Αυτή την ταινία δεν καταφέραμε να τη δούμε έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα. Δεν πειράζει, μια άλλη φορά ίσως είμαστε πιο τυχεροί…

Είναι μάλλον απερίγραπτο αυτό που περάσαμε χθες το βράδυ επιχειρώντας να εκμεταλλευθούμε την αργία των Φώτων και να πάμε σινεμά. Η ιδέα ήταν για το Village Cinemas στου Ρέντη. Μόνο που δεν ήταν μόνο δική μας ιδέα, αλλά… περίπου της μισής Αθήνας.

Ο δρόμος κοντά στο σινεμά αδιάβατος από το μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων. Οδύσσεια να φτάσεις στο πάρκινγκ του Village Cinemas για να διαπιστώσεις ότι είναι «πλήρες». Μια προσπάθεια να πάμε στο πάρκινγκ του εμπορικού κέντρου απέναντι από το Village Cinemas κατέληξε άδοξα καθώς, αφού βρίσκουμε θέση ένας υπάλληλος με αυστηρό ύφος που δεν σήκωνε δεύτερη κουβέντα, μας επισημαίνει ότι το πάρκινγκ αυτό αφορά αποκλειστικά τους πελάτες τους.

Άντε ξανά στο δρόμο προς αναζήτηση. Μια τελευταία προσπάθεια στο πάρκινγκ του Allu Fun Park αποδίδει. Μόλις είχε φύγει ένα αυτοκίνητο και «άνοιξε» θέση. Το αντίθετο είχε συμβεί στο πάρκινγκ του Village Cinemas. Με το που περάσαμε την είσοδο ένας υπάλληλος ήρθε και το άνοιξε. Αλλά πίσω ήταν αδύνατον να κάνουμε…

Στο σινεμά η ουρά στο ταμείο απογοητευτική. Μοιραζόμαστε με τον Λάμπρο τις ουρές. Εγώ για το ταμείο κι εκείνος για τα ποπ κόρν. Δεκαπέντε λεπτά, είκοσι, τριάντα; Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα λεπτά πέρασαν μέχρι να πλησιάσω στον ταμεία. Γύρω στις οκτώ ξεκινήσαμε να έρθουμε και δυο ώρες μετά έχω ακόμα δρόμο για το ταμείο.

Πόσο καλή διάθεση πρέπει να έχεις για να αντέξεις προκειμένου να δεις σινεμά. Στο κάτω – κάτω διασκέδαση είναι…

Παρακολουθώ τα πρόσωπα των παιδιών γύρω μου. Νεαρά άτομα, ζευγαράκια που φλερτάρουν και δεν αγχώνονται καθόλου για την ώρα προβολής και άλλα που απογοητεύονται και φεύγουν να πάνε για ένα καφέ. Μια άλλη φορά θα ξανακάνουν την προσπάθεια.

Η «Νήsos» που θέλαμε να δούμε «παίζει» σε πάρα πολλές αίθουσες. Παρακολουθώ τον φωτεινό πίνακα πάνω από τα ταμεία ενώ είμαι στην ουρά.10,15 και 10,30 έχει θέσεις τα άλλα είναι στο «κόκκινο». Αν είμαι τυχερός θα προλάβω…

Άρχισε να φαίνεται φως, αλλά κοντεύω να «σκάσω» από τη ζέστη φορώντας το δερμάτινο μπουφάν. Δεν υπάρχει χώρος ούτε να το βγάλω, τέτοιο στρίμωγμα. Δέκα η ώρα έφτασα μπροστά στο ταμείο για να ακούσω τον υπάλληλο να μου λέει πως στην προβολή των 10,00 είχε στην πρώτη σειρά, στις 10,45 στη δεύτερη, στις 11,20 στην τρίτη… Είπα «άστο» και σηκώθηκα κι έφυγα. Στο μικρό «κόστισε» αυτή η εξέλιξη, αλλά το συζητήσαμε και δέχθηκε κι αυτός πως δεν άξιζε να δούμε την ταινία κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Πήραμε τα ποπ κορν και βολτάροντας στο Allu Fun Park τα φάγαμε, σχολιάζοντας και γελώντας με το πάθημά μας. Στο σπίτι που διηγούμασταν τι περάσαμε δεν τα πίστευαν. Δικαιολογημένα…