Όταν τα μάτια χαίρονται με ότι βλέπουν η ψυχή αισθάνεται ακόμα πιο όμορφα…
Συνεχίζω σήμερα με ότι άφησα πίσω από τη χθεσινή ανάρτηση… Έτσι θα καταφέρουμε να πάρουμε μια μικρή γεύση της άνοιξης από την Τέμενη Αιγίου, όπου, όπως γνωρίζετε βρέθηκα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε για επαγγελματικούς λόγους. Να καλύψω δημοσιογραφικά μια συνδικαλιστική εκδήλωση.
Όπως σας είπα, ένιωσα κάποια στιγμή την ανάγκη να βγω έξω, να περπατήσω, να με χτυπήσει λίγος καθαρός αέρας. Ήταν σαν ένα μικρό διάλειμμα στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις να παρακολουθήσω, να καταγράψω και στη συνέχεια να προβάλω στο έντυπο τους, αυτή τη συνδικαλιστική δράση.
Πέρα λοιπόν από τους κατά συνθήκη συνδικαλιστικούς «καβγάδες» που… κάθε σοβαρό συνδικάτο θέλει να υπάρχουν, εκεί έξω στη φύση, μια άλλη ζωή, πιο καθαρή και πιο όμορφη, από όποια πλευρά και να τη δεις, υπάρχει. Αρκεί να την προσέξεις λίγο στις λεπτομέρειες…
Άφησα λοιπόν το συναίσθημα να ανοίξει τους δικούς του δρόμους, παρακάμπτοντας τη λογική. Και το χάρηκα. Ούτε μισή ώρα δεν κράτησε αυτή η βόλτα. Κι επειδή δεν ήταν τίποτα επιτηδευμένο, αλλά αποτύπωσα την πραγματικότητα, όλα έγιναν γρήγορα και ωραία…
Ήθελα ακριβώς αυτό… Να κρατήσω το μάτι μου απλό σε ότι έβλεπα… Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω και τις υπόλοιπες αισθήσεις μου… Δυστυχώς δεν γίνεται κι ας ήθελα τόσο να τις μοιραστώ μαζί σας… Κρατήστε λοιπόν, μόνο ότι το μάτι απόλαυσε και αποτύπωσε ο φακός.
Μερικοί από σας που τις βλέπετε τώρα, ίσως ζείτε κάπου, όπου έχετε τη δυνατότητα να τις απολαμβάνετε καθημερινά… Και μπορεί να μη σας κάνουν και τόσο εντύπωση τα κοντινά πλάνα από τη φύση… Άλλοι όμως, όπως εμείς που ζούμε στην πόλη, τα έχουμε πολύ ανάγκη…
Γι’ αυτό συγχωρήστε μου αυτή την επιμονή που σκοπεύω να τη συνεχίσω και αύριο με μια ακόμη ανάρτηση εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ. Εξάλλου είδα από τις αντιδράσεις σας στα κοινωνικά δίκτυα, όπου ανέβηκαν πρώτα, ότι σας άρεσαν πολύ. Ευκαιρία λοιπόν να τις δούμε σε καλύτερη ανάλυση και με μικρά σχόλια.
Ναι, σε ποιον δεν αρέσουν; Το είδα και σ’ αυτούς ακόμα τους συνδικαλιστές που κάποιοι από εκείνους που εκτιμώ για το ήθος τους, ξαμολήθηκαν κάποια στιγμή το ίδιο με τα κινητά τους τηλέφωνα. Άφησαν μια χαραμάδα στην ευαισθησία να μπαίνει λίγο φως και να φωτίζει την καρδιά τους…
Ήταν μεν κουραστικές οι δύο μέρες, επειδή το αντικείμενο της εργασίας μου επέβαλε μια συνεχή παρουσία στο χώρο προκειμένου να παρακολουθώ τις διαδικασίες της 36ης Σ.Α. της ΠΕΤ ΟΤΕ, αλλά όπως κάνω πάντα, βρήκα το χρόνο να απολαύσω για τον εαυτό μου, μοναδικές στιγμές ομορφιάς…
Σχόλια (0)