Το είδαμε στο διαδίκτυο, μας άρεσε και είπαμε, μέρες που είναι, να του δώσουμε μια μεγαλύτερη προβολή, επειδή κατά μια έννοια, μας αφορά. Ας μιλήσουμε σήμερα, λοιπόν, για τον δρυοκολάπτη... Και ας προσπαθήσουμε να τον μιμηθούμε σε ότι αφορά την εργασία του και τον σωστό προγραμματισμό του.


Ο δρυοκολάπτης, γνωστός στην Ελλάδα με την ονομασία τσικλητάρα, τζουμπλιντάρα ή τρυποκάρυδος είναι πτηνό αναρριχητικό της οικογένειας των δρυοκολαπτών που αριθμεί περισσότερα από 200 είδη, τα οποία ζουν σε δασώδεις περιοχές, σχεδόν όλου του κόσμου, εκτός από τη Μαδαγασκάρη και την Αυστραλία.


Τα είδη είναι πολλά αλλά πολλά από αυτά κινδυνεύουν προς εξαφάνιση. Ένα από τα κύρια είδη που κινδυνεύουν στην Ελλάδα είναι ο μεσαίος δρυοκολάπτης Από τα σημαντικότερα μέλη αναφέρονται τα γένη Picus και Dendrocopus, στα όποια ανήκουν οι γνήσιοι δρυοκολάπτες.


Αυτό λοιπόν το πουλί πρώτα βρίσκει ένα νεκρό δέντρο και μετά αρχίζει να κάνει τρύπες για τα βελανίδια που θέλει να αποθηκεύσει για τις δύσκολες ώρες. Κάθε τρύπα γίνεται πολύ προσεκτικά, γιατί αν η τρύπα είναι μεγάλη, άλλα πουλιά μπορούν εύκολα να κλέψουν το βελανίδι.


Ο δρυοκολάπτης είναι πολύ προσεκτικός στην εργασία του επειδή γνωρίζει πως άν η τρύπα είναι στενή, το βελανίδι μπορεί να σπάσει και να φθαρεί. Μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, η δουλειά του δρυοκολάπτη «κοσμήματα» τελειώνει, μέχρι αυτή τη στιγμή τα βελανίδια ωριμάζουν και παίρνουν τις θέσεις τους στο δέντρο.


Και το πιο εντυπωσιακό: Μπορείτε να φανταστείτε ότι ο κορμός ενός μεγάλου δέντρου μπορεί να χωρέσει περίπου 50.000 βελανίδια, επιτρέποντας στο πουλί έναν χορταστικό χειμώνα; Ας μας βάλει σε σκέψεις αυτό, καθώς μερικοί επιλέγουν τέτοιες μέρες να κάνουν απολογισμούς στη ζωή τους.