Στα 28 χρόνια που είμαι στο συνδικάτο τεχνικών ΟΤΕ έχω συναντήσει ανθρώπους και ανθρωπάκια. Έρχονται, εκλέγονται, φεύγουν... Με ελάχιστους, μετά τη συνταξιοδότησή τους, έχουμε επαφή.

Συνήθως το πρόβλημα είναι δικό τους. Εκείνοι αισθάνονται κάπως... περίεργα ανάμεσα στο ρόλο τους ως εκπρόσωποι των εργαζομένων και προσωρινά εργοδότες. Αυτό είναι μια ιστορία που δεν κατάλαβα ποτέ... Όμως σαν τους περνούσαν από μια ιδιότυπη... μηχανή, σε όποιο πολιτικό χώρο και αν ανήκαν, είχαν το ίδιο πρόβλημα.

Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο που επαφές συνέχισα να έχω επιλεκτικά μαζί τους... Διότι όσο και να θέλεις να το αποφύγεις, ανθρώπινες σχέσεις δημιουργούνται όλα αυτά τα χρόνια...

Με τον Ανδρέα Ανδρεόπουλο είχαμε πάντα μια ιδιόμορφη σχέση. Ούτε η καλύτερη, ούτε η χειρότερη. Ερχόταν πάντα στην ΠΕΤ ΟΤΕ με μια καλή διάθεση και με χαμόγελο. Και είχε ένα ανέκδοτο ή μια καλή είδηση να πει σε δύσκολες ώρες που βοηθούσε την κατάσταση. Έφυγε πριν μερικά χρόνια. Βγήκε στη σύνταξη από τον ΟΤΕ και νομίζω φυσιολογικά κατεβαίνει υποψήφιος στο Ίλιον, εκεί μένει, γιατί όχι.

Χθες πέρασε να μας αφήσει κάρτες του. Γνωρίζει ότι δεν είμαστε ψηφοφόροι του, ότι δηλαδή δεν μένουμε σ΄αυτή την περιοχή της Αθήνας, μας έφερε όμως τις κάρτες που βλέπετε, αν γνωρίζουμε ανθρώπους που μένουν εκεί να τους πούμε μια καλή κουβέντα... Οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν. Για υποψηφίους φυσιολογικό μου ακούγεται.

Ο Ανδρέας παίρνει, ακόμα και τώρα που είναι συνταξιούχος, συχνά τηλέφωνο για να μας πει χρόνια πολλά ή μια καλή κουβέντα. Κι αυτό το “κρατάω” και τον χαίρομαι κάθε φορά που τον βλέπω.

Καλή επιτυχία στο εγχείρημά του εύχομαι!