Καλοκαίρι του 2009 στο χωριό, οι δυο μας με τη Στασούλα, στο σπίτι της, που με φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια. Ας την έχει καλά ο Θεός...

Ας είναι καλά η Στασούλα μας. Ο ομφάλιος λώρος μου με το Θραψανό. Στην πρώτη έκκληση μου για λάδι (από τις ελιές μας) ανταποκρίθηκε άμεσα. Και σήμερα το πρωί κάτω από το σπίτι μου ήρθαν οι δυο τενέκες που ζήτησα, με τον τοπικό μεταφορέα...

Πόσο μ' αρέσει αυτή η καλή συνεννόηση, δε λέγεται... Έτσι ήμασταν πάντα με τη Στασούλα. Ένα νεύμα, μια φωνή σιγανή και όλα γίνονταν.

Είχε κι αυτή τα τρεξίματά της αυτόν τον καιρό και τις αυξημένες ευθύνες της απέναντι στα εγγόνια της. Αλλά εκεί, βράχος... Το λάδι έφτασε στην ώρα του. Είναι σημαντικό να ξέρεις τι τρως. Κι είναι άδικο να έχουμε αυτό το προνόμιο και να μην του κάνουμε χρήση...

Ωστόσο ο βροχερός καιρός την εμπόδισε να συνοδεύσει τους τενεκέδες με ένα δέμα με πράγματα. Έχουν σκάσει μύτη κάτι πρασινάδες, χορταρικά άλλο πράγμα, αυτή την εποχή. Δεν πειράζει. Την άλλη φορά. Η αγάπη κι η προθυμία της να ανταποκριθεί στο αίτημά μου, μου φτάνει και περισσεύει.

Έτσι ήταν πάντα η Στασούλα μας. Ανοιχτή καρδιά, έτοιμη να δώσει τα πάντα σε γνωστούς κι αγνώστους... Κι αυτό είναι από τα στοιχεία που με κάνει να θέλω να περνώ μαζί της τα καλοκαίρια μου. Η δικιά της προτροπή είναι που με έσπρωξε σε δύσκολους καιρούς σαν αυτούς που περνάμε, να βάλω μπροστά και να φτιάξω το πατρικό. Είναι και οι αναμνήσεις από όμορφες στιγμές, η θέληση να ξαναζήσω πράγματα σ' ένα θετικά φορτισμένο ενεργειακά χώρο.

Κάθε φορά που παίρνω δέμα από το χωριό, από τη Στασούλα, μια ευγνωμοσύνη είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί. Τα ίδια κι αυτό το χειμωνιάτικο πρωινό του Σαββάτου με μπόλικο κρύο... Ας είναι πάντα καλά!