Είχαμε ξεκινήσει από την περασμένη εβδομάδα, με αφορμή ένα ταξίδι φίλων μας στην Κωνσταντινούπολη και όχι μόνο, να γράφουμε γι' αυτό. Μπορείτε να το δείτε ΕΔΩ για να το θυμηθείτε. Σήμερα "ντυμένο" με φωτογραφίες από αυτό το ταξίδι, θα οργανώσουμε το "δικό μας" με τη φαντασία μας.


Όντως, οι καιροί δεν είναι οι καλύτεροι, να σκέφτεται κανείς ταξίδια... Όσο η omikron βρίσκεται στην κορύφωσή της, τόσο θα φοβόμαστε να κάνουμε σχέδια και όνειρα. Και θα παραμένει μέσα μας, η ανάγκη για ένα ταξίδι. Να ψάχνουμε, να βρούμε τον προορισμό μας στον πίνακα των αναχωρήσεων.


Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα αλλάξουν τα πράγματα. Δεν θα είναι για πάντα έτσι. Όπου το "πάντα" ας διαβαστεί παρακαλώ με την αγάπη και προσμονή των ανθρώπων που θέλουν να κάνουν πράγματα, αλλά δεν είναι στο χέρι τους να τα υλοποιήσουν.


Φανταζόμαστε να μας σερβίρουν στο κάθισμα μας, μέσα στο αεροπλάνο κατά την πτήση. Και χαιρόμαστε να απολαμβάνουμε αυτό το μικρό επιδόρπιο στα 22.000 πόδια, καθώς πορευόμαστε για τον προορισμό μας. Τώρα όλες αυτές οι μικρές απολαύσεις έχουν κοπεί από τις μικρές διαδρομές, ας πούμε για Κρήτη.


Η πρώτη εικόνα στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Βαρύς, συννεφιασμένος ουρανός, χειμωνιάτικο τοπίο, κάτι σαν αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες. Βλέπεις τον αεροδιάδρομο από ψηλά. Η φυσούνα δεξιά, περιμένει κάποιο αεροπλάνο να ξεφορτώσει τους επιβάτες του.


Μέσα στο αεροδρόμιο τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Φορτωμένοι με τις βαλίτσες οδεύουμε στον προορισμό μας. Προφανώς θα έχουμε κλείσει ξενοδοχείο που θα μας περιμένει. Το ορμητήριο για τις εξορμήσεις μας. Περισσότερα σε λίγο. Υπάρχουν πράγματα εδώ, που αξίζει να δούμε...