Μικρές, ανθρώπινες στιγμές στην παραλία Ασπροπύργου… Αναζητώντας λίγη δροσιά…
Αναζητώντας λίγη δροσιά σε μια Αθήνα που καίει τον Ιούλιο από τις υψηλές θερμοκρασίες… Είπαμε να κάνω ένα διάλειμμα από τον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ που δούλευα το Σαββατοκύριακο και πήγαμε για λίγο ψαράκι στην παραλία του Ασπροπύργου… Δεν αργήσαμε, εκεί κατά τις 12 το μεσημέρι της Κυριακής, φύγαμε…
Ο παππούς Διονύσης θυμήθηκε πώς ήταν ο τόπος πριν από μισό αιώνα και κάτι που πήγαινε συχνά εκεί με τους φίλους του… Τότε, στην παραλία του Ασπροπύργου που δεν ήταν βέβαια έτσι όμορφα διαμορφωμένη, όπως είναι σήμερα, ήταν τέσσερις όλες κι όλες ταβέρνες… Σήμερα έκλεισαν δύο από αυτές, άνοιξαν όμως άλλες και ο αριθμός τους ανέβηκε τις δεκαεπτά…
Στις μία το μεσημέρι ήμασταν η μόνοι παρέα στην ταβέρνα «Μπόκος». Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και ότι καλύτερο… Φυσούσε, αλλά ο αέρας ήταν σκέτη λάβα… Ζητήσαμε από τη μικρή αυτή που μας εξυπηρετούσε να μας φωτογραφήσει . Το έκανε με χαρά. Και μετά ζήτησε η ίδια να φωτογραφηθεί με τον παππού Διονύση…
Μ’ αρέσουν τέτοιοι άνθρωποι… Ήταν τόσο χαμογελαστή, ακόμα και αν ήταν μόνο η δουλειά της, της αξίζουν πολλά μπράβο… Το έκανε με απόλυτη επαγγελματική συνέπεια. Και ας μη μάθαμε ποτέ το όνομα της… Είχε άποψη πάντως για τις φωτογραφίες και έπαιρνε πρωτοβουλίες, πέρα από τις οδηγίες που της δώσαμε…
Έτσι αυθόρμητες φωτογραφίες στα πολλαπλά «κλικ» του κινητού μας, έδωσαν ένα καλό υλικό… Όπως κάνω συχνά, όταν υπάρχει λόγος, τις «ανέβασα» επιτόπου στο Facebook, έτσι που να μπορώ να εκμεταλλευτώ τεχνικά όσες θέλω στη σημερινή ανάρτηση. Είναι ωραίο να έχει τη δυνατότητα να κάνεις επιλογές…
Απολαύσαμε τη βόλτα μας έστω και κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες. Ύστερα από τις φωτιές που μας ανησύχησαν από την Παρασκευή… Και τώρα μια νέα εβδομάδα είναι μπροστά μας… Κάποιοι φίλοι στη δουλειά ξεκίνησαν την καλοκαιρινή τους άδεια… Εμείς, που φέτος έχουμε πάρει το μεγαλύτερο μέρος της και έτσι δεν θα δούμε Κρήτη, προσανατολιζόμαστε για μια ανάσα τον Αύγουστο…
Σχόλια (0)