Χειμωνιάτικη Κυριακή, βροχερή
Βερολίνο! Οι Γερμανοί γιορτάζουν με το δικό του τρόπο τον ερχομό της νέας χρονιάς. Βόρειος ψυχρός λαός, μα τέτοιες ώρες, μοναδικές, όλοι έχουν να προσθέσουν το κάτι τίς για να γίνουν μοναδικές...
Βρέχει έξω, ο καιρός “μυρίζει¨όντως χειμώνα... Σιγανή, ποτιστική βροχή, χρειαζούμενη για τα δέντρα και τα φυτά σ' αυτούς τους άνυδρους καιρούς.
Η Γιωργία μας δεν είναι καλά. Κοντά ένα μήνα τώρα είναι στο Βενιζέλειο νοσοκομείο του Ηρακλείου. “Έπεσε” απότομα. Πόσο να κρατήσουν κι οι “ήρωες” σ' αυτή τη ζωή; Γέννησε και μεγάλωσε τέσσερα (4) κορίτσια που, ευτυχώς, είναι τώρα όλα κοντά της και κοντά στον πατέρα τους, Γιάννη, που ζει κι αυτός το δικό του δράμα με την υγεία του.
Μέρες γιορτών με άσχημες ειδήσεις... Θα 'θελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα, μα δεν τα καθορίζουμε εμείς... Ελπίζω να αντέχει στη μάχη που δίνει για τη ζωή, αλλιώς θα χρειαστεί να πάμε στο χωριό για να την αποχαιρετήσουμε.
Μαύρες σκέψεις μέσα σε μαύρη από τον καιρό ατμόσφαιρα... Μέσα, έτσι κι αλλιώς, αυτή την Κυριακή. Από αύριο ξανά στους δρόμους, στη δουλειά, στην καθημερινή δοκιμασία.
Ακούω στο Δεύτερο ένα παραμύθι... Δεν με ενδιαφέρει για τι λέει... Η αφηγήτρια μιλάει όμορφα. Μου αρέσει η φωνή της. Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια κι ας μην τα άκουγα μικρός... Ποιος να μου πει... Θυμάμαι τη μάνα μου κάποια χειμωνιάτικα βράδια που έμοιαζαν ατέλειωτα, να κάνει μια προσπάθεια.
Μια φορά, στο “Τσάι στη Σαχάρα”, όταν το είχε η Έλλη Ρουμπέν, το συζήτησα με τη Σάσα Βούλγαρη, “θα πρέπει να ανησυχώ” τι ρώτησα. “Καθόλου” μου είπε. “Τα παλιά χρόνια τα παραμύθια τα έλεγαν για μεγάλους”. Ηρέμησα...
Κυριακή μεσημέρι 2.1.2011, έτσι για να συνηθίζουμε το νέο έτος...
Σχόλια (0)