Aπό τίποτα
και ποτέ μου δεν ξέφυγα
όλα μέσα μου ζούνε
το φιλί και το δάκρυ που απέφυγα
κι όσα τώρα τα χείλη θα πούνε
της καρδιάς ξεχασμένη,
ανοιχτή μου πληγή
ποιo φεγγάρι δειλά σε φωτίζει
κι αν ο χρόνος
απόψε σαν παιδί αιμορραγεί
η στιγμή τη ζωή καθορίζει
άδεια όνειρα
ταξιδεύουν και σβήνουν στο φως
οι καιροί πόσο έγιναν ξένοι
κουρσεμένη αγάπη,
μακρινός και μικρός ουρανός
το φθινόπωρο εκεί περιμένει
λυπάμαι τ' άστρο
που γερνά στην παλάμη μου
τα φτερά με πόνο διπλώνω
μνήμη σκέψη ακριβή
απ' τη στάχτη
της πρώτης αγάπης μου
Αύριο... Φως ξημερώνω.

μούδιασε ο χρόνος
μαζί μ' αυτόν και τα ψέματα
πόσα ψέματα αλήθεια ...
ξεγελώ τον εαυτό μου
Αύριο... θα φορέσω κάτι γιορτινό
ίσως ένα κατακόκκινο μαντήλι
και θα σε περιμένω... στην αιωνιότητα
έχοντας πληρώσει το τίμημα ακριβά
ματώνοντας τα χέρια μου στην κόψη
τ' άγριου βράχου... μόνο για ν' ανεβείς εσύ.

''Kι ήταν τόσο ωραία εκείνη η άγρια βροχή Πέμπτη απόγευμα... όχι από αδεξιότητα... μια κακή στιγμή με συνάντησε στη βεράντα... πριν τρεις βδομάδες... κρατούσα μια κεραμική πιατέλα με φρούτα... έγινε δυό κομμάτια στον αέρα χωρίς να το προκαλέσω και μου έκοψε το  δεξί χέρι πάνω στα δάχτυλα... αύριο ελπίζω να βγάλω τα ράμματα ..."

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΠΑΛΙ ΝΑ ΓΡΑΦΩ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ  ΛΟΙΠΟΝ
με την αγάπη μου πάντα
Χαρούλα Βερίγου