Είχαμε καιρό να κατέβουμε στο κέντρο της Αθήνας. Από τη μια οι περιορισμοί στα μέτρα κατά της διασποράς του κορονοϊού Covid-19 στο σπίτι και από την άλλη η δική μας διάθεση να μην αντιστεκόμαστε, αλλά να έχουμε υποτακτικό πνεύμα στις οδηγίες, μας ώθησε σ' αυτό. Και ιδού ένα τοπίο που είδαμε την περασμένη Πέμπτη.


Η εστίαση κλειστή, θαρρείς ρημαγμένη... Μόνο τα μικρά εμπορικά άρχισαν να ξαναβγάζουν την πραμάτεια τους στο δρόμο, σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν πελατεία. Αλλά, πού ο κόσμος; Όπως βλέπετε και στις φωτογραφίες, ελάχιστοι είναι αυτοί που έχουν βγει.


Επιλέξαμε ένα δρόμο, πεζόδρομο θα ήταν το σωστό να τον λέγαμε, την οδό Καλαμιώτου, αλλά είναι τόσο λίγη η κίνηση που κάποιοι πάρκαραν εκεί το αυτοκίνητο τους. Και ήταν μια ωραία μέρα, ανοιξιάτικη και ηλιόλουστη, ακόμα και για βόλτα. Αλλά οι άνθρωποι είναι, είτε φοβισμένοι ή δεν έχουν χρήματα.


Χάρηκα με τα υφάσματα που είδα, έτσι απλωμένα... Είναι σαν μου υπενθύμιζαν πως η ζωή είναι εδώ και θα συνεχίσει να είναι, φτάνει εμείς να διώξουμε τον υπερβολικό φόβο που μας έχει καταβαρύνει... Η Καλαμιώτου είναι ένας κάθετος μικρός δρόμος στην Ερμού, στο ύψος της Καπνικαρέας.


Μας αρέσει πολύ αυτός ο δρόμος... Η χαρά της μοδίστρας, όπως έγραψε και η φίλη μας η Λένα από τη Θεσσαλονίκη. Και έχει δίκιο! Εδώ μπορείς να βρείς πολύ μεγάλη ποικιλία υφασμάτων, σε καλές τιμές. Και έρχονται εκείνες που ξέρουν. Εκτός κι αν βρεθείς ξαφνικά σ' αυτό τον ξεχωριστό κόσμο.


Προσωπικά δεν ξέρω από αυτά. Και όταν πάμε για δουλειές της Σούλας δεν μπαίνω καν στο μαγαζί. Μ' αρέσει όμως, απέξω, όλη αυτή η διαδικασία. Και δεν βιάζομαι να φύγω, επειδή δεν ακουμπάει τα προσωπικά μου ενδιαφέροντα. Είναι μια ομορφιά όλο αυτό απ' όπου κι αν το δεις.