Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος. Τον γνωρίζω πολλά χρόνια, από τότε που είχαν την ΚΑΜΠΥΛΗ, το τυπογραφείο που “στήνεται” η ΦΩΝΗ των ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ στην Αριστείδου.

Ο Κώστας διευθύνει ακόμα και σήμερα την επιχείρηση, γράφει βιβλία, ποιήματα, είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών κι ας μην έχει πια την όρασή του. Έχει όμως το σεβασμό όλων μας. Και τον έχει κατακτήσει με το σπαθί του.

Δείτε ένα εκπληκτικό κείμενο που γράφτηκε “για τη Λίτσα”, όπως λέει. Το πήρα στο e-mail μου, μου άρεσε πολύ για την ευαισθησία του και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας...

Γνωριστήκαμε όταν ακόμα ήμασταν νέοι, ίσως καλύτερα όταν ακόμα ήμασταν πιο νέοι. Βρέθηκα ομιλητής στο Μεσολόγγι σε μια κοινωνική εκδήλωση στη πλατεία της πόλης, η οποία είχε οργανωθεί από φοιτητές του ΤΕΙ Μεσολογγίου. Ήμουν περίπου 25 και τα παιδιά τότε (βλέπεις σε αυτές τις ηλικίες οι διαφορές έχουν άλλο νόημα) ήταν 18 έως 20 χρονών. Μια παρέα από προσωπικότητες γεμάτες φλόγα, αισιοδοξία και οράματα για το μέλλον. Ανάμεσά τους και η Λίτσα Σωτηροπούλου, καθώς και ο Δημήτρης Κατσορίδας. Δυο παιδιά που αργότερα ένωσαν τις ζωές τους, δημιούργησαν μια πραγματική εστία αγάπης και έκαναν μαζί δυο θαυμάσια παιδιά.

Η Λίτσα και ο Δημήτρης, αν θέλετε ο Δημήτρης και η Λίτσα σε όλα τα επόμενα χρόνια μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με γνώμονα τις αρχές και τις αξίες που πίστευαν τότε. Πολλά άλλαξαν, πολλοί από μας άλλαξαν, όμως τα δυο αυτά υπέροχα παιδιά κράτησαν ψηλά τις αρχές και τη στάση ζωής τους.

Την Τρίτη 26 Απριλίου 2011 αποχαιρετήσαμε τη Λίτσα. Έδωσε μια μεγάλη, συγκλονιστική, αξιοπρεπή και άνιση μάχη. Πιστεύω ότι ήξερε εξ’ αρχής ότι η μάχη είναι άνιση. Όμως πορεύτηκε με βάση την αξία ότι καμία μάχη δεν χάνεται πριν δοθεί. Και την έδωσε μέχρι το τέλος, αγόγγυστα με ηρεμία και με δύναμη.

Είχε κοντά της άξιους συμπαραστάτες την οικογένειά της, την ευρύτερη οικογένεια του Δημήτρη και τη δική της, και τους πολλούς, αληθινούς και πολύτιμους φίλους.

Είχε άγρυπνο σωματοφύλακα τον Δημήτρη μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Σε τέτοιες στιγμές οι λέξεις μικραίνουν πολύ, δεν αντέχουν για να χωρέσουν το πραγματικό περιεχόμενο που έχει η σκέψη, μοιάζουν με στάλες βροχής που πέφτουν όπως το δάκρυ από τα μάτια. Σε αυτή τη διαδρομή της πτώσης τα νοήματα είναι πλήρη, αλλά ταυτόχρονα φθάνοντας στο χώμα και τη γη μοιάζουν να είναι ζωογόνο είδος που θα καρπίσει τους σπόρους που άνθρωποι σαν τη Λίτσα έσπειραν.

Η Λίτσα έφυγε το Μεγάλο Σάββατο κατά τη θρησκεία. Είναι οι στιγμές που θέλεις πολύ να ήσουν και να είσαι βαθιά θρησκευόμενος για να πιστεύεις και να πιστέψεις ότι υπάρχει συνέχεια. Μα και εάν δεν είσαι, είναι βέβαιο ότι υπάρχει συνέχεια στη μνήμη και στη σκέψη που κρατάει πάντα μέσα της τέτοιους ανθρώπους, τέτοια κορίτσια, τέτοια παιδιά.

Είναι άδικο αυτό το προσπέρασμα ζωής για ανθρώπους τόσο νέους. Είναι άδικο όπως αυτό που συνέβη στη μόλις 32 ετών μητέρα που άφησε την τελευταία της πνοή σε ένα νοσοκομείο της Κοζάνης γιατί η εφημερία δεν ήταν πλήρης από γιατρούς. Γέννησε το τρίτο παιδάκι της και έφυγε, γιατί η εφημερία δεν ήταν πλήρης για να λειτουργήσει σωστά η Εντατική. Είναι άδικο σαν τη ναυτική φωτοβολίδα που έσκασε μπροστά στο πρόσωπο ενός εφτάχρονου μικρού παιδιού, και το έστειλε στην Εντατική ενός νοσοκομείου να παλεύει για να κρατηθεί στη ζωή. Είναι άδικο όπως τόσα άδικα συμβαίνουν σε αυτή τη ζωή. Αφήνοντας πίσω τη Λίτσα στο τελευταίο προσωπικό της καταφύγιο, αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τη συντροφέψουμε και να τη συντροφεύουμε από δω και πέρα με τις σκέψεις αγάπης που της αξίζουν.

Κρατάμε το νήμα που μας ενώνει με τον Δημήτρη τα παιδιά της και την οικογένειά της, και είμαι βέβαιος ότι αυτό το νήμα θα συνεχίσει να μας κρατάει κοντά, να μας δυναμώνει σε δύσκολες στιγμές, να μας συντροφεύει σε χαρές, να γίνεται σκαλοπάτι για να περνάμε τη σκληρή καθημερινότητα.

Στο αγαπημένο μας κορίτσι, στην καλή μας φίλη, στην αγωνίστρια για κοινωνικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα στο χώρο δουλειάς της και παντού Λίτσα Κατσορίδα - Σωτηροπούλου δίνουμε την αγάπη μας.

Κώστας Σκηνιώτης

ACT 4PEOPLE