Έχω κάνει τη διαδρομή Κολωνός – Μεταμόρφωση άπειρες φορές με τη μηχανή. Πού να το φανταστώ ότι, μεσημέρι του Σαββάτου, στο ύψος της Ρενώ, στη Νέα Φιλαδέλφεια, θα την είχε “στίσει” μεσημεριάτικα μπλόκο με... αποστολή να φέρει ζεστό χρήμα στα κρατικά ταμεία.

Ο νεαρός τροχαίος μου χαμογέλασε ευγενικά μόλις έστριψα δεξιά και βγήκα από την εθνική οδό και με το χέρι του μου έδωσε εντολή να παρκάρω δεξιά στο δρόμο. Μου ζήτησε άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια. Τα είχα όλα και του τα έδωσα, αλλά ήξερα πως ήμουν... παράνομος. Δεν φορούσα κράνος.

Τα πήρε τα χαρτιά και πήγε στο περιπολικό που είχε παρκάρει απέναντι σε μια απόσταση 20 μέτρων. Αργούσε. Λέω, απλά θα σημείωνε κάτι στο βιβλίο ελέγχου. Λάθος. Σε λίγο με φώναξε να πάω κοντά. Μου είπε ότι η παράβαση για το κράνος έχει, σύμφωνα με τον ΚΟΚ, 350 ευρώ. Το συζητήσαμε. Είδε κι αυτός, αν και πιτσιρικάς, πως είναι μεγάλο το κόστος. Του πήρε πολύ χρόνο να ψάχνει στο βιβλίο του ΚΟΚ για μια... άλλη πιο φθηνή παράβαση. Έπρεπε να με γράψει οπωσδήποτε.

Τη βρήκε, έκοψε την κλήση, μου την έδωσε μαζί με τα χαρτιά μου, τον ευχαρίστησα κι έφυγα. Αυτά είναι ευγένειες, όχι παίξε – γέλασε... Έχουν αλλάξει κάποια πράγματα ή μου φαίνεται; Οι άνθρωποι αυτοί ζουν ανάμεσά μας, δίπλα μας, δυσκολεύονται κι αυτοί να τα βγάλουν πέρα και προσπαθούν να τηρήσουν του υφιστάμενους νόμους με το λιγότερο δυνατό κόστος.

Αν μου το διηγούνταν άλλος, αυτό που μου συνέβη το Σάββατο το μεσημέρι λίγο πριν το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας, έξω από το ΕΠΑΛ, θα δυσκολευόμουν να το πιστέψω. Αλλά το έζησα. Κι αυτό αλλάζει πολύ τα πράγματα.

Στο εξής θα κοιτάξω να φοράω το κράνος. Όχι για το πρόστιμο, για την ασφάλεια μου, ως οδηγού...