Ο ήλιος φεύγει και μαζί του παίρνει άλλη μια μέρα από τη ζωή μας... Σουρουπώνει! Η πιο όμορφη ώρα... Να είσαι, λέει, από μια μεριά και να θαυμάζεις αυτή την ομορφιά! Πάντα μου άρεσε αυτή η ώρα... Και προσπαθούσα, όταν μου δίνονταν η ευκαιρία, να μην την αφήνω να περνάει έτσι.


Λες και χρυσίζει ο ουρανός. Και τα σύννεφα, έχουν να προσθέσουν κάτι. Σαν σε πίνακα ζωγράφου. Του μεγαλύτερου Καλλιτέχνη του σύμπαντος! Κάτι τέτοιες ώρες μ' αρέσει να κάνω σκέψεις, όμορφες, εποικοδομητικές. Είναι ότι πιο ωραίο, μπορεί να μου προκύψει.


Βέβαια, ακόμα και στη μικρή πόλη, μπορείς να απολαμβάνεις τέτοιες στιγμές... Αρκεί να μην έχει ψηλές πολυκατοικίες απέναντι σου, για να σου κρύβουν τον ήλιο και το φως. Να μπορείς να κοιτάζεις από το παράθυρο σου και να θαυμάζεις την ομορφιά της στιγμής, που απλώνεται μπροστά σου.


Πάντα θα έχουμε αυτή την έντονη διάθεση να κάνουμε όμορφες σκέψεις μπροστά σε τέτοιες εικόνες... Και ας είναι καλά, ο καλός μας φίλος Πέτρος από τη Χαλκίδα, που πάντα είναι σε εγρήγορση και δίνει σημασία σε αυτά που άλλοι θα τα προσπερνούσαν χωρίς να σταθούν ιδιαίτερα.


Αυτός ο ουρανός, αυτή η ώρα θα είναι για μας μοναδική, πάντα... Ώρα για κουβέντα, για συζήτηση και για στοχασμό... Κρατάω τα πιο όμορφα, αυτά που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, που προσθέτουν αντί να αφαιρούν. Που δημιουργούν, αντί να γκρεμίζουν. Τα έχουμε τόσο ανάγκη στις μέρες μας.


Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να χτίζει κανείς γέφυρες. Να κάνει βήματα ακόμα και πιο μπροστά από την εποχή του, καθώς λόγω του αυστηρού λοκντάουν είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε ορισμένους κανόνες με τρόπο απαράβατο. Και όχι για το πρόστιμα, αλλά με σεβασμό και εκτίμηση για τη ζωή.