόβλημα.

Τα σκεφτόμουν όλα αυτά καθώς για να περάσει η ώρα, αφού είμαι μόνος μου, χωρίς παρέα, έβγαλα το μπλοκ των σημειώσεων μου. Τελικά είναι ωραίο να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου.

Ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Αρκετοί διαβάζουν περιοδικά εδώ, ο χώρος είναι σαφώς πιο κυριλέ. Άλλοι ασχολούνται με τα κινητά του τηλέφωνα. Να στείλουν SMS σε αγαπημένα τους πρόσωπα, να ξαναδούν τις ψηφιακές φωτογραφίες που τράβηξαν από τις διακοπές τους, να ξαναζήσουν στιγμές...

Για πολλούς, οι διακοπές ολοκληρώνονται αυτή ή την άλλη εβδομάδα. Για άλλους θα πάρουν μια μικρή παράταση ώς το Σεπτέμβρη, αρχές του δεύτερου δεκαήμερου που θα ανοίξουν τα σχολεία...

Αίγινα. Μια στάση για να πάρουμε ανθρώπους και αυτοκίνητα για τον Πειραιά...