Τις κρατούσαμε αυτές τις φωτογραφίες από μια βόλτα μας στο λιμάνι της Ζέας ή αλλιώς Πασαλιμάνι που κάναμε πριν από μερικές μέρες. Έτσι κι αλλιώς οι βόλτες μας, λόγω και του παππού Διονύση που μας χρειάζεται πιο πολύ κοντά του, λιγόστεψαν πια… Εκμεταλλευόμαστε λοιπόν κάθε ευκαιρία.


Η Ζέα σήμερα αποτελεί το επίκεντρο της ψυχαγωγικής δραστηριότητας του Πειραιά και ένα απο τα δημοφιλέστερα μέρη σαν τόπος ψυχαγωγίας, γνωστή περισσότερο σαν Πασαλιμάνι. Η παραλιακή οδός Τρύφωνος Μουτσοπούλου είναι γεμάτη με εστιατόρια, φαγάδικα, καφετέριες και πολυκαταστήματα. Και φυσικά παρόντας τα μικρά καραβάκια της.


Εδώ είναι το μέρος που συγκεντρώνει τον περισσότερο κόσμο όλο τον χρόνο χάρη στις πολλές καφετέριες. Στην Ζέα βρίσκεται το θέατρο Αυλαία, το αρχαίο θέατρο Πειραιά αλλά εμείς δεν τα είδαμε όλα αυτά σε τούτη τη μικρή βόλτα μας. Αυτό που θέλαμε ήταν να βγούμε λίγο έξω, να περπατήσουμε, να αλλάξουμε εικόνες και περιβάλλον.


Στο στόμιο του λιμανιού Ζέας και κοντά στους λιμενοβραχίονες υπήρχαν λιθόκτιστοι πύργοι που απείχαν μεταξύ τους 96 μέτρα από τους οποίους φέρονταν αλυσίδα έτσι ώστε ανελκόμενη να κλείνει ο λιμένας εξ ου και η ονομασία του «κλειστός λιμένας». Παρά τους πύργους εκείνους βρίσκονταν οι λεγόμενες «ψύκτρες» που κατά το πιθανότερο πρέπει να ήταν χώροι στεγνώματος πανιών και σχοινιών.


Ψάχνοντας στο διαδίκτυο βρήκαμε ότι το λιμάνι πήρε το όνομά του από το ομώνυμο δημητριακό. Ειδικότερα ο Ησύχιος παραδίδει την ακόλουθη ετυμολογία: «Ζέα, η Εκάτη παρ' Αθηναίοις και είς των εν Πειραιεί λιμένων ούτω καλούμενος από του καρπού της ζειάς, έχει δε ο Πειραιεύς λιμένας τρεις κλειστούς». Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν την ζειά ως δημητριακό ανώτερο από το σιτάρι και το κριθάρι.


Το Πασαλιμάνι από ψηλά είναι το πιο κοσμοπολίτικο σημείο του Πειραιά. Εδώ χτυπά η «καρδιά» της διασκέδασης και της χαλάρωσης, καθώς κατά μήκος της παραλιακής διαδρομής (Ακτή Μουτσοπούλου) και όσο πλησιάζουμε από τη Φρεαττύδα προς την Πλατεία Αλεξάνδρας, Η πλατεία Αλεξάνδρας τα καφέ, τα ουζερί, τα μπαράκια και τα εστιατόρια διαδέχονται το ένα το άλλο, κάτω από φοίνικες ή ανοιχτές ομπρέλες.