Σαματάς στην Πλάτωνος, αλλά κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να ξυπνήσει...
Απογοητευτικό το φαινόμενο της περασμένης Πέμπτης το βράδυ. Μια ομάδα ανθρώπων προσπαθώντας να βρει τρόπο να αφυπνίσει τους συνανθρώπους της από τον βαθύ λήθαργο που έχουν πέσει προσπάθησαν, με αφορμή την παράδοση, να κάνουν σαματά στο κέντρο της Αθήνας. Επιστρατεύτηκαν οι Quilompo, στην πραγματικότητα τα παιδιά ήρθαν με τη θέληση τους και ο θόρυβος με την ένταση και τον ρυθμό ήταν εξασφαλισμένος...
Και λοιπόν; Ελάχιστοι άνθρωποι της περιοχής, ανταποκρίθηκαν. Μερικοί βγήκαν μέχρι το πεζοδρόμιο της Πλάτωνος, του πιο κεντρικού δρόμου στον Κολωνό μετά τη Λένορμαν, αλλά μέχρι εκεί... Ουδείς έκανε οτιδήποτε παραπέρα... Μόνο ένα ερώτημα άκουγες από το χείλη τους: “ποιοι είναι και γιατί είναι εκεί;” κι ύστερα συνέχισαν τις δουλειές τους...
Ο κόσμος βιώνει μια σκληρή μαζική κατάθλιψη, πέρα από την προσωπική, που πρέπει να διαχειριστεί. Φαίνεται ότι δεν έχει καμιά διάθεση να αφήσει τον εαυτό του λίγο να χαλαρώσει, να απολαύσει τη στιγμή... Και πώς να το κάνει; Είναι πολλά αυτά που τον πιέζουν και του δημιουργούν προβλήματα... Είναι πολλά και χρειάζεται βοήθεια και καθοδήγηση που δεν έχει...
Παρακολούθησα για δυο ώρες περίπου τα δρώμενα, από δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Όσες προσπάθειες κι αν έκαναν οι διοργανωτές, ματαιοπονούσαν... Πώς είναι όταν κάνεις διάλογο με έναν τοίχο; Τι πιθανότητες έχεις να λάβεις απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτεις; Καμία. Ε, κάπως έτσι ήταν... Ο σαματάς σε βουλωμένα αυτιά δεν έχει κανένα, απολύτως νόημα...
Σχόλια (0)