Δυο... αναγνώστριές μας, "δανεισμένες" από το Blog του Κώστα Κίτσιου...

Εξόρμηση είχαμε σήμερα το μεσημέρι για την εφημερίδα της ΕΚΑΠ. Το ραντεβού ήταν για τις 12 τ στον Αϊ Γιώργη. Ο Γιώργος, η Αθηνά, ο Μιχάλης και ο Βασίλης ήταν ήδη εκεί. Μας έδωσαν κι εμάς εφημερίδες και μοιραστήκαμε τους δρόμους. Ο Μιχάλης με την Αθηνά θα έκαναν την πλατεία Αγίου Γεωργίου και τους γύρω δρόμους. Ο Γιώργος την Πλάτωνος. Κι εγώ με τον Βασίλη θα πηγαίναμε από Δημοσθένους στην πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα για να μοιράσουμε εκεί τις εφημερίδες μας. Κυριακή και ελάχιστος κόσμος κυκλοφορεί παρ' όλο που η μέρα είναι καλή, με ηλιοφάνεια.

Λίγο πιο κάτω συναντούμε και τη Μαρία. Στην Επιδαύρου ο Βασίλης έστριψε για Λένορμαν κι από κει για την πλατεία. Εγώ με τη Μαρία συνεχίσαμε για Δημοσθένους ώς την Τριπόλεως και στη συνέχεια μπήκαμε στο πάρκο.

Σταματάμε στα καφενεία και μοιράζουμε την εφημερίδα. Οι άνθρωποι είναι στην αρχή “κουμπωμένοι”, νομίζουν ότι θα τους ζητήσουμε χρήματα και τα ξανασκέφτονται. Εξηγούμε ότι διανέμεται η εφημερίδα και τότε παίρνουν με μεγαλύτερη προθυμία.

Ένας κύριος σε κάποιο καφενείο δίπλα στο αρχαιολογικό πάρκο μου λέει ότι έχει μεγαλώσει στη γειτονιά. Το σπίτι του ήταν λέει μέσα στο πάρκο. Τους έδιωξαν και με την αποζημίωση αγόρασε σπίτι στους Αμπελόκηπους. Έχει και φωτογραφίες, μου λέει. Τον αγαπά τον τόπο.

Πιο κάτω, μια κυρία καταπονημένη βλέπει που μοιράζουμε εφημερίδες στους διερχόμενους και μας ζητά μία. “Μένω εδώ 35 χρόνια” μας λέει. Έξω από την εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα μια κυρία 80 ετών μας ανοίγετε: “Κι η κόρη μου ασχολείται μ' αυτό που κάνετε” μας λέει και το χαίρεται. “Αλλά εγώ είμαι μεγάλη πια. Θυμάμαι τον τόπο αυτό γεμάτο καμίνια και κήπους και αμπέλια. Οι δικού μου είχαν σπίτι στην Πλάκα και στον Αϊ Γιώργη ένα σπίτι - σταύλο για τα άλογα και τα... κάρα. Αργότερα κατοικήθηκε ο τόπος. Ο Αϊ Γιώργης ήταν μια στενόμακρη εκκλησία και δίπλα υπήρχε νεκροταφείο. Το δεύτερο νεκροταφείο της Αθήνας”.

Περνάμε στο πάρκο. Οι άνθρωποι είναι δεκτικοί. Παίρνουν την εφημερίδα, την ανοίγουν και τη διαβάζουν. Μια φίλη είναι... αποκαλυπτική: “Μπράβο, ξαναβγάλετε φύλλο”...

Κοντεύουμε να τελειώσουμε τα φύλλα που πήραμε. Μια ώρα ήταν αρκετή. Κάτι λίγες μείνανε. Πήγαμε δίπλα από το καφενείο των παιδιών, την πλατεία Πλάτωνα και εκεί τις δώσαμε.

Η Ντίνα παραπονιέται που δεν της λέμε πότε μαζευόμαστε για να έρθει κι αυτή να βοηθήσει. Τώρα που δεν έχει την ταβέρνα, έχει χρόνο. Ας την έχουμε υπόψη μας κάτι τέτοιες ώρες. Η Ντίνα είναι δουλευταρού...

Στο καφενείο των παιδιών, τόπος συνάντησης, μας περιμένουν ο Βασίλης που τέλειωσε και πρώτος τη διανομή με τον Κώστα. Πίνουν ζεστά, τσάι και σοκολάτα. Εγώ το αλλάζω σε ρακές. “Βοηθάνε” ο Θανάσης, ο Μιχάλης και η Αθηνά που στο μεταξύ τέλειωσαν και ήρθαν κι αυτοί, ύστερα από τηλεφωνική συνεννόηση. Συνεχίζουμε με ρακές και κουβεντιάζουμε. Περνά μια βόλτα και ο Δημήτρης με τη μηχανή και παρ' ότι έχει δουλειά, κάνει μια στάση να πιούμε μια.

Η παρέα είναι καλή και ο καιρός είναι ιδανικός να καθίσουμε στα τραπεζάκια δίπλα στο πάρκο. Κουβεντιάζουμε με ζωηρή φωνή, γελάμε με τα αστεία . Παρέα με ανοιχτή καρδιά. Νοιώθω τόσο όμορφα που... ξεχνιέμαι. Ευτυχώς ένα τηλεφώνημα με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Είχαμε υποσχεθεί μια βόλτα στην Ντίνα, να την ξεσηκώσουμε λίγο, να τη βγάλουμε έξω από το σπίτι...

• Ξαναπαίρνουμε τους δρόμους της προσφυγιάς; Έτσι φαίνεται. Δείτε ΕΔΩ