Η ανεργία μαστίζει στις μέρες μας. Ιδιαίτερα στους νέους, αλλά και σε ηλικιωμένους οικογενειάρχες είναι διαδεδομένη… Το ξέρουμε, το ζούμε, υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, δίπλα μας που υποφέρουν αναζητώντας τα στοιχειώδη πράγματα για τη ζωή τους…


Παρ’ όλα αυτά εδώ και ενάμιση μήνα στην ιστοσελίδα μου έχω αυτή τη μικρή αγγελία για την οποία, όπως μου είπαν οι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει να καλυφθεί η θέση, δεν έχουν βρει ένα ζευγάρι αδελφών που να θέλουν να πάνε να μείνουν στα Μέθανα και να εργαστούν.


Αποτελεί ένα προσωπικό προβληματισμό μου και ως τέτοιον σπεύδω να τον μοιραστώ μαζί σας. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει τέτοια ανεργία γύρω μας (οι καταγραμμένοι από τον ΟΑΕΔ άνεργοι τον Απρίλιο της φετινής χρονιάς έφταναν τα 851.596 άτομα) και να μην υπάρχει ένα ζευγάρι που να μην έχει υποχρεώσεις οικογένειας για να μετακομίσει στα Μέθανα να μείνει και να εργαστεί εκεί;

Πάει σχεδόν έναμισης μήνας που στη μπάρα δεξιά στο Site αυτό που διαβάζετε, έχει μπει μια μικρή αγγελία για εργασία και δεν υπήρξε κανένα απολύτως ενδιαφέρον… Δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, αλλά εμένα μου μοιάζει ιδιαίτερα εντυπωσιακό…

Ξέρετε, ότι βλέπετε στο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ ως αγγελίες παρέχονται δωρεάν, δεν πληρώνονται... Από αγάπη προς τον άνθρωπο και μόνο δημοσιεύονται και για να βοηθήσουν κάποιους συνανθρώπους μας που έχουν πραγματική ανάγκη…

Και οι καιροί είναι δύσκολοι… Η ανάγκη για εργασία μεγάλη. Απειλείται πολλές φορές η ίδια η στέγη και το επίπεδο διαβίωσης. Είναι φανερό ότι δεν αναφέρομαι στου ηλικιωμένους που ζουν, όπως ζουν, κοντά στα παιδιά τους συνεισφέροντας στον οικογενειακό κορβανά με την ισχνή σύνταξη τους…

Σε κάπως πιο νεώτερα ζευγάρια αναφέρομαι που θα μπορούσαν να εργαστούν, εφόσον φυσικά υπάρχει διάθεση προσφοράς. Ειλικρινά, δεν μου πέφτει λόγος, προσωπικά. Μόνο, όπως είπα και στην αρχή του κομματιού, δυο σκέψεις κάνω, επειδή πραγματικά, επικοινώνησα με τους ανθρώπους εκεί στο ξενοδοχείο και μου είπαν ότι δεν έχει εμφανιστεί κανείς, ούτε και έχει τηλεφωνήσει.

Και ξέρετε, όσο κι αν η δουλειά μου είναι τέτοια που δημοσιογραφώντας περισσότερα από 33 χρόνια επαγγελματικά, δεν θα έπρεπε να με ξαφνιάζουν τέτοια πράγματα, εντούτοις με προβληματίζουν… Τι μπορεί να είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να εφησυχάζουν με ένα κομμάτι ψωμί που μόλις τους φτάνει να ζήσουν, αντί να επιδιώκουν για κάτι καλύτερο μέσω της εργασίας τους;

Στ’ αλήθεια, δεν είχα διάθεση Αυγουστιάτικα να γράψω ένα τέτοιο θέμα στο Siteμου, αλλά όταν εδώ οι τακτικές, καθημερινές επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. ξεπερνούν τις 1.600, δεν έχεις άλλη επιλογή…

Καλά να περνάτε, ότι επιλογές κι αν έχετε αποφασίσει να κάνετε στη ζωή σας. Όλοι είμαστε ώριμοι άνθρωποι, ώστε να ξέρουμε το συμφέρον μας, αλλά και τον τρόπο που πρέπει να το διεκδικούμε με αξιοπρέπεια αυτό.

• Δείτε ΕΔΩ ένα δημοσίευμα που κάναμε και στις κεντρικές σελίδες του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ για να τονίσουμε πόσο σημαντικό είναι το να έχει κάποιος δουλειά.