Αν και δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να κουνιέται ο τόπος στο Αρκαλοχώρι και τη γύρω περιοχή, όπως και στο χωριό μου το Θραψανό κι ενώ τα ΜΜΕ άρχισαν "διακριτικά" να αποσύρονται στα θέματα ρουτίνας τους, η σκέψη μας τώρα που χειμωνιάζει είναι πιο πολύ κοντά τους.


Εμάς δεν μας ξαφνιάζει αυτή η συμπεριφορά. Έτσι έκαναν πάντα. Η προβολή του θέματος έχει να κάνει με την επικαιρότητα και όταν αυτή πιεστεί και από άλλα γεγονότα τότε, αναπόφευκτα, φεύγουν και δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν τον πόνο, την αγωνία και τη δυσκολία για το αύριο των ανθρώπων.


Και βέβαια η ζωή συνεχίζεται, αλλά μόνο όσοι ζουν εκεί ξέρουν πώς γίνεται αυτό. Με τι δάκρυ, με τι πόνο ψυχής, αναγκάζονται να συνεχίσουν επειδή απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Εικόνες όμως σαν αυτές που δημοσιεύουμε σήμερα, θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη τους.


Χωριά όμορφα, με σπίτια παλιά, με χαραγμένη πάνω τους τη δική τους ιστορία. Σοκάκια που μεγάλωσαν και έπαιξαν γενιές και γενιές παιδιών και τώρα να τα βλέπεις έτσι... Ε, δεν είναι και ότι καλύτερο. Και να 'ναι Οκτώβρης, να έρχεται κρύο και συ να πρέπει να ξεσπιτωθείς και να μείνει σε σκηνή.


Και η γη κάθε τόσο να συνεχίσει να τρέμει... Οι σεισμολόγοι να σου λένε ότι κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό κι εσύ να πετιέσαι από το κρεβάτι σου, κάθε φορά που ένας νέος μετασεισμός γίνεται αισθητός και να τρέχεις έξω για να νιώσεις λίγη ασφάλεια. Το λες ζωή, αυτό;


Με τι καρδιά να σταθείς ψύχραιμα μπροστά στη σκηνή σαν αυτή τη γιαγιά και να δεχτείς τα πράγματα όπως είναι; Κι όμως η ζωή συνεχίζεται, αλήθεια είναι. Θα περάσει κι αυτό και μόνο ως κακή ανάμνηση θα υπάρχει για να το διηγούνται στις επόμενες γενιές. Κουράγιο!