Ο Παντελής Θαλασσινός, μόνιμος “βοηθός” μας από την εποχή του θρυλικού Blog μας περνά σιγά – σιγά στο Γενάρη, τον πρώτο μήνα του νέου χρόνου 2011. Από τον κλασικό δίσκο του “Καλεντάρι”.

Ολοκληρώνεται απόψε το βράδυ το 2010. Μας αποχαιρετά. Στον αγύριστο! Δεν θα μας λείψει καθόλου. Μόνο να ευχηθούμε το 2011 να είναι κάπως καλύτερο. Πιο αισιόδοξο, με ελπίδες ότι θα φύγει αυτή σκοτεινιά, η θλίψη, η ανασφάλεια, ότι θα μπορέσουμε να ξανακάνουμε σχέδια και όνειρα για το αύριο...

Ζητάω πολλά; Όχι αδερφέ. Ότι μπορεί να ζητήσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος που έχει στις πλάτες του περισσότερο από μισό αιώνα ζωής σε τούτο τον κόσμο.

Διαβάζω από χθες στις εφημερίδες για ρεβεγιόν και άλλα τέτοια. Μα, πού ζούνε αυτοί που τα γράφουν και τα λένε; Δεν μιλάνε με τον κόσμο; Δεν αφουγκράζονται την αγωνία του; Δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους;

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και θέλω, το χρειάζομαι – όπως και όλος ο κόσμος – να “πιαστώ” από μια καλή είδηση, ότι κάτι θα γίνει που θα μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Ευτυχώς που το έχει αυτό ο άνθρωπος, γιατί αλλιώς δεν θα άντεχε..

Λιγότερα παιδιά από τα Χριστούγεννα λένε τα κάλαντα. Στο σπίτι μου μόλις δυο παιδιά ήρθανε. Μια τελευταία ματιά για τις στοιχειώδεις προμήθειες της αποψινής βραδιάς και μετά στο ΜΕΤΡΟ Σεπολίων. Εκεί, από τις 12 το μεσημέρι ώς τις 3 θα χτυπήσει η καρδιά της αλληλεγγύης με τους ανθρώπους του Μηνύματος και της ΕΚΑΠ.

Η βραδιά θα περάσει... Τον χρόνο δεν τον “κρατάς” με τίποτα. Το ζήτημα είναι τι μας ξημερώνει το 2011. Ας ευχηθούμε τα καλύτερα κι ας κάνουμε ότι μπορούμε για να υλοποιηθεί η ευχή μας.

• Ευχές μ' αυτή την όμορφη καρτούλα και από την Αμαλία Χριστακοπούλου. Ευχαριστώ πολύ Αμαλίτσα, εύχομαι και για σένα κάθε καλό!