Είπα χθες, μέρα αργίας και αποχής από την εργασία μου να κάνω μια βόλτα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνα. Ο καιρός ανοιξιάτικος καθώς είναι, ήταν ιδανικός για ένα τέτοιο εγχείρημα. Το τόλμησα και δεν απογοητεύτηκα καθόλου. Το αντίθετο μάλιστα. Μου άρεσε πάρα πολύ...


Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι αυτό βοήθησε πολύ στο να μεγιστοποιήσει την απόλαυση μου να περπατήσω έτσι, χωρίς πρόγραμμα στο πάρκο. Με το κινητό τηλέφωνο, που χρησιμοποιώ ως φωτογραφική μηχανή απαθανάτισα στιγμές μοναδικές από την ανοιξιάτικη φύση...


Άλλοτε τη φύση, τώρα που ανθίζει κι άλλοτε ανθρώπους που είχαν την ίδια με μένα σκέψη και ήρθαν να περπατήσουν σ' αυτή την όαση, πέντε λεπτά από το κέντρο της Αθήνας... Η ησυχία, το κελάηδημα των πουλιών και οι σιγανές ανθρώπινες φωνές έδιναν μια άλλη, πιο όμορφη διάσταση σ' αυτό που αποζητούσα.


Και δεν είναι δα και μεγάλα αυτά που θέλουμε. Μόνο να ξεκουράζεται η ψυχή μας, να φορτίζονται οι μπαταρίες της για να μπορεί να αντέξει όσα της προστίθενται καθημερινά και δεν ευθύνεται η ίδια γι' αυτά. Και δεν είναι λίγα, πιστέψτε με... Εδώ οι σκέψεις μπαίνουν σε τάξη, αφού η ηρεμία είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Πραγματικά εντυπωσιακό να το ζεις...


Καμιά περιγραφή δεν είναι σε θέση να περάσει ακριβώς αυτό που αισθάνθηκα. Μερικά πράγματα δεν γίνεται όσο κι αν θέλουμε να τα περάσουμε στο γραπτό λόγο με συναίσθημα. Γι' αυτό κι αξίζει να τα ζούμε με τους ανθρώπους που αγαπούμε αν έχουμε την ευτυχία να είμαστε μαζί τους. Αν πάλι δεν γίνεται και η φαντασία, δική μας είναι...


Έφυγα κατά τις 5. Ροβόλησα στο κεμπάμπ του “Κώστα” στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα. Ο ίδιος δεν το δουλεύει πια, αλλά ο γιος του που είναι ένα εξαιρετικό παιδί... Απόλαυσα το γεύμα και κάθισε κοντά και κουβεντιάσαμε. Δεν είχε ακόμα ξεκινήσει ο φόρτος δουλειάς κι αυτό έδειχνε να του αρέσει. Ως διάλειμμα το είδα. Και για μένα ήταν καλό. Στο κλείσιμο μιας υπέροχης ανοιξιάτικης βόλτας...