Θα χρειαστεί να γυρίσουμε πολλές φορές στην Άνδρο και τις ομορφιές της. Και επειδή εμείς που ζήσαμε τον Ιούνιο που μας πέρασε, κοντά στους φίλους μας για δέκα ολόκληρες μέρες, έχουμε κάθε λόγο όχι μόνο να τα αγαπάμε όλα αυτά, αλλά και να τα μοιραζόμαστε με τους φίλους μας.


Αλώνια λοιπόν σε εγκατάλειψη... Που κάποτε έσφυζαν από ζωή, αλλά τότε υπήρχαν και άνθρωποι στο νησί που έπρεπε να σπείρουν, να θερίσουν, να αλωνίζουν για να βγάλουν τον καρπό της χρονιάς και το άχυρο για τα ζώα ως τροφή για το χειμώνα.


Φτιαγμένα στα πιο ψηλά σημεία του νησιού, ώστε να είναι σε θέση οι άνεμοι, που στις Κυκλάδες έχουν μια δύναμη παραπάνω, να βοηθούν στο λίχνισμα. Στον τελικό δηλαδή διαχωρισμό του καρπού, ο οποίος έπρεπε να αποθηκευτεί καθαρός, ώστε να χρησιμοποιηθεί στον κατάλληλο καιρό.


Οι φωτογραφίες που μας έστειλε ο φίλος μας ο Λούης, είναι καταπληκτικές και πολύ όμορφες. Στην Άνδρο, η πέτρα μάλλον είναι σε αφθονία. Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου, θα τις δεις πέρα από τον γαλάζιο ορίζοντα της θάλασσας, που περιβάλει το όμορφο νησί.


Το καλοκαίρι που ήμασταν εκεί, οι φίλοι μας είχαν πολλά σχέδια για τις μέρες που είχαμε στη διάθεση μας, να επισκεφτούμε τόπους ξεχωριστούς και δεν μπορέσαμε να βρούμε χρόνο και με τα κατάλληλα παπούτσια και ενδυμασία, να περπατήσουμε λίγο στο βουνό.


Να, γιατί μου άρεσαν πολύ, όταν είδα αυτές τις φωτογραφίες. Μερικές τις τράβηξε ο Λεωνίδας όταν πηγαίνει με το σκύλο του για κυνήγι, άλλες πάλι τις έχει στο αρχείο του. Τον ευχαριστώ όμως και εκείνον και την Δήμητρα, που με χαρά, μου τις έστειλαν όταν τις ζήτησα.


Μικρός θυμάμαι και τα δικά μας αλώνια στο χωριό μου. Δεν υπάρχουν τώρα, επειδή ακολούθησαν οι αλωνιστικές μηχανές, αλλά και το γεγονός ότι σταμάτησαν πια να σπέρνουν, να θερίζουν και να αλωνίζουν. Ναι, οι νέες γενιές, προτιμούν να πάνε στο σούπερ μάρκετ για το αλεύρι τους.