Νομίζω πως ό,τι και να προσπαθήσω να γράψω θα είναι λίγο για να μπορέσω να περιγράψω το πανέμορφο και σαγηνευτικό αυτό τοπίο. Αν δεν το αναγνωρίσετε, είναι η λίμνη της Καστοριάς. Το 2019, είχαμε ξαναγράψει για την Καστοριά. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ.


Αυτή την εποχή, το χειμώνα, παίρνει πάντα αυτή τη μουντή, κρύα και απόμακρη γκρι όψη. Μόνιμοι θαμώνες της το χειμώνα, τα διαφόρων ειδών πουλιά. Κάποια γνωστά πουλιά, μπορέσαμε να τα αναγνωρίσουμε. Για κάποια άλλα, ρωτήσαμε ντόπιους και μας είπαν μερικά ονόματα που δεν τα ξέραμε ή και αν τα ξέραμε σαν ονόματα, δεν ξέραμε να τα προσδιορίσουμε από την εμφάνιση τους. Σκουφοβουτηχτάρι, ερωδιός, πελεκάνος, νερόκοτα, κύκνος, ίσως να μας διαφεύγει και κάποιο ακόμα.


Όλα τα έβλεπες να συνυπάρχουν αρμονικά μέσα στο ίδιο σπίτι, στη λίμνη. Πάντα ακολουθούσαν από κοντά τις ψαρόβαρκες για καμία απρόσμενη λιχουδιά. Οι νερόκοτες απ' την άλλη δεν περιμένουν έτοιμο φαγητό. Βουτάνε μόνες τους και αρπάζουν μικρά ψαράκια που κολυμπούν αμέριμνα.


Κάποιοι πελεκάνοι πάλι, είναι πιο μοναχικοί. Γλιστράνε απαλά πάνω στο νερό μακριά από τα υπόλοιπα πτηνά της λίμνης. Ακόμα και τα ζώα αποζητούν την ηρεμία και τη χαλάρωση της στιγμής.


Όλα μαζί περιμένουν την εποχή της μετανάστευσης για να πάρουν πάλι το δρόμο για το μεγάλο ταξίδι και να επιστρέψουν εδώ ξανά, τον επόμενο χειμώνα.


Ο καιρός εκείνη τη μέρα ήταν ιδανικός και μοναδικός. Χαμηλά σύννεφα, πυκνή ατμόσφαιρα και γαλήνη που σπάει τη σιωπή, δημιουργούν ένα ειδυλλιακό τοπίο για τους εραστές της μοναξιάς. Απολαύστε τις φωτογραφίες.