Μια μέρα θα ήθελα, χαλαρά, χωρίς πίεση να μπορούσα να απολαύσω τον καφέ μου... Να δω το Site μου, το Blog μου, τα e-mail μου... Να διαβάσω σημειώσεις φίλων που γράφουν με την καρδιά και όχι με το μυαλό τους. Αυτά μας έχουν λείψει, αυτά θέλω, αυτά πεθυμά η ψυχή μου...

Έχω την αίσθηση πως το καλοκαίρι ήρθε για να μείνει. Μικρά «ξεσπάσματα» σε βροχές, είναι μόνο για... ξεκάρφωμα. Το βλέπω σε μένα που κινούμαι στο κέντρο με τη μηχανή. Δεν ξέρεις πια πώς να ντυθείς και τι να βάλεις...

Το Σαββατοκύριακο άρχισα να φοράω το κοντοπαντέλονο και τις κοντομάνικες μπλούζες. Έτσι πήγα στο συλλαλητήριο το περσμένο Σάββατο, έτσι και την Κυριακή στη συνεστίαση που με είχε καλέσει η Σούλα.

Αλλά εκεί δεν είχα λόγους να είμαι αλλιώς. Στη δουλειά κινούμαι σε γραφεία και πρέπει να κρατάω τους τύπους.
Ο Γιώργος με δούλευε χθες. "Με τα ρούχα του Σαββάτου έπρεπε να έρθεις» μου είπε. Χαμογελαστά... Με είχε δει στο συλλαλητήριο και με πείραζε. Λες να μην το ήθελα εγώ; Αλλά πώς; Έχω και την εφημερίδα μετά, μέχρι αργά το βράδυ...

Στο γραφείο άρχισα να βάζω αιρκοντίσιον. Δεν μου φτάνει που ανοίγω το παράθυρο στον ακάλυπτο. Η δροσιά που έρχεται είναι λίγη... Ξέρω πως δεν είναι ότι καλύτερο, αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Έχω αρκετή δουλειά που πρέπει να βγει ώς την παραπάνω εβδομάδα. Γράψιμο, στήσιμο σελίδων, αποδελτίωση, φωτοτυπίες, μη θαρρείς, κεφάλι δεν σηκώνω...

Μ' αρέσει όμως... Και μόνο στην ιδέα ότι σε 15 μέρες θα είμαι στο χωριό μου για ένα ολόκληρο μήνα, γίνομαι άλλος άνθρωπος. Ποια ζέστη τώρα είναι ικανή να σταματήσει τον οίστρο και να βάλει χαλινάρι στη δημιουργική σκέψη.

Πρέπει να δω και τους ανθρώπους του ΤΥΠΟΥ, αφού ολοκληρώσω τον ΚΡΕΟΝΤΑ και να παώ στην ΚΑΜΠΥΛΗ τις πρώτες σελίδες της ΦΩΝΗΣ. Όλα, μέσα σ' αυτή την εβδομάδα...

Και λίγη θάλασσα, παρακαλώ... Λίγη δροσία, οπωσδήποτε...