Φύγαμε χθες το μεσημέρι από την Αθήνα για την Τέμενη με τον συνάδελφο στην ΠΕΥΤ ΟΤΕ, Δήμο... Ο καιρός ήταν πραγματικά ηλιόλουστος σε όλη τη διαδρομή... Φυσικά κάναμε μια στάση στο Διακοφτό, στην ταβέρνα του φίλου μας Κώστα για να φάμε μεσημέρι.


Το ξέρουμε το μέρος... Κάθε χρόνο περίπου τέτοια εποχή ερχόμαστε στο παραθεριστικό κέντρο του ΟΠΑΚΕ ΟΤΕ για την Συνέλευση των Αντιπροσώπων της ΠΕΤ ΟΤΕ, του Σωματείου, όπου εργάζομαι εδώ και 34 χρόνια. Ο Κώστα φτιάχνει τις καλύτερες μπριζόλες, μακράν.


Επωφελήθηκε από το όμορφο της ημέρας και μέχρι να ρίξει τα κοψίδια στα κάρβουνα είχα την ευκαιρία να κάνω μια βόλτα στην αυλή της ταβέρνας που το καλοκαίρι θα πρέπει να είναι φανταστική με τα τραπέζια της ανάμεσα στα δέντρα... Δείτε ένα υπέροχο περιβάλλον.


Το εσπεριδοειδή είναι πια εκτός εποχής. Χαλάνε πάνω στα δέντρα. Ουδείς ενδιαφέρεται να τα μαζέψει. Στο βάθος παρκαρισμένος το αυτοκίνητο μου που μας μετέφερε... Δυο άντρες από το προσωπικό της ΠΕΤ ΟΤΕ για την υποστήριξης της διαδικασίας που ξεκινά σήμερα το πρωί.


Η μέρα ήταν πραγματικά όμορφη. Και η ταβέρνα του Κώστα δεν είναι πάνω στην παραλία. Και το Διακοφτό δεν είναι παρά ένα χωριό. Έτσι λοιπόν μέσα στο χωριό και δίπλα μας υπήρχε ένα κήπος με πορτοκαλοειδή χωρίς περίφραξη. Πήρα το κινητό μου και κατέγραψα εικόνες.


Εικόνες που δε βλέπουμε καθημερινά εμείς που έχουμε την ατυχία να ζούμε στην Αθήνα, την τεράστια τσιμεντούπολη. Αυτά είναι που με ενθουσιάζουν... Η επαφή με τη φύση έχει μια ξεχωριστή ομορφιά κι εγώ δεν χορταίνω να παρατηρώ και να καταγράφω το πράσινο.


Έπρεπε να κάνω μια επιλογή από τις πολλές που τράβηξα... Και το έκανα αφήνοντας αρκετές όμορφες απέξω... Θέλω να κρατώ ένα μέτρο. Να μην ξεπερνώ τις οκτώ φωτογραφίες σε κάθε ανάρτηση. Αυτό που ενδιαφέρει εντέλει είναι να δώσω στους αναγνώστες μου το κλίμα.


Μια ακόμα από τη φορτωμένη πορτοκάλια που είναι Μάρτης, στο δεύτερο δεκαήμερο του, κοντεύουν να ξανανθίσουν κι αυτές είναι γεμάτες την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που στερούνται τον καρπό αυτό. Οι αδικίες του συστήματος όπως καταγράφονται αυθόρμητα.