Να ‘ναι, λέει, απόγευμα και να είσαι βόλτα στην εξοχή, στη διαδρομή που πεθυμά η ψυχή σου, σαν μια διέξοδο στην επαρχία… Να περπατάς και ο νους σου να βάζει χίλια πράγματα στο μυαλό… Από αυτά που απασχολούν τους απλούς ανθρώπους στην καθημερινότητα τους, όπως τι θα φάνε, πώς θα γεμίσουν, όμορφα και παραγωγικά τη μέρα τους κ. α. Και ξαφνικά, ο ήλιος γέρνει στο βασίλεμα του. Κι είναι φανταστικός…



Η μια ομορφιά διαδέχεται την άλλη… Μετά το θεσπέσιο ηλιοβασίλεμα και τα υπέροχα, μοναδικά χρώματα του, ένα λουλούδι στην εξοχή, τραβηγμένο από κοντά. Μοιάζει με ένα είδος ιβίσκου, αν και διαφέρει από αυτό που φωτογράφησα στον Πέρα Τσούτσουρα, όταν είχαμε πάει για ένα διήμερο το φετινό καλοκαίρι… Φανταστικά χρώματα όμως, ε;



Και αυτά τα σταφύλια!... Είναι η εποχή τους τώρα… Οι κληματαριές κοντεύουν να σπάσουν από το βάρος τους. Αχ να μπορούσα να φάω όσα μου κάνει όρεξη… Να μην είχα πρόβλημα… Σίγουρα θα μπορούσα να ζήσω μ’ αυτά και με τα σύκα… Ευλογίες υπέροχες, μοναδικές… Χαρές ξεχωριστές που δίνουν στους ανθρώπου οι εξαιρετικές γεύσεις τους…



Τελευταία για σήμερα σπέσιαλ φωτογραφία… Ένας κόκορας στο κοτέτσι τους, ανάμεσα στα… κορίτσια του… Ψηλός, καμαρωτός, τι κι αν είναι πίσω από την περίφραξη… Αυτός έχει τόσο χώρο, ώστε να μην αισθάνεται σαν σε φυλακή, αλλά σαν σε παράδεισο… Αυτά είναι ξεχωριστά στιγμιότυπα από την επαρχία. Εκεί που η ζωή είναι ακόμα αγνή και τα πράγματα κινούνται στους δικούς τους ράθυμους ρυθμούς τους Αυγούστου…