Η φωτογραφία είναι από την πρόσφατη Ημερίδα για την Ακαδημία του Πλκάτωνα. Η προγραμματισμένη συγκέντρωση θα γίνει σε λίγο κανονικά. Για μας η παράταση μιας χρονιάς είναι μια νίκη αλλά δεν είναι αυτό που θέλουμε. Εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για να μη γίνει το έκτρωμα του Μπόμπολα μέσα στο αρχαιολογικό πάρκο. Στο μεταξύ δείτε ΕΔΩ τι έγραψε η σημερινή «Ελευθεροτυπία». Κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ. Η Χαρά Τζαναβάρα αποδεικνύεται πολύ καλός σύμμαχος στον αγώνα μας.

Η ανάδυση της Ακαδημίας Πλάτωνος στην καθημερινή επικοινωνιακή γλώσσα των αρμόδιων υπουργείων Πολιτισμού και Τουρισμού και Περιβάλλοντος προκαλεί διττά συναισθήματα. Αν και όχι νέα, η ιδέα για την ένταξη της υποβαθμισμένης αυτής περιοχής στη βιτρίνα της Αθήνας δημιουργεί ελπίδες. Από την άλλη, η αδυναμία άμεσης, τουλάχιστον, ολοκλήρωσής της προκαλεί επιφυλακτικότητα. Οι ιδέες δεν κοστίζουν. Υπάρχουν πολλές, και ιδιαίτερα καλές, ευφυείς ή τολμηρές, αλλά όλες σκοντάφτουν στην υλοποίηση.

Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να διαφωνεί με το βασικό πλάνο. Η σύνδεση της Ακαδημίας Πλάτωνος με τις βασικές τουριστικές και ιστορικές περιοχές της πρωτεύουσας είναι ένα σχέδιο με πολλαπλά και μακροπρόθεσμα οφέλη. Κυρίως, είναι ένα σχέδιο που ελπίζει να αποκαταστήσει μία τεράστια «ανορθογραφία» της ελληνικής κοινωνίας. Αναρωτιέται κανείς, σε ποια πολιτισμένη πόλη θα είχαν εγκαταλείψει τον Πλάτωνα δημιουργώντας ολόγυρα ένα οικιστικό περιβάλλον που δεν τιμά κανέναν. Εστω...

Αλλά αν μιλάμε για την αναμόρφωση και ανάδειξη της Ακαδημίας Πλάτωνος δεν μπορούμε να δούμε ξεχωριστά αυτήν την ιδέα από ένα ευρύτερο σχέδιο με δύο σκέλη. Το ένα αφορά αποκλειστικά την Αθήνα και συμφωνεί λίγο πολύ με όσα λένε οι αρμόδιοι υπουργοί. Ακόμη και αν το Μουσείο της Αθήνας, που εξαγγέλθηκε στην ίδια περιοχή, είναι μία ασαφής ιδέα που αφήνει πολλά κενά για την αναγκαιότητά της (το μόνο πράγμα που δεν χρειάζεται πλέον η Ελλάδα είναι κρατικά μουσεία), δημιουργεί ένα κλίμα ευφορίας που μπορεί να αλλάξει προοπτικά και δυνητικά την εσωτερική γεωγραφία της Αθήνας.

Το άλλο σκέλος αφορά όλα εκείνα τα τοπωνύμια της αρχαιότητας που έχουν καλυφθεί ή περιοριστεί από τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες, συχνά, αν όχι πάντα, με ολέθρια πολεοδομικά και αισθητικά αποτελέσματα. Τι θα έλεγε κανείς σε έναν Ελληνα ή ξένο που αγαπάει την ιστορία και θέλει να επισκεφθεί την Ακαδημία Πλάτωνος, τον Ελαιώνα, τη Θήβα, το Αργος, τη Σαλαμίνα, τα Μέγαρα. Κάποτε στη λίστα θα ενέτασσα και την Ελευσίνα, αλλά εκεί έχει γίνει μια τεράστια προσπάθεια. Δεν έχει φτάσει άραγε ο καιρός να αναδείξουμε την τοπιογραφία που συνάντησε τουλάχιστον ο Παυσανίας και να αφήσουμε τα μουσεία για αργότερα; Ο μεγαλύτερος πλούτος της ελληνικής ενδοχώρας είναι η μυθική αύρα της, οι συνηχήσεις, οι «Αρκαδίες» της, η χλωρίδα, το μεγαλείο και η ταπεινότητα. Αυτό το απωλέσαμε. Αυτό πρέπει να ανακτηθεί.

Και η Ακαδημία Πλάτωνος της Αθήνας, μία περιοχή που από καταβολής ελληνικού κράτους ήταν υποτιμημένη, μπορεί κάλλιστα να είναι η αρχή, με βήματα ρεαλιστικά. Το «πάγωμα» της ανέγερσης μεγαθηρίου στην περιοχή ήταν μια καλή κίνηση εκ μέρους του υπουργείου Περιβάλλοντος. Βήμα - βήμα, αρκεί να υπάρχει ένα σχέδιο και ένα όραμα και όχι μόνο επικοινωνιακή γλώσσα.

• Tου Νίκου Βατόπουλου από τη σημερινή «Καθημερινή»