Οι τηγανίτες της Στασούλας μας στο πιάτο με το δικό τους εξαιρετικό μέλι, είναι ότι καλύτερο αυτή την εποχή. Εκείνη βέβαια τους ετοίμαζε και τον καιρό που υπήρχαν οι ελιές, γιατί είναι ένας καλός μεζές για τη ρακή στο δεκατιανό διάλειμμα και μάλλον από εκεί είναι κι αυτές που βλέπετε εδώ.


Αυτή η νεραντζιά είναι από το Σκαραμαγκά, φωτογραφημένη την ημέρα που πήγαμε με τη Σούλα και είδα ξανά ύστερα από σχεδόν μισό αιώνα το οικοτροφείο που έμενα, όταν ήρθα από το χωριό μου στην Αθήνα... Έτσι φορτωμένες από καρπό είναι φέτος κι εδώ στη γειτονιά μου. Αχ, και να ήταν όλα αυτά λεμόνια...


Αυτό το δέντρο του λοτού, μας έρχεται από τις Σέρρες... Είναι στην αυλή του φίλου μας, Ηλίας Θεολόγου. Και προσέξτε το, παρακαλώ, έχει χάσει όλα τα φύλλα του το δέντρο, αλλά κρατάει, με θυσίες, τον υπέροχο καρπό του. Σκέτο μέλι, όταν ωριμάσει σωστά. Φαντάζομαι το έχετε δοκιμάσει και το ξέρετε.


Κι αυτή είναι μια... χειμωνιάτικη μουσμουλιά! Η Ηλίας επιμένει ότι δεν μου κάνει πλάκα κι ότι αληθινά, αυτό είναι το πραγματικό της όνομα. Δεν έχω λόγους να μην τον πιστέψω, αν και κρατάω μια επιφύλαξη, επειδή συχνά κάνει τα αστεία του με πολύ σοβαρό τρόπο.


Το δέντρο του λοτού με τους καρπούς του... Ένα πιο κοντινό πλάνο μας φέρνει πιο κοντά σ' αυτό το θαύμα της φύσης. Να κρατά πάνω στα γυμνά κλαδιά του, μόνο τον καρπό του! Ευχαριστώ τον Ηλία που μου τις έστειλε. Γενικά, μου στέλνει πολλά πράγματα που τα χρησιμοποιώ κάθε τόσο.


Κι ένα μανιτάρι που μας αρέσει. Δεν ξέρω καν αν τρώγεται. Έχω μια επιφύλαξη δικαιολογημένη με τα άγρια, επειδή μερικά είναι δηλητηριώδη. Αλλά εμπιστεύομαι απόλυτα όσα βρίσκει ο Αγησίλαος. Κι αν είμαστε στο χωριό στην εποχή τους, τα γευόμαστε στη σόμπα ή στο τηγάνι. Κρασομεζές άριστος!