Ο καιρός είναι βροχερός. Η πρώτη ματιά μόλις βγαίνει κανείς από το Αρχοντικό στο Κεφαλάρι Κορινθίας...

Οργανώσαμε μια μικρή απόδραση στην ορεινή Κορινθία για το Σαββατοκύριακο. Δεν είναι μακριά από την Αθήνα και νιώθεις σα να βρίσκεσαι σ' άλλο κόσμο. Αργά το βράδυ της Παρασκευής φτάσαμε με τη βοήθεια του GPS. Χωρίς αυτό μάλλον θα μπερδευόμαστε άσχημα. Και μ' αυτό δηλαδή μπερδευτήκαμε δυο φορές, αλλά ευτυχώς με τη βοήθεια των ανθρώπων ενός βενζινάδικου, ξαναβρήκαμε το δρόμο μας...

Το ξημέρωμα όμως είναι υπέροχο στο Κεφαλάρι. Ψιλοβρέχει στις 7.30 π.μ. και έχει κατέβει ένα πούσι σαν άχνη και έχει τυλίξει το χωριό που βρίσκεται γαντζωμένο σε 800 μέτρα υψόμετρο στη βουνοπλαγιά της Ζήρειας.

Πήρα την ομπρέλα μου και περπάτησα λίγο στην πλατεία. Παντού τρέχουν νερά... Δικαιολογημένα το λένε Κεφαλάρι. Έξω από το αρχοντικό που μένουμε, είναι ένας τεράστιος πλάτανος φυτεμένος από το 1875. Πάνω έχει μια πινακίδα που μας πληροφορεί ότι τον φύτεψε ένας περαστικός μικροπωλητής. Το μνημείο των πεσόντων δεν λείπει από την πλατεία, σε ένα υπερυψωμένο επίπεδο και δίπλα στην παιδική χαρά. Πανηγύρι θα γίνεται εδώ το καλοκαίρι. Και πραγματικά, όπως έμαθα αργότερα το πανηγύρι τους είναι στις 20 Ιουλίου του Άι Λιά.

Ένα καφενείο είναι ανοιχτό. Μπήκα για καφέ. Ένας πελάτης, ηλικιωμένος κύριος, πίνει τον καφέ του και μια αξιολάτρευτη, γλυκιά ηλικιωμένη κυρία παίζει το ρόλο του καφετζή. Ο καφές που σερβίρουν ελληνικός. Η επιλογή μου είχε να κάνει με την ποσότητα της ζάχαρης. Μικρό φλιτζάνι, νερό και δυο μπισκοτάκια να τον συνοδεύουν. “Πρώτη φορά έρχεστε εδώ;” μου λένε. Κάνω “μπάμ” από μακριά ότι είμαι ξένος... “Ναι, πρώτη φορά και μου φαίνεται πολύ όμορφο το χωριουδάκι σας”.

Ο κύριος, συνταξιούχος, αντιδρά. “Κάποτε ήταν κεφαλοχώρι. 1.400 ψυχές ζούσαν εδώ. Μην κοιτάς τώρα... Ο κόσμος έφυγε για Καναδά, Αμερική, Αυστραλία τη 10ετία του '60”. “Και με τι ζείτε;” ρωτάει. “Υπάρχουν καλλιέργειες σε αμπέλια, κρασοστάφυλα, ντομάτες, κηπουρική, το πλούσιο νερό βοηθάει...

Υπάρχει διάθεση να πούμε κι άλλα. Μ' αρέσει η κουβέντα μαζί τους. Απλή, ανθρώπινη, σταράτη, από καρδιάς. Αλλά κι αυτή η άθλια η τηλεόραση που παίζει δυνατά δεν μας αφήνει να συνεχίσουμε την κουβέντα μας. Έχει το ΜΕGA μια συζήτηση για την οικονομία (στις 8 το πρωί του Σαββάτου ρε παιδιά;) με καλεσμένους τους πρώην υπουργούς της Οικονομίας Παπαντωνίου και Παπαθανασίου. Φωνάζουν, γκρινιάζουν, χειρονομούν και μου χαλούν όλη την ωραία ατμόσφαιρα που έχω “στήσει” με τους ανθρώπους εδώ. Αν είχα τη δυνατότητα θα πάταγα το “off”και τους “έστελνα”. Λίγο αργότερα το κάναμε...

• Ρίξτε ΕΔΩ μια ματιά για να δείτε πού πήγαμε...