Να είσαι προετοιμασμένος για το ταξίδι, να κάνεις σχέδια κι όνειρα για την κάθε μέρα και ξαφνικά στο δρόμο, ενώ έχουμε περάσει τη Γέφυρα του Ρίο στην Ιονία Οδό, στο ύψος της Αμφιλοχίας, να σε πιάνει λάστιχο, δεν είναι και ότι καλύτερο. Αλλά, δεν πρόκειται να μας χαλάσει τη διάθεση...


Αναγκαστήκαμε να κατεβάσουμε τις βαλίτσες και τα πράγματα μας στην άκρη του δρόμου, να ειδοποιήσουμε την οδική βοήθεια, για το πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε, να καταλάβουν που είμαστε και να στείλουν συνεργάτη τους. Προς έκπληξη μας, όλα αυτά έγιναν εύκολα και γρήγορα.


Είχαμε την τύχη να σταματήσουμε στην Ιονία Οδό, κάτω από μια γέφυρα, οπότε μας προστάτευε ο ίσκιος της από τον ήλιο του μεσημεριού. Φυσούσε κι ένα ελαφρύ δροσιστικό αεράκι. Όλα καλά. Λίγο μπερδεύτηκαν οι άνθρωποι στην Ιονία Οδό κι έστειλαν τη βοήθεια στην... Άρτα. Τριανταπέντε χιλιόμετρα μακριά.


Η δικιά μου Οδική Βοήθεια, η Montial, ήρθε γρήγορα και μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ο Γιώργος, ένας ευγενικός τεχνικός, αντικατέστησε το λάστιχο με τη ρεζέρβα. Μας σύστησε όμως ότι έπρεπε να βρούμε βουλκανιζατέρ. Με πήρε μάλιστα τηλέφωνο μδ το κινητό του για να μου πει ότι πολύ κοντά μας υπήρχε ένα.


Την κρατάμε ως εμπειρία όλη αυτή την κατάσταση, διότι σε τίποτα δεν μας χάλασε τα σχέδια. Αντίθετα φτάσαμε μεσημέρι στην Ηγουμενίτσα και βρήκαμε να "τσιμπήσουμε" κάτι πριν πάμε στο ξενοδοχείο μας να αναπαυτούμε... Θα ήταν καλύτερα να μη μας είχε προκύψει, αλλά βλέπεις έρχονται αυτά και σου χτυπούν την πόρτα.


Εξαιρετικός και ο άνθρωπος στο συνεργείο που μας έφτιαξε το λάστιχο. Και καλός συζητητής. μας υπέδειξε μάλιστα και τον καλύτερο δρόμο για να φτάσουμε στον προορισμό μας. Μ' αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι που χωρίς να σε γνωρίζουν σπεύδουν σε βοήθεια.