Ως πότε θα μετράμε... νεκρούς;
Όλο και περισσότερο προβληματίζει το γεγονός ότι καθόμαστε απραγείς και παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν γύρω μας σα να μη μας αφορούν. Κι όμως αλλάζουν όλα γύρω μας με φοβερούς ρυθμούς και δεν αντιδρούμε δυναμικά. Ένας φόβος επικίνδυνος κυριαρχεί γύρω μας.
Ακούμε ειδήσεις με αυτοκτονίες ανθρώπων στη γειτονιά μας, επαγγελματιών που χτυπήθηκαν από την κακή συγκυρία και προχώρησαν στο απονενοημένο διάβημα και το κουβεντιάζουμε ψιθυριστά.
Όταν αυτά συμβαίνουν γύρω μας θα πρέπει κάτι να κάνουμε. Όχι πάντως να παραμένουμε απαθείς θεατές ενός δράματος...
Τέσσερις άνθρωποι αυτοκτόνησαν τον τελευταίο καιρό στη γειτονιά μας. Κάποιους από αυτούς θα τους γνωρίζατε. Άνθρωποι σαν κι εμάς ήταν που τους έπνιξαν τα χρέη στις τράπεζες και νομίζοντας ότι δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής τα... παράτησαν.
- Ο Δημήτρης από το κομμωτήριο στην Πλάτωνος.
- Ο μανάβης στη μικρή πλατεία.
- Ο υδραυλικός που είχε το μαγαζί του δίπλα στο ψιλικατζίδικο, Τριπόλεως και Πλάτωνος.
- Ένας επιχειρηματίας πίσω από το καπνεργοστάσιο.
Τραγικός ο κατάλογος... Δεν έχει νόημα να παραθέσουμε ονοματεπώνυμα. Το βέβαιο είναι ότι υπάρχει πρόβλημα. Και το πέρασμά από τη μια κατάσταση στην άλλη δεν είναι παρά μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Δεν θέλει και πολύ να την περάσεις.
Γι' αυτό τώρα, περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται η αλληλεγγύη στο μικρό κοινωνικό μας περίγυρο. Να ξαναβρεθούμε, να μιλήσουμε, μοιραστούμε εμπειρίες, βάσανα, δυσκολίες. Να στηρίξουμε έμπρακτα αυτούς που έχουν ανάγκη.
Ας το ξεκαθαρίσουμε: Μόνοι μας είμαστε. Κανένα κράτος, καμιά Πολιτεία, καμιά κυβέρνηση δεν θα μας υπερασπιστεί. Εμείς θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Όχι όμως με παραίτηση, αλλά με δράση.
Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Μπορούμε να σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι. Μπορούμε, όλοι μαζί να αντιδράσουμε. Μόνο έτσι θα μας φοβηθούν και ίσως ξανασκεφτούν κάποιες επιλογές αυτοί που είναι απέναντι.
Να αναδείξουμε την ανθρωπιά, να σκύψουμε στα προβλήματα των διπλανών μας, να ακούσουμε την καρδιά μας και το ένστικτό μας. Απλά πράγματα που για χρόνια τα κάναμε και που τα τελευταία χρόνια κάποιοι κατάφεραν να μας κάνουν να τα ξεχάσουμε και να μας ωθήσουν στην παραίτηση και την απομόνωση. Έτσι γίναμε εύκολα θύματα...
Θα τους αφήσουμε να το συνεχίσουν αυτό ή θα αντισταθούμε δυναμικά ορθώνοντας το δικό μας αποφασιστικό όχι;
Σχόλια (0)