Γεμάτη η εκκλησία στεφάνια για τον τελευταίο αποχαιρετισμό του Αντώνη...

Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία το μεσημέρι της Πέμπτης στο νεκροταφείο του Ζωγράφου, στον τελευταίο αποχαιρετισμό του Αντώνη, του άντρα της Ελένης Αμπαζόγλου, καθηγητή στη μέση εκπαίδευση και πατέρα δύο παιδιών ηλικίας 5 ετών και τριών μηνών.

Χάος το νεκροταφείο, πρώτη φορά πήγαινα και είχε πάρα πολύ κόσμο που είχε έρθει για τον ίδιο σκοπό. Τραγική φιγούρα η Ελένη η γυναίκα του, είχε αγκαλιάσει το φέρετρο και είχε μόνο μια γλυκιά κουβέντα για τον άνθρωπό της. «Αγάπη μου», «μωρό μου» και μάτια που είχαν στερέψει από το κλάμα.

Η εξόδειος ακολουθία ψάλθηκε στην εκκλησία Κωνσταντίνου και Ελένης που γέμισε από κόσμο. Κι ανάμεσα στους ανθρώπους, εκτός από τους συγγενείς, συνάδελφοι του καθηγητές στο 3ο ΕΠΑΛ της Σιβιτανιδείου και μαθητές του που ήρθαν μ' ένα λευκό τριαντάφυλλο για το στερνό «αντίο». Πλησίασα μια ομάδα παιδιών από το σχολείο έξω από την εκκλησία. Σκυθρωπά, προβληματισμένα, αγόρια και κορίτσια, όλα με ένα λουλούδι στο χέρι. «Ήταν υπέροχος δάσκαλος» μου λέει ένας πιτσιρικάς της Γ' λυκείου. «Μας έκανε φυσική, ήταν ήρεμος, μπορούσαμε να τον καταλάβουμε κι έφυγε τόσο νωρίς».

Μέσα στην εκκλησία ένας συνάδελφός του από το σχολείο, εκ μέρους του συλλόγου καθηγητών εκφωνεί τον επικήδειο. Απλό, λιτό, κατανοητό και στον τελευταίο παρόντα. Όλοι είχαν έναν καλό λόγο να πουν για τον Αντώνη. Ξεχώρισα κάτι που είπε για την καθημερινότητά τους στο σχολείο. «Συζητούσαμε, έλεγε από το μικρόφωνο ο συνάδελφός του, κάθε πρώι στο σχολείο για όλα. Όσα ζούσαμε στην αυλή, με τους συναδέλφους, τους μαθητές, την κοινωνία. Και για όλα είχε μια καλή κουβέντα κι ένα χαμόγελο».

Δεν ξέρω πώς γίνεται... Έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε αυτούς που φεύγουν από κοντά μας για πάντα. Οι νεκροί, λέει, δεδικαίωται... Μακάρι να ήταν τόσο κοντά του και να του το έδειχναν όσο ζούσε. Και μακάρι να εισέπραττε όλη αυτή την αγάπη που ένοιωσα εγώ να κυριαρχεί στον αέρα την ημέρα της κηδείας του.
Τόσο κόσμο είχα πολύ καιρό να δω σε κηδεία. Και, κοίτα τώρα να δεις μόλις πριν από δέκα μέρες τα λέγαμε και με τον ίδιο στο γάμο της Ειρήνης και του Χριστόφορου. Ζωή... Με τα πάνω και τα κάτω της. Με τα γέλια και τα κλάματά της...
Ξαναβάζω εδώ το κείμενο που έγραψα στην πλαϊνή μπάρα αυτού του του Site αμέσως μόλις έγινε γνωστός σε μένα ο θάνατός του του Αντώνη και συγκλονίστηκα όπως όλοι.

Όταν «φεύγει» ένας νέος άνθρωπος...
Στην εποχή μας στα 52 και κάτι είσαι νέος. Έτσι θέλω να πιστεύω εγώ, που «περπατάω» ήδη σ' αυτό το όριο, εδώ και δυο εβδομάδες, έτσι πιστεύουν και γενικότερα με την αύξηση στο προσδόκιμο όριο ζωής.
Γι' αυτό κι όταν «φεύγει» ξαφνικά ένας άνθρωπος σ' αυτή την ηλικία νοιώθουμε κάπως, σαν μια γροθιά στο στομάχι...
Συνέβη την Τετάρτη τα ξημερώματα στον Αντώνη, τον άντρα της Ελένης Αμπαζόγλου, εκπαιδευτικό. Πήγε το πρωί να τον ξυπνήσει για να πάνε στο σχολείο, εκπαιδευτικός κι εκείνη και τον βρήκε... παγωμένο.
Ο Αντώνης άφησε πίσω του, ορφανά, δύο παιδιά. Ένα πέντε χρονών κι ένα που δεν έχει κλείσει ακόμα χρόνο. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Πέμπτη στις 3.30 στο νεκροταφείο Ζωγράφου.
Ήταν συγγενής ο Αντώνης και αγαπητός, όσο ζούσε. Παρ' όλη τη δυσκολία της μέρας (τρεις εκδόσεις...) θα πάω στον τελευταίο αποχαιρετισμό του. Δεν προλάβαμε όσο ζούσε να πιούμε ένα ούζο μαζί...
Τίποτα τελικά δεν είμαστε... Ένας αέρας. Καπνός το πέρασμά μας από τη γη...

Έγειρε, λέει, το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, ώρα 11.30 να ξαπλώσει στο κρεβάτι του να κοιμηθεί. Μόλις τον είχε καληνυχτίσει η γυναίκα του που έπρεπε να πάει κοντά στο τριών μηνών μωρό της. 11.31, μόλις έπεσε να κοιμηθεί «έφυγε» προδομένος από την καρδιά του, όπως διαπίστωσε ο ιατροδικαστής.

Όμορφος θάνατος... Δεν ταλαιπώρησε κανέναν το φευγιό του. Μόνο που θα στερήσει τη φυσική του παρουσία από την οικογένεια του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Και οι επόμενες μέρες θα είναι σαφώς πιο δύσκολες.
Καλό ταξίδι Αντώνη! Κουράγιο Ελένη, η ζωή συνεχίζεται όσο κι αν μας δείχνει το σκληρό της πρόσωπο καμιά φορά...