Το φαινόμενο της βίας όπως το είδαν χθες το το βράδυ στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ. Την επισήμανση έχει κάνει ο καλός φίλος Κώστας Κίτσιος...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 14/05/2011

Πάει τώρα ένας χρόνος από τότε που η κυβέρνηση ενέταξε τη χώρα στη διεθνή επιτήρηση και τότε είχαμε πει ότι τα μέτρα είναι άδικα ανισομερή και είχαμε προβλέψει ότι θα είναι και αναποτελεσματικά. Σήμερα δυστυχώς δικαιωνόμαστε. Αποδεικνύεται ότι οι μόνοι που πλήρωσαν το μάρμαρο είναι οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και κυρίως οι άνεργοι. Εξακολουθούν οι έχοντες και κατέχοντες, οι βασικοί υπεύθυνοι της κρίσης, να πίνουν στην υγειά των κορόιδων. Αυτή η πολιτική δεν έχει μέλλον ότι όνομα και αν πάρει. Μνημόνιο δεύτερο ή μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.

Απαιτείται μια πολιτική η οποία θα αποκαταστήσει τις αδικίες, θα ενισχύσει τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και θα δώσει μεγάλο βάρος στην αντιμετώπιση της ανεργίας, στη δημιουργία ανάπτυξης με θέσεις εργασίας γιατί αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας .Αν αυτό που τραβάει η χώρα μας είναι ένας μαραθώνιος και οι αγώνες των εργαζομένων οφείλουν να είναι μαραθώνιοι.

Για να υπάρχει συναίνεση, να υπάρχει συστράτευση, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποκατασταθούν οι αδικίες που έπεσαν ως πέλεκις στο κεφάλι των μισθωτών και των συνταξιούχων. Θα πρέπει να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, η φοροκλοπή από τους γνωστούς και επωνύμους. Απαιτείται πολιτική βούληση, να συγκρουστεί η πολιτική της κυβέρνησης με αυτά τα συμφέροντα. Θα πρέπει να υπάρξει διαφάνεια παντού. Αντ’ αυτού βλέπουμε το πλυντήριο των παραγραφών να λειτουργεί και στη Βουλή με απίθανη ταχύτητα.

Καμία δήμευση περιουσιών όλων αυτών που έκλεψαν τον ελληνικό λαό δεν έχει γίνει. Και, βεβαίως, συναίνεση ίσως μπορεί να υπάρχει αν συμφωνήσουμε ότι ο δημόσιος οικονομικός χώρος, τα δίκτυα οι υποδομές, οι επιχειρήσεις που παράγουν κοινωνικά αγαθά, όπως την ενέργεια και το νερό, δεν μπορούν να παραδοθούν στις αδηφάγες ορέξεις των ιδιωτών.

Το κακό είναι ότι στις διαδηλώσεις που γίνονται προκειμένου να αναδειχθεί το πρόβλημα, αντιμετωπίζουμε μια σοβαρή προσπάθεια, όπως γίνεται πάντα άλλωστε από την εκάστοτε εξουσία, να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από το κυρίαρχο πρόβλημα. Η αστυνομία, τα ΜΑΤ, χτυπάνε στο ψαχνό. Με ή χωρίς πρόκληση από τους διαδηλωτές, επιχειρούν να δώσουν μια άλλη νότα στις συγκεντρώσεις.

Θα το έχετε ακούσει, φαντάζομαι, ότι από την Τετάρτη το βράδυ χαροπαλεύει στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας, νεαρός διαδηλωτής που χτυπήθηκε άγρια στην πορεία. Λέω θα το έχετε ακούσει γιατί η απεργία στα ΜΜΕ δεν βοήθησε να γίνουν έγκαιρα γνωστά όλα αυτά.

Κι όμως θα μπορούσε, αντί να στηριζόμαστε για την ενημέρωσή μας στο Twitter και το Facebook που χρησιμοποιούν οι πολίτες, η ίδια η ΕΣΗΕΑ να είχε αναλάβει μέσα από πορτάλ ή πιέζοντας τους ιδιοκτήτες της δημόσιας ή ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης να βγάλει απεργιακό δελτίο. Αλλά αυτά πρέπει να τα κουβεντιάσουμε ξανά μέσα στα δημοσιογραφικά όργανα.

Αυτό που βλέπω και με αγριεύει είναι ότι ζητάνε συναίνεση, οι κυβερνώντες, για να περάσουν τα πιο σκληρά αντεργατικά μέτρα, αναπτύσσεται ένα κίνημα αντίστασης αργά, αλλά σταθερά.

Ελπίζω και εύχομαι ο νεαρός που χτυπήθηκε να μην είναι είναι νέος Γρηγορόπουλος και ξαναζήσουμε το σκληρό Δεκέμβρη του 2008 στην Αθήνα. Οι πρώτες δυναμικές αντιδράσεις απέναντι στη βία είναι πια γεγονός. Τις παρακολουθούμε από κοντά με προσοχή και θα επανέλθουμε. Τη συναίνεσή μας πάντως, ας την ξεχάσουν...

• Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου