Σου γράφω πάλι από ανάγκη... O Παύλος Σιδηρόπουλος στα καλύτερά του...

Ακούγεται κάπως, εμείς οι άνθρωποι της πόλης που κατεβήκαμε για λίγο στο χωριό,να πηγαίνουμε στην πόλη. Αλλά δε γίνεται αλλιώς. Κάποια πράγματα, απαραίτητα, μόνο εκεί θα τα βρεις. Ο ήλιος έχει βγάλει στην πλατεία τους ανθρώπους. Αργία σήμερα κι ένα καφεδάκι είναι ότι καλύτερο. Το μεσημέρι είναι ότι πρέπει με την παρέα. Το αδιαχώρητο.

Κίνηση και στα μαγαζιά που άνοιξαν μετά τις μία το μεσημέρι. Έτσι γίνεται τη Μ. Παρασκευή. Τα ωράρια είναι κάπως διαφορετικά...

Ψωνίσαμε. Και βρήκαμε το χρόνο με τον Λάμπρο να πάμε σε μια καφετερία, να παίξουμε ποδοσφαιράκι. Είχα καιρό να παίξω. Αλλά φαίνεται ότι είναι σαν το ποδήλατο. Άμα το μάθεις, δεν το ξεχνάς. Παίξαμε πέντε παιχνίδια και τα κέρδισα και τα πέντε. Από τα επτά μπαλάκια που είχε κάθε παιχνίδι, ο Λάμπρος έβαλε τρία στο σύνολο των παιχνιδιών. Όλα τα υπόλοιπα τα έβαλα εγώ...

Γυρίσαμε σπίτι το μεσημέρι. Στη διαδρομή είναι να τη χαίρεσαι τη φύση, έτσι ανοιξιάτικη. Χαρά Θεού κι ένας ήλιος λαμποκοπά πάνω από τα κεφάλια μας. Το μπουφάν δεν αντέχεται πάνω μας.

Το τραπέζι μας περιμένει στρωμένο. Φάγαμε, ήπια και μια κούπα λευκό κρασί και την... έκανα για ένα μεσημεριάτικο υπνάκο. Δεν είναι που θέλω να κοιμηθώ, πιο πολύ να... ισιώσω λίγο το κορμί μου θέλω. Και δεν είμαι ο μόνος. Το βράδυ έχει την περιφορά του επιταφίου, χρειάζεται λίγη ξεκούραση.

Στη ΝΕΤ έχει ειδήσεις. Μια κάποια επαφή με τη ζωή τη χρειαζόμαστε. Να μάθουμε τι συμβαίνει πέρα από το μικρόκοσμό μας. Αλλά κι εκεί αναπαράγουν παλιές ειδήσεις. Δεν έμαθα και τίποτα καινούριο. Καλύτερος είναι ο υπνάκος, το χαλάρωμα στο κρεβάτι.